Dat Ljubljana-blogje komt nog hoor, maar eerst even wat anders.
Want het is nu 23:12 uur en ik lig in bed en ik denk ineens: wat nou, hè. Wat nou als ik me gewoon nooit meer tegen laat houden door al die angsten, twijfels en doemscenario’s van mij.
Ik doe maar even gek – en probeer het me daadwerkelijk voor te stellen. Wat nou als ik die oordelen-waarvan-ik-denk-dat-anderen-ze-over-mij-hebben eens MUTE in m’n hoofd. Als ik niet meer twijfel of ik het wel kan, als ik weer eens ga praten bij een nieuwe klant. Als ik er zelfs op ga vertrouwen dat ik ook heus een presentatie kan geven, of een workshop. Als ik eens ophoud met dat ge-‘je bent zo goed als je laatste artikel’ en er vanuit ga dat sommige dingen gewoon in mij zitten. Wat nou als het gewoon oké is dat niet elk stuk dat ik schrijf het scherpste ooit is – wat nou als het dan nog steeds goed genoeg is. Wat nou als ik echt, werkelijk, standaard uitga van het goede in mij, in plaats van dat ik doe alsof mijn tekortkomingen datgene zijn dat anderen als eerste aan mij zien.
Zou de wereld er veel slechter van worden, als ik dat zou doen? Zou ik er slechter van worden?
Ik heb het gevoel dat ik op de goede weg zit. Dat ik veel van de dingen hierboven al doe, steeds vaker. En dat, als ik vandaag vergelijk met met een jaar geleden, ik zo veel meer doorleef. Enerzijds zacht voor mezelf ben, anderzijds ruimte maak voor de harde kanten van het leven. Ik raak niet meer steeds in paniek als ik verdriet of gemis voel. En ook als het nog niet lukt om de boosheid naar mezelf direct te temperen (bijvoorbeeld toen ik van de week een boete plus aanmaning van de Belastingdienst op de mat vond, kaching, bye bye 113 euro), ik zie in elk geval die boosheid en begin te beseffen dat ik ook anders kan reageren.
Dat ik ook kan denken: ach lieverd, wat naar dat dit nu gebeurt. Dat is balen. Wil je een knuffel?
Ja. Ik word vrienden met mezelf. En wat nou als ik hiermee doorga. Waar sta ik dan, over een jaar?
Geef een reactie