Wat de pandemie met me doet

Weten jullie nog, dat er 2 jaar geleden rond kerst berichten naar buiten kwamen over een nieuw virus in China? Het ‘Wuhan-virus’ werd het nog genoemd. Ach, dachten we hier, dat zal wel weer zo’n SARS-achtig ding zijn waar ze in Azië mee moeten dealen. Ver van ons bed, niets om je druk over te maken.

Weet je nog dat er tijdens de eerste lockdown mensen aan het aftellen waren naar 1 juni 2020, want dan zouden we weer he-le-maal los kunnen? Weet je nog dat de maatregelen tegen het eind van afgelopen zomer zo’n beetje allemaal waren afgeschaft?

Het is gek om dit blogje van oktober vorig jaar terug te lezen. Doet me beseffen ook, dat het tóch goed is om regelmatig te schrijven over de situatie van dat moment – ook al lijkt die op het moment zelf vanzelfsprekend en vermoeiend. Met de tijd wordt het alemaal zo’n blur en de dingen krijgen zo snel weer een totaal andere perceptie.

Haha, en daar zitten we dan. December 2021 en de winkels zijn dicht, de scholen gesloten, de sportscholen leeg. Gelukkig kunnen we in elk geval nog naar de bibliotheek. Goed, ik heb niet zo’n zin om het zoveelste zeikverhaal over de coronacrisis af te steken. ;-) Maak je geen zorgen, dat wordt deze post niet.

Op Instagram ging onlangs een vraag rond: post een foto van jezelf begin 2020, vlak voordat de pandemie losbarstte. Voor de vorm heb ik er twee opgezocht – een selfie en een foto van diezelfde avond:

Vóór de pandemie leidde ik het leven van twintiger in de grote stad. Druk met werk, vrienden, sporten, etentjes, uitjes. Niet dat ik nou elke week nog in de kroeg te vinden was, integendeel, maar bij vlagen kón het. De foto hierboven is in TivoliVredenburg, bij de laatste Zer00s Heroes die ik voorlopig zou meemaken (maar daar had ik nog geen idee van). De selfie maakte ik een paar uur eerder, tijdens een heerlijke wijnavond met een collega.

Inmiddels:

  • Ben ik een dertiger
  • Verhuisde ik van Utrecht naar een dorp in Gelderland
  • Heb ik een koophuis en een samenlevingscontract
  • Ontdekte ik dat ik ADHD heb (het voelt NOG STEEDS raar om dit te schrijven)
  • Heb ik m’n baan bij Einder opgezegd en ben voor mezelf begonnen
  • Zijn meerdere goede vrienden een gezinsleven aan het opbouwen

Nogal wat verandering dus. Maar nog veel meer vond – en vindt – de verandering in mij plaats. Hoewel… welke verandering? Ik vind het moeilijk om er vandaag echt de vinger op te leggen. Lockdown geeft me het gevoel dat ik een beetje in een tunnel zit en dat maakt het moeilijk te onderscheiden welke gevoelens en ervaringen door de pandemie komen, en welke verschuivingen sowieso wel hadden plaatsgevonden.

Het gaat namelijk een beetje alle kanten op.

Soms voel ik me rustiger, meer at peace. Soms heb ik juist het gevoel dat ik almaar onzekerder word. Of was die onzekerheid er altijd al, maar is-ie nu minder gemaskeerd door positieve input en succeservaringen?

Soms voel ik me verbonden met de mensen om me heen. Soms denk ik juist dat ik het allemaal altijd verkeerd zag en helemaal niet in staat ben tot diepe, werkelijke verbinding. Soms ben ik ON FIRE, blij met waar ik sta, soms kijk ik naar mezelf en zie een stuntelende weirdo.

Ik heb het gevoel dat de mensen om me heen sneller en meer oordelen over elkaar. Of ben ik dat zélf? Een paar maanden geleden, herinner ik me, voelde ik me supersteady en lukte het me eindelijk om grenzen aan te geven tegenover vrienden. De laatste weken loop ik me weer de hele tijd te excuseren over van alles en komt kritiek knetterhard aan.

Maar wat komt van mij, en wat wordt veroorzaakt door de pandemie? In welke verhoudingen?

Ik kan alleen maar gissen. Maar als ik om me heen kijk, zie ik veel mensen worstelen. In lockdown 1 had ik al sterk het gevoel dat we hier niet voor gemaakt zijn, voor dit afgescheiden leven. Wij mensen horen dicht bij elkaar te zijn. Op eilandjes kwijnen we weg. En alle videoverbindingen ten spijt, via Teams ben je nooit écht verbonden.

Dus misschien is dat wel het belangrijkste inzicht: hoezeer we sociale wezens zijn. Hoe we elkaar nodig hebben. Hoe gezond het is om in zo’n mensenmassa te staan, elkaars handen vast te houden, te knuffelen, van dichtbij diep in elkaars ogen te kijken.

Of ligt ook dát gevoel vooral in mij?


Geplaatst

in

door

Reacties

2 reacties op “Wat de pandemie met me doet”

  1. Ik vind het terugkijkend zo aandoenlijk dat we in maart 2020 dachten dat we er na drie weken vanaf zouden zijn. Haha. As if.

    Mooie blog. Zet me aan het denken. Ik had op de eerste dag van de eerste intelligente lockdown een positieve zwangerschapstest in handen, heb een groot deel van die periode niet echt opgeslagen omdat ik hondsberoerd was, was daarna vooral zwanger, kreeg in november 2020 mijn tweede kind en pas ergens in februari van dit jaar keek ik weer eens om me heen. Mijn leven is op persoonlijk vlak zó veranderd door de komst van dat meisje, het moeder van twee zijn, dat ik niet het gevoel heb dat de pandemie me erg beïnvloedt.

  2. des

    ik heb wel meer rust in me, dat heeft die eerste lockdown mij echt geleerd. dat ik niets nodig heb behalve mijn gezin om me heen. dat ik prima ga op wandelingetjes in de buurt, dat ik niet op vakantie hoef (dat laatste heb ik echt niet gemist).

    maar het is ook een luxe natuurlijk. ook dat heb ik geleerd.

    maar ook: ik ben er klaar mee. ja ik wil die rust houden, nee, ik wil niet in die drukke overvolle wereld terechtkomen. een balans dus

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.