Wat ik leerde van de WARRIOR

Twee weken terug ontmoette ik de WARRIOR. Dit is wat ze me leerde.

De warrior in mij manifesteert zich heel fysiek. Haar ruimte geven – en dus: grenzen kunnen voelen en aangeven, nee zeggen, ruimte innemen – vraagt dan ook dat ik mijn lichaam helemaal, ja, ‘belichaam’.

Dat ik hier ben. Voel. Leef, tot in m’n tenen en vingertoppen. Stevig op de grond sta.

3 dingen helpen daarbij:

1. Een sterk en krachtig lijf. Dus: sporten, in beweging blijven! Krachttraining doen. Want dat helpt me om stevig te staan (letterlijk en figuurlijk). Ook: dagelijks kiezen voor activiteiten die lichamelijk moeite kosten en me sterk houden (de trap pakken – ook naar de zesde verdieping, op de fiets naar Arnhem en Nijmegen, bijklets-dates in de vorm van een wandeling, eventueel met kind in de rugdrager).
   
   
2. Mijn stem gebruiken. Van me te laten horen. Letterlijk en figuurlijk. Ik heb al ideeën over wat hiervoor nodig is, kom ik later op terug.
   
   
3. De natuur in. Buiten zijn, bewegen, frisse lucht inademen, verbinden met het aardse. Daarnaast: dagelijks blijven oefenen met in mijn lichaam leven (op aarde zijn, met aanwezigheid).
   
   Bijvoorbeeld door vrij te dansen/schudden, en te blijven focussen op goed ademhalen naar m’n middenrif.
   
   Maar ook door bijvoorbeeld niet te veel tijd te besteden terwijl ik naar een beeldscherm kijk. Want waar je aandacht is, daar leef je. Ik wil niet leven in een scherm. Ik wil de driedimensionale werkelijkheid.
   

Tijdens het weekend – we waren al lang aan het dansen, geblinddoekt om dieper in het proces te raken, en Margo’s krachtige stem leidde ons – kwam de vraag:

Wat is voor jou datgene om door het vuur te gaan? Waar geloof je in met heel je hart? Waarvoor ben jij bereid om te sterven?

Ja, voor mijn kind natuurlijk.

En terwijl ik dat dacht, voelde ik ook dat er meer was. Bijna meteen wist ik: het is mijn priesteres-zijn, dat ik nu meer naar buiten mag laten, geluid mag geven, de wereld in brengen. Het is daar tijd voor.

(Moeder-zijn is daar een wezenlijk onderdeel van, als een van de vrouwelijke archetypen. Dus ja, ‘mijn kind’ klopt ook, is één van de puzzelstukjes. Maar het is breder.)

Uh, ja. Doodeng. Want meteen allemaal oordelen in mijn hoofd: wat denken anderen als ik dit stuk meer laat zien? ‘Priesteres’, is dat niet hoogdravend of aanstellerig? Wie heeft die term bedacht? Wat bedoel ik er eigenlijk mee? Ben je dan een soort heks? Is dit niet een vage spiri sekte-dinges? Zweef je dan weg? En zit de wereld hier wel op te wachten?

Zelf weet ik ook nog lang niet het antwoord op al die vragen (nee, geen sekte en niet zweverig – juist heel aards en concreet, als je het mij vraagt). Maar weet je, het maakt eigenlijk niet uit. Dit is wat ik te doen heb. En ik mag daar op mijn manier uiting aan gaan geven, in mijn eigen tempo.

Ook dat is een vorm van sterk, geworteld staan en m’n stem gebruiken.

PS. Om te onthouden: jouw heilige nee (dat wil zeggen: een nee die ontstaat vanuit verbinding met je kern) is geen nee tegen de ander. Het is een ja tegen jezelf.