Op vakantie gaan betekende ook twee telefoonvrije weken. Al een tijdje terug had ik namelijk besloten mijn smartphone thuis te laten. Dat was niet voor het eerst; ik geloof dat dit de derde of vierde keer is dat ik zonder dat ding op vakantie ga. Even helemaal weg, en vooral: afkicken.
De simpele waarheid is namelijk dat ik weer nogal verslaafd ben aan dat ding. Sinds ik een iPhone heb, weet ik dat ik gemiddeld vier uur per dag op dat ding zat. Vier uur!! Vooruit, een deel van die tijd ging op aan (zakelijke) telefoontjes en praktische dingen als Google Maps, podcasts of muziek luisteren. Maar eerlijk is eerlijk, verreweg de meeste tijd besteedde ik aan scrollen op sociale media.
En dat scrollen, dat maakt meer stuk in mijn leven dan me lief is. Mijn creativiteit, bijvoorbeeld, maar ook mijn rust, mijn focus en mijn tijd-voor-mezelf. Dat was ik al langer beu (en ik weet dat ik hierin niet de enige ben), maar het voelde als onmogelijk om van de ene op de andere dag radicaal in te grijpen in m’n smartphonegebruik.
Natuurlijk, ik had al van alles geprobeerd: de maximale tijd per dag op de apps begrenzen, Instagram, Facebook en Twitter eraf gooien. Maar steeds vond ik weer manieren om m’n eigen aficktrucjes te omzeilen. Tja, het verslaafde brein is in die zin ook best creatief.
Maar ik wil het gewoon niet meer. Echt niet meer. En daarmee bedoel ik niet dat ik nooit meer een smartphone zal gebruiken, want die dingen horen bij de tijd waarin we leven ze zijn óók heus hartstikke handig. Dat maakt het tegelijkertijd lastig, want waar je tegen een alcohol- of drugsverslaafde kunt zeggen ‘blijf gewoon van de drank/drugs af’ is dat met smartphones, net als bij bijvoorbeeld een eetverslaving, een stuk moeilijker.
Die twee smartphonevrije weken kwamen dus als geroepen. En geloof me, wat een openbaring was dat. Wat ik misschien wel het schokkendste vond: ik miste al die sociale media en al dat scrollen dus totaal niet. Gewoon: NIET. Ik hoefde in die zin ook helemaal niet ‘af te kicken’, had geen onrust of neiging om toch dat ding te grijpen. Het was stil en rustig en dat was prima.
Goed, ik was wél blij dat we de telefoon van B bij ons hadden; om praktische dingen op te zoeken, zoals de camping waar we zouden staan, en om in de auto muziek en podcasts te luisteren. Al merkte ik ook dat ik bij dat ‘dingen opzoeken’ moest opletten dat ik het niet dwangmatig ging doen. Hartstikke leuk, een beetje research doen naar wat er in de omgeving te doen is, maar dat hoeft echt geen twee uur te kosten.
En toen kwam ik thuis, na dik twee weken, en beheerste me ’s avonds bij thuiskomst om direct dat ding aan te zetten. Dat bleek een goed idee, want toen ik ‘m zondagochtend aanzette om te kijken hoe het digitale leven ervoor stond, gebeurde er iets dat ik niet gauw zal vergeten. Tweehonderd appjes had ik, en terwijl ik ze las (een groot deel overigens in groepsapps en dus niet meer relevant) voelde ik een golf van spanning door mijn lijf trekken.
Het overspoelde me een beetje, het was alsof al die stemmen van al die mensen in al hun hevigheid TEGELIJK op me af kwamen – wat in feite natuurlijk ook zo was – en het was zo heftig dat ik een beetje begon te trillen en misselijk werd.
Wow, dacht ik. Ja, dit gebeurt er dus. Dit laat ik normaal elke dag gebeuren. Er waren een paar leuke appjes waar ik blij van werd, een paar moeilijke appjes waar ik buikpijn van kreeg en verder was het allemaal eigenlijk niet zo bijzonder. Dus in plaats van iedereen direct terug te appen, deed ik het ‘hoognodige’ en daarna zette ik m’n telefoon weer uit.
Pfoe, ja, en toen wist ik het zeker: ik wil dit anders gaan doen. Ik wil mijn smartphone veel meer functioneel gaan gebruiken, en niet meer als continue afleiding van mijn leven. Ik wil geen eindeloze ‘appgesprekken’ meer voeren, maar WhatsApp alleen nog gebruiken voor hoognodige communicatie, bijvoorbeeld om afspraken te maken.
Dat mag allemaal nogal rigoureus klinken, dat besef ik. Maar weet je, ik zie op dit moment heel helder wat het me brengt. Het is de weg naar een leven dichter bij mezelf. Naar een leven met meer rust en betekenisvolle momenten met de mensen van wie ik houd. Want het grappige: doordat ik niet direct alle vakantieverhalen online met iedereen deelde, en niet via de app aan al m’n vriendinnen om updates van hun leven vroeg, kreeg ik veel meer zin om hen snel te zien. Hen aan te kijken, thee te drinken, bij te praten.
Dus dat deed ik.
En nu ik probeer niet dat me door de dag heen te binnen schiet en dat ik nog aan B of iemand anders wil vertellen, meteen in een berichtje te zetten. Ik spaar ik al die dingen op en vertel hem (en anderen) er vol enthousiasme over zodra ik hen weer zie.
Ik vind het moeilijk om in woorden uit te leggen hoe dat voelt, maar in mijn hoofd is het een wereld van verschil.
Geef een reactie