Ik wilde vandaag nog wat schrijven over de intervisiebijeenkomst die ik had, maar weet je, ik voel me even lamgeslagen door alle ontwikkelingen in de wereld.
Ik bedoel: Trump. Wilders. (Sowieso, het kabinet-Schoof en alle smerige politieke spelletjes die er gespeeld worden, in en buiten ons land.) Gaza, Oekraïne – de kinderen, de moeders en vaders, mijn hart huilt. En dan noem ik heel veel dingen niet.
Waar gaat dit naartoe?
Ik vind het griezelig.
Het zal misschien best dat er statistisch gezien minder leed in de wereld is dan een paar honderd jaar geleden, dat de armoede daalt, dat de groene beweging groeit, heus, maar…
Soms is het plots zo overweldigend veel. Wat valt er eigenlijk nog te zeggen? Wat zit ik hier eigenlijk te babbelen op dit blog, lekker navelstaarderig te wezen? Ugh.
Nee, nee, zo moet ik ook niet denken.
Moedig voorwaarts.
Een beetje nieuws lezen misschien – niet wereldvreemd worden – maar niet te veel, van nog meer pessimisme wordt de wereld ook niet beter. Juist in deze tijden is zelfzorg belangrijk. Zelfzorg betekent ook zachtheid. Focus op het hier en nu. En: doen waarvan je hart gaat zingen (schrijven dus).
Ja, zelfzorg en samen-zorg. Want als we onze leiders niet kunnen vertrouwen, is het des te meer aan ons. We zijn allemaal mensen. Onthoud dat alsjeblieft.
Note to self: doe wat wél binnen je macht ligt. Wees vriendelijk en gul, deel wat je hebt, geef wat je kunt. En dan nog een beetje meer.*
(*Juist daarom: ‘geef’ ook gul aan jezelf. Want je stroom van vrijgevigheid, in welke vorm van ook, kan alleen maar blijven bestaan als-ie voldoende wordt aangevuld. Vergeet die zelfzorg dus niet – for the greater good.)
Beeld: Pexels/Valeria Boltneva
Geef een reactie