Ja, waarom eigenlijk? Dat weet ik momenteel zelf niet zo goed.
Goed, om bij het begin te beginnen: er was een tijd dat ik 100 procent vegetariër was. Voor mijn gevoel was dat jarenlang, maar ik geloof dat het in feite hooguit twee, drie jaar geduurd heeft. En zelfs toen at ik nog wel soms vis.
Daarna was er nog wel een lange periode waarin ik hooguit een paar keer per jaar biefstuk of bitterballen at, maar inmiddels kan ik er eigenlijk niet meer onderuit: ik ben een vleeseter geworden.
Vooruit, thuis eet ik nog steeds 80 procent van de tijd vegetarisch. En eerlijk is eerlijk, kiloknallers komen er hier niet in – als ik al vlees koop, is het biologisch. (Maar, toegegeven: ik haal dan wel weer AH basic-zalm. En in een restaurant eet ik vaak wel vlees, ook als het niet biologisch is, dus ja, hoe goed ben ik eigenlijk bezig?!)
Feit is dat ik een beetje aan het struisvogelen ben. Hoewel ik de bio-industrie ontzettend k*t vind en me regelmatig boos maak over de manier waarop we met z’n allen deze aarde verpesten, verzuim ik te doen wat eigenlijk erg logisch is voor iemand die het beste met de wereld voor heeft: vegetarisch eten.
Dus dit jaar in januari besloot ik dat de maat vol was. Geen rosbief, zalmsalade en kroketten uit het Tweede Kamerrestaurant (waar ik toen werkte) meer voor mij, ik wilde even back to basics en een maand lang vegetarisch eten. Ik sleepte zelfs Tom mee in dat ambitieuze plan.
En ik verbaasde me erover hoe ontzettend moeiteloos het ging.
Twee moeilijke momenten waren er: tijdens een familie-etentje in een buffetrestaurant waar vrijwel alle schotels vlees of vis bevatten (ons ‘hoofdgerecht’ was zonder de kalfsoester en het stoofvlees weinig meer dan een beetje gebakken aardappeltjes met wat slappe wokgroenten) en de keer dat we zelf uit eten gingen in een restaurant (en de biefstuk & eend links moesten liggen).
Helaas verbaasde ik me er ook over hoe makkelijk de vlees-eet-gewoonte er na die maand weer in sloop. Ik was dan ook blij verrast toen Tom halverwege juni voorstelde het experiment te herhalen: in juli, een half jaar later, weer een maand vegetarisch eten.
Maar oef, jongens, dat blijkt moeilijker dan gedacht zeg. Op 2 juli zat ik met V. bij Pronto Pronto, en pas toen het bestelde bruschetta assorti voor onze neus stond, realiseerde ik me dat op de helft van de prachtig opgemaakte broodjes vlees of vis zat. En afgelopen vrijdag, 9 juli, kon ik het na twee wijntjes met J. niet laten om een hapjesplank te bestellen – en ook van de salami te eten.
Yes, I confess, I’m a meat cheater.
En eigenlijk vind ik dat raar. Want weet je, al die jaren dat ik (vrijwel) vleesloos at, ging dat (vrijwel) moeiteloos. Ik zag de bitterballen op de kaart amper, ik twijfelde niet over wel-of-geen-carpaccio. Mijn focus lag bij andere dingen en daardoor miste ik niets.
Nu heb ik wel het gevoel dat ik iets mis als ik stop met vlees eten. Dat de keus ‘beperkt’ is, zeker in restaurants (en ik houd van uit eten gaan). Soms is dat misschien zo, maar volgens mij praat ik het mezelf ook gewoon een beetje aan. En moet ik de focus verleggen: andere restaurants uitzoeken, creatief denken met koken, op feestjes de plank met vleeshapjes negeren in plaats van er verlekkerd naar kijken.
Ik denk namelijk nog steeds dat de wereld veel beter af is als we allemaal minder vlees eten. En dat het een kwestie is van verandering op gang brengen – als niemand het doet, verandert er nooit wat.
De laatste tijd betrap ik mezelf erop dat ik zelfs de half-uitgesproken gedachten van mijn vleesetende collega’s, familie en vrienden heb overgenomen. Gedachten in de categorie: ‘vegetarisch, wat saai’ / ‘o je bent zeker zo’n gekke health freak’ / ‘joh, geniet gewoon en doe niet moeilijk’.
Punt is: ik wil mezelf geen dingen opleggen of verbieden. Dat werkt averechts – ik spreek uit ervaring. Maar ik kan natuurlijk wel bedenken hoe ik het liefst leef: met respect voor de wereld, zonder mee te doen aan bloederige martelpraktijken en mishandeling van levende wezens.
Daarvoor helpt het, denk ik, als ik weer wat concreter voor mezelf weet te verwoorden waarom ik geen vlees en vis wil eten. En als ik duidelijke plannen heb over de mogelijkheden en voordelen die het wel biedt om te leven op een grotendeels plantaardig dieet.
Dus lieve lezers, hebben jullie goede linkjes, leestips, filmpjes, docu’s en andere positieve vega-propaganda voor me? (Mits natuurlijk realistisch en onderbouwd..) Het is zeer welkom!
Dan ga ik nu proberen de rest van de maand juli wel door te komen zonder dode dieren in m’n mond te stoppen.
Geef een reactie