Wie weet het ooit?

Mijn nichtje – lees: mijn vijf jaar jongere, ‘kleine’ nichtje – is tiener-af. Gisteren vierden we haar twintigste verjaardag. ‘Goh Suus, wanneer word jij eigenlijk dertig?’, grapte ze.

We lachten erom, maar het is toch gek. Hoe alles steeds maar doorgroeit. Soms tergend langzaam en soms zo hard dat ik het liefst met m’n volle gewicht aan de tijd zou gaan hangen, om het passeren van de gebeurtenissen wat te vertragen.

Zij studeert nu in Nijmegen, precies zoals ik vijf jaar geleden deed. En ook zij worstelt nu met de dingen die achteraf gezien zo universeel zijn (al heb je dat op je twintigste helaas nog teleurstellend weinig door).

Studiekeus bijvoorbeeld. Beter dan ik destijds weet zij wat ze wil; het liefst stippelt ze de route meteen uit. Eerst dit, dan dat – en alles ten behoeve van een groter plan. Maar ja, wie een strak omlijnd plan heeft, ziet ook beren op de weg.

‘Ja, maar om in die richting te gaan werken moet je een universitair diploma hebben.’
‘Als ik die kant op ga, vind ik als hbo’er vast geen baan.’
Deze keus is vast verstandig, maar ik weet eigenlijk niet of ik het wel leuk genoeg vind.’

Gelukkig zei mijn tante precies de goede dingen – en dat herinnerde mij er ook weer aan hoe waar het is. Namelijk: er is geen vooropgezet plan. Je kunt je wel van alles in je hoofd halen, maar het leven gaat toch wel z’n weg. En dingen lopen altijd anders dan je van tevoren kunt bedenken. (Denk aan wat wijlen Steve Jobs ooit zeiyou can’t connect the dots by looking forward. You can only connect them looking backwards. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future.)

Zo koos ik er toen ik 17 was voor om geschiedenis te studeren. Eigenlijk wilde ik journalistiek doen, maar ik wilde ook graag naar de universiteit. Laat ik me nu eerst vooral kennis eigen maken om over te schrijven, zei ik tegen mezelf. Schrijven deed ik toch al en betere vaardigheden daarin zou ik gaandeweg vast opdoen. Het (vage) plan: een bachelor geschiedenis, dan een master journalistiek. Die had je niet in Nijmegen, maar dat zou ik tegen die tijd wel weer zien.

Natuurlijk liep het allemaal anders dan ik ooit had kunnen verzinnen. Hoewel ik nooit van plan was naar het buitenland te gaan, belandde ik in 2011 als uitwisselingsstudente in Taiwan. En daar, tijdens een avondrondje rennen over de campus, realiseerde ik me: ik wil niet weg uit Nijmegen. En ik ben ook nog niet klaar voor een master.

Een pre-master Politicologie werd het, waar ik bovendien twee van m’n beste vrienden leerde kennen. En dankzij dat ’tussenjaar’ had ik tijd voor een bijbaantje bij het Centrum voor Parlementaire Geschiedenis.

(Dat baantje was trouwens ook weer zoiets: ik zocht een bijverdienste, was tot mijn grote teleurstelling afgewezen bij het Academisch Schrijfcentrum. Twee weken later mailde ik in een opwelling het CPG. Ze hadden geen vacature, kreeg ik te horen. Maar twee dagen later een tweede mail: ik heb het nog eens nagevraagd, een van onze student-assistenten gaat weg. Wil je toch eens komen praten?)

Dat ik bij het CPG mocht komen werken, was mede te danken aan de 9 die ik voor m’n bachelorscriptie kreeg (onderwerp: Tawian). Was ik even blij dat ik daar na terugkomst uit Taiwan een groot deel van mijn tijd en aandacht aan had besteed. Toen maakte ik me vooral zorgen omdat ik geen baantje (en dus geen geld) had, maar achteraf gezien bleek dat juist ‘nodig’ geweest om bij het CPG terecht te komen. En o, wat bleek ik goed te passen op die plek, bij die mensen.

Zo zie je maar. Vaak zie je pas achteraf waarom bepaalde dingen op je pad komen. Waarom ze wel of niet gebeuren. En het beste wat je dus maar kunt doen, is wat leven betreft je impulsen volgen. Als ik dat baantje bij het Schrijfcentrum wel had gekregen, was ik misschien nooit de master Politiek en Parlement gaan doen. Want juist door m’n werk op het CPG laaide m’n enthousiasme voor parlementaire geschiedenis op. Ik mocht er zelfs onderzoek doen en meeschrijven aan een standaardwerk over het kabinet-De Jong.

En dat op z’n beurt hielp weer toen ik in november 2014 in het Haagse café Schlemmer belandde, om met de chef politiek van de Volkskrant de mogelijkheden voor een stage daar te bespreken.

Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar je snapt het idee. Nooit gaat het zoals je denkt dat het zal gaan – vaak wordt het zelfs beter dan dat. Soms moet je alleen een beetje geduld en vertrouwen hebben. Dat zei ik gisteren tegen mijn nichtje, maar ik zeg het vandaag ook weer tegen mezelf. Het zijn enerverende maanden: weer wat schrijven voor de Volkskrant, nieuwe opdrachtgevers, sollicitatiegesprekken.

Ik weet niet waar ik heen gaat. Maar ja, wie weet dat ooit?
En waarom zou je het eigenlijk moeten weten? De gedachtes, overpeinzingen – het is in feite weinig meer dan de illusie van controle.

Al ben je nog zo verdwaald: wees niet bang.
Volg je hart, het brengt je ergens waar je moet zijn.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

5 reacties op “Wie weet het ooit?”

  1. Ottilie

    Helemaal waar! Heerlijke conclusie. :)

  2. Mimi

    Dit had ik net nodig. Dank je!

  3. Wat een grappige blog ik moet hem eens gaan lezen.
    Maar . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . probeer eens voor de aardigheid wat ik ook altijd doe om nooit in de “ik”-vorm te schrijven. Probeer eens. Zomaar voor de lol en altijd hierna. Het leuke is dat je dan enorm aan gezag en indrukwekkendheid, macht, kracht wint. Probeer eens. Ik schrijf nooit in de “ik”vorm. Ze kennen mij wel, natuurlijk, maar niet in de ik-vorm schrijven geeft je enorme push-back. Probeer eens. Veel succes, en vooral ook plezier! Hartelijke groet, ju.
    P.S. Niemand doet dat, nooit in de ik-vorm. Maar daarom juist.

    ‘\^_^/’

    1. Dat lijkt me behoorlijk lastig bij een persoonlijke blog.

  4. Mooi geschreven. Ik heb journalistiek gestudeerd en ik was bang dat ik moeilijk of niet aan een baan zou komen. Vreselijk druk heb ik me daarover gemaakt, terwijl ik uiteindelijk vrij makkelijk aan een full-time baan ben gekomen waarbij ik lekker de hele dag kan schrijven. Je hebt helemaal gelijk, je komt uiteindelijk wel waar je moet zijn.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.