Winterslaap

Na vliegschaamte – schuldbewust intercontinentale reisjes boeken – kennen we nu ook zonschaamte. Die term las ik vandaag in de AD-column van Nynke de Jong. In plaats van jubelig blij te zijn over het vroege voorjaar, geeft de lentebries je een ongemakkelijk gevoel. Shit, dit hoort niet. Het gaat niet goed met de aarde.

Zonschaamte dus. Ook ik heb er last van. Of: ik vínd dat ik er last van zou moeten hebben. Het is een ‘eigenlijk-wil-ik-hier-niet-van-genieten’-gevoel dat je ook kunt hebben bij een sappige hamburger, flirten met een foute man, hard lachen om racistische grappen, de hogere rente bij de bank die in wapens handelt, goedkope vliegtickets, kleding van de Primark. Er knaagt iets, je wilt het niet supporten, maar je geniet er óók van.

Want laten we eerlijk zijn: ik vind het heerlijk, die lente in de lucht. Eind februari is het, maar zodra je buiten bent lijkt het april. De hemel is al dagen onafgebroken strakblauw, in de trein praten mensen over dagjes strand (ja, echt) en hoewel ik ’s morgens vroeg nog blij ben met m’n winterjas, vraag ik me op de fiets naar huis steevast af waarom ik dat ding überhaupt draag.

En toch. Knaag knaag.

Ik had het ook vorige zomer, toen het twee maanden lang vierendertig graden was. Kijk ik foto’s terug van mijn verjaardagsfeestje in het park, dan schrik ik een beetje van het bruine, dorre gras. Er viel zo weinig regen (géén) dat experts begonnen te reppen van watertekort. O jongens, dacht ik, waarom is iedereen zo blij met deze zomer? De wereld gaat kapot.

Tegelijkertijd bewaar ik geweldige herinneringen aan die verjaardag, waarop we tot laat konden frisbeeën met bikinitop en kort broekje aan. Was ik superdankbaar voor het festivalweekend eind juni waarin het dertig graden was. Voelde ik me de koning te rijk, zo elke dag naar werk in een luchtig zomerjurkje. Ik ben een zomerkind, dit is mijn lievelingsweer.

En dan lees ik Tweets van mensen – heus niet alleen klimaatontkenners – die zeggen: joh, het is in februari wel vaker warm geweest, vorig jaar was het juist koud, dit zegt nog niets over het klimaat. Voel ik me een beetje gerustgesteld. En denk ik: ach, wat zal het ook, ik kan in m’n eentje tegen klimaatverandering toch weinig beginnen. Ga ik lekker de zon in, die is er nu toch. Jubel ik om die vroege lente.

Eet ik weer een hamburger. Boek ik nog een vliegticket. Sus ik weer in slaap.

Tot ik wakker schrik.
Beschaamd.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Eén reactie op “Winterslaap”

  1. Herkenbaar! Mooie vergelijking maak je met de vlieg-, vlees- en kledingschaamte. Ik had nog niet van zonschaamte gehoord maar het is de spijker op de kop.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.