Eindelijk het nieuwe huis bekijken van vrienden die vorig jaar verkasten naar het noorden van het land. Bijkletsen. Daar een boekje lezen op de bank. Lekker eten. Dat ze allemaal lekkere (plantaardige) dingen hadden gehaald voor bij de borrel, zoals avocado-hummus, kalamata-olijven en dadels. Ik had er niet eens om gevraagd, zo lief dat mensen aan je denken. (In sociaal opzicht vind ik het soms nog steeds ingewikkeld om geen omnivoor te zijn, maar weet je, het is een goede oefening. Ik mag ruimte innemen. Er mag rekening met mij gehouden worden.)
De gigantische culinaire bibliotheek die ze bleken te hebben, en waar ik een paar klassiekers van mocht lenen. Geschiedenis + voedsel + wijn + journalistiek = blije Suusie. Bovendien: perfect leesvoer voor m’n cursus culinair schrijven!
Klinkt fijn Suus! Ik probeer juist plantaardig te eten, omdat ik rekening wil houden met anderen, hier en elders op de wereld, dat maakt voor mij het moeilijk-doen erbij horen. Soms haal ik daar zelfs plezier uit, omdat je als je dat noemt zomaar in een mooi gesprek kan verzeilen.
Mooi gezegd, en het wordt af en toe ook een piepklein beetje herkenbaar. Als in: ik vind het nog steeds deels lastig om aan te geven in een restaurant dat ik plantaardig eet, maar zeker als ik bijv. van tevoren even mailcontact met ze heb voelt het ook wel als iets constructiefs, “iets doen”, een signaal afgeven. Helpt ook dat de reacties tot nu toe zonder uitzondering positief zijn :)
Geef een reactie