Wie ben je, als er niemand kijkt? Die vraag spookt de laatste dagen door mijn hoofd. Ik zit nog steeds in isolatie: vanmorgen verscheen er een héél klein, nauwelijks waarneembaar streepje bij de T van mijn zelftest.
Verder ben ik overigens weer helemaal opgekikkerd. Nadat zaterdag tóch weer even de koorts door m’n lijf gierde, werd ik zondag eindelijk een stuk fitter wakker. Ik snuf alleen nog een beetje en zo nu en dan heb ik last van kriebelhoest.
Intussen ik zit dus nog wel alleen thuis. Natuurlijk, af en toe heb ik via Teams of Zoom een vergadering, een interview, een bijeenkomst. Ik probeer regelmatig een vriendin te bellen. Steek extra moeite in het onderhouden van (digitale) contacten om te voorkomen dat ik afdrijf op m’n lockdowneilandje.
Maar een groot deel van de dag is er niemand die mij ziet.
Héérlijk, zou je kunnen zeggen, en inderdaad waren er tijden dat ik reikhalzend uitkeek naar wat ik Suusdagen noemde. Maar als elke dag Suusdag is, gaat de glans er een beetje af. Tja, ik kan een ommetje maken, maar waarom eigenlijk? Ik kan pianospelen, maar ook gewoon op de bank blijven zitten met thee en chocola. Tuurlijk, er zijn altijd genoeg hobby’s te verzinnen. Maar ik mis de sprankeling, de drive om wat nieuws op te starten.
Soms duizelt het me bijna, hoeveel de dagen op elkaar lijken. Kom op, wil ik dan tegen mezelf zeggen, DOE IETS. ONDERNEEM WAT. Bak een taart, ruim eindelijk de studeerkamer in, volg een online yogalesje. Weet ik veel, mest desnoods de voorraadkast uit. Maar de motivatie om werkelijk dingen te doorbreken, is op het moment een beetje op.
En dan dus die vraag: wie ben ik als ik al die dingen niet doe? Wat definieert mij dan? Ben ik dan nog net zo mens, nog net zo veel waard? Wilde ik al die dingen wel echt doen of deed ik ze omdat ik dan voldoe aan een bepaald beeld van mezelf?
Ik weet het niet.
Ik dobber nog een dag.
Misschien is dit wat ze bedoelen met winteren, denk ik dan.
En ik besluit voor de 29241e keer om het niet-weten te omarmen.
Geef een reactie