wat ik meeneem uit Frankrijk

Hoi, ik ben er weer!

Over wat we hebben gedaan in Frankrijk later meer (spoiler: niet bijzonder veel ;-)). Eerst even een paar dingen die ik graag wil meenemen uit deze vakantie.

Immers, op reis gaan geeft altijd een prettige afstand tot je dagelijks leven – daarvoor hoef je niet naar de andere kant van de wereld te vliegen. Een kleine twee weken op de camping volstaat om de zaken weer wat helderder te zien.

Dus voordat ik alweer word meegesleurd in het leven hier: zeven dingen die ik meeneem uit Frankrijk.

Ik wil weer op yogales.

Ik denk dat dit me gaat helpen om mijn peesklachten (die in mijn voet, en daarnaast heb ik al járen een ganglion op m’n rechterpols, ook een overbelasting van de pees) te verminderen. Sterkere spieren, soepeler lijf. Bovendien helpt yoga me ook altijd om rust te bewaren in drukke tijden.

Concreet: ik ga komende week op zoek naar een studio hier in de buurt, liefst op maximaal vijf minuten fietsen, qua laagdrempelig.

Ik wil sporten en bewegen (nog) meer deel maken van mijn dagelijks leven.

Op vakantie heb ik elke dag dertig banen gezwommen – vooral het grote zwembad op de tweede camping waar we stonden, leende zich daar goed voor. Zwemmen is zo’n beetje het enige dat ik onbeperkt kan doen zonder dat ik last van m’n voet krijg, en omdat ik verder in de vakantie dus niet veel kon bewegen waren deze dagelijkse twintig minuten erg welkom. En wat ging ik me daar goed van voelen!

Concreet: het liefst zou ik om de dag lekker rondscheuren op Ruby, en dagelijks lekker een stuk wandelen, maar m’n voet dwingt op dit moment tot bescheidenheid. Gisteravond fietste ik héél voorzichtig een halfuurtje en daar betaal ik vandaag al de hele dag voor met pijn… shit!

Komende tijd wil ik daarom twee keer per week gaan zwemmen. Daarnaast hóóp ik toch een keer per week een rondje te kunnen fietsen… maar misschien vergt dat nog geduld. Eerst morgen maar weer contact zoeken met de huisarts (‘hallo ik heb al twee jaar een peesontsteking en hij komt telkens terug, de fysio kan weinig extra’s doen, wat nu?’).

Intussen formuleerde ik wel een paar haalbare sportdoelen voor volgende zomer. Fietsen en wandelen hoop ik over een jaar in elk geval weer onbeperkt pijnvrij te kunnen.

Ik ben nu een jaar vrij van Facebook, Instagram en Twitter – en daar ben ik nog steeds ontzettend blij mee.

Twee weken zonder telefoon (ik liet ‘m weer thuis) waren dit jaar bizar veel makkelijker dan vorig jaar. Ok, ik gebruikte wél B’s iPhone elke dag om wat dingen op te zoeken, maar het gebruik was vooral praktisch en niet meer… leegslurpend.

Concreet: note to self, als je twijfels hebt over toch weer op Instagram of Twittter te gaan (goed voor m’n blog of carrière? gezellig?) onthoud dan goed wat het je allemaal brengt om dat níet te doen. En pak ’s avonds ook weer eens wat vaker een boek, in plaats van altijd maar die laptop.

Daarover gesproken:

Ik wil graag meer boeken lezen.

Op vakantie las ik Zomervacht van Jaap Robben, De droom van de leeuw van Arthur Japin en Het beste wat we hebben van Griet op de Beeck (in die laatste ben ik nog bezig). O ja, en onderweg in de auto lazen B en ik elkaar Roofstaat voor.

Conclusie: wat zijn boeken toch fijn – zowel lekkere verhalen om in weg te duiken, als literatuur met mooie zinnen (ik moest daar wel echt weer even aan ‘wennen’, maar halverwege Japins roman was ik om), als informatieve en verrijkende non-fictie.

Concreet: ik ga een lijstje maken van boeken die ik nog graag wil lezen, en kies daar elke maand twee boeken uit die ik van de bieb leen. Voorlopig ben ik nog voorzien; op m’n nachtkastje ligt na Griet nog Wees onzichtbaar van Murat Isik.

Wat heb je toch eigenlijk weinig spullen nodig om gelukkig te zijn.

Kamperen is simpel leven. En zo is het vanzelf een mooie reminder voor hoe eenvoudig het dagelijks leven kan zijn, hoe weinig je nodig hebt.

Sterker nog, wat een stress, chaos en tijd kost het om veel spullen te hébben. Hoe minder je hebt, hoe minder je hoeft op te ruimen, en als je niet veel waarde hecht aan allerlei random spullen (zoals heel veel schoenen of kleding hebben) voel je je een stuk vrijer.

Op de camping liep ik vooral in een paar simpele broekjes en shirtjes, een of twee keer trok ik een jurkje aan, dat was het wel. Nu vraagt de stadse maatschappij soms van me dat ik me wat representatiever kleed ;-) maar Project 333 blijf ik in elk geval doen. Over twee weken is het alweer tijd voor de driemaandelijkse garderobe-switch!

Wat kun je in Nederland (en zeker in Utrecht) al ontzettend goed vegetarisch en plantaardig eten.

Ja, jemig, ik heb de hele Franse supermarkt afgezocht hoor, maar geen vegaburger te vinden. Nu is hier misschien sprake van een kléine bias – we zaten immers op het Franse platteland, ik weet dat het gemiddelde vega-aanbod in Drenthe ook veel kleiner is dan hier in de Randstad. En toch verbaasde ik me over de grote hoeveelheden dierlijke producten in de supermarkten, en het ieniemienie-aandeel vegavoedsel. Verse hummus en olijven vond ik, dat was het wel zo’n beetje. (Naast natuurlijk onbewerkt voedsel als groenten, fruit, noten, granen en zo.)

Hoe anders is dat in m’n eigen stad! De productontwikkelaars van Appie gaan de laatste jaren helemaal los. Van pompoenhummus tot knapperige vega-kipschnitzels, superlekkere suikervrije sojayoghurt en vegan feta, je kunt het allemaal krijgen hier op de hoek van de straat. En ook het aanbod aan basisingrediënten – soorten bonen, varianten plantaardige melk – wordt elke maand groter.

Eerlijk is eerlijk: ik heb afgelopen enorm (en veel ;-)) genoten van brie, chavignol en epoisses. Misschien wel zo veel, dat ik er nu een beetje klaar mee ben.

Concreet: vandaag deed ik weekboodschappen, en ik kocht niet één maar vier plantaardige avondmaaltijden. En ook een grote berg fruit, rauwkost, plantaardige kwark en zelfs vegan kaas (heb ik al vaak mee in m’n handen gestaan maar nog niet eerder aangedurfd ;-)). De realisatie hoe makkelijk het hier eigenlijk kán, geeft me een enorme stoot motivatie om het project ‘plantaardiger eten’ weer op te pakken.

Het is zo belangrijk om te blijven spelen.

Een van m’n beste vakantieherinneringen is die aan een moment op de laatste dag. We waren aan de Atlantische kust, vlakbij Bordeaux, en samen met B en twee vrienden (die daar in een huisje zaten en bij wie we langs waren gegaan) speelde ik eindeloos in de golven.

Wauw, die onstuimige oceaan is wel wat anders dan de Noordzee! Ik kon geen genoeg krijgen van het steeds weer duiken, springen, je laten meebewegen… ja, ik voelde me weer acht jaar oud.

En wat was dat verkwikkend.

Concreet: hmm, ja, spelen. Goed om die momenten op te zoeken, maar hoe? Alles wordt al zo snel serieus en presteren – zelfs pianospelen. Maar spelen kan ook zitten in kleine dingen: woordgrapjes, huppelen over de stoep, een kinderboek van vroeger pakken, in een speeltuin op de schommel (kan ook heus nog als je 29 bent). Ik ga eens nadenken over andere manieren om meer spelenderwijs te leven.

Hoe speel jij?