Het was een volle dag.
Dat kon gelukkig, want al is het buiten met de dag meer winter, in mij is het hartje zomer. Wil niet zeggen dat de energie eindeloos is – zeker in deze tijd van het jaar niet, zeker in deze fase van het leven niet – maar ik voel wel dat het stroomt.
Helpt ook dat kleine M vandaag alweer tot half acht sliep. (We zijn terug bij het ‘bekende’ nachtritme van ergens een voeding tussen drie en vijf, en serieus, ik heb dit duizendmaal liever dan ‘doorslapen’ en om zes uur aan de dag beginnen.)
B was in alle vroegte al de deur uit: het kleine meisje en ik waren met z’n tweeën vandaag. Na het ontbijt besloot ik vriendin C te appen of ze tijd had om af te spreken. Onze mannen zijn beste vrienden en onze kindjes schelen vijf weken, we beleefden samen de kraamtijd, zulke fijne herinneringen aan. Handig aan dit minimale leeftijdsverschil is dat mijn M en C’s zoontje lekker synchroon lopen qua slaapjes.
‘Ik app wel als ze wakker is, dan komen we naar jullie toe.’
Brood in de tas, onderweg nog even langs de Keulenhof voor een paar kerstcadeautjes (tip: lokale wijn en nog goed ook!).
We lunchten samen, dronken thee en praatten op de manier die je als jonge ouders onder elkaar doet: drie onderwerpen door elkaar en elke vijf zinnen onderbroken door een pedagogisch ditje of datje (zitten op je stoel, niet je eten op de grond gooien, pas op met je loopfiets, daar kruipt kleine A, oké we lezen 1 boekje).
Rond drie uur begon m’n dochter in haar ogen te wrijven: hoog tijd om naar huis te gaan.
Tijdens de middagdut deed ik wat eindredactie (tof project, later meer hierover). Had ik trouwens ’s morgens ook al gedaan en dankzij twee vrij lange slaapjes heb ik vandaag toch nog mooi drieënhalf uur kunnen werken tussendoor. Hier plan ik overigens nooit op, ik werk in principe niet op m’n ’thuisdagen’, maar de bonustijd was in dit geval mooi meegenomen.
Eind van de middag schilde ik een bakplaat vol aardappels, maakte broccoli en vega-schnitzels klaar (die van de Vegetarische Slager zijn goed en voelen nog relatief ‘gezond’, in elk geval suikervrij – al vind ik die van Vivera stiekem het lekkerst).
Half zes hoorde ik geluiden door de babyfoon. Tien voor zes ging de bel, mijn vader at vanavond mee. Kwart over zeven was-ie weer de deur uit naar een afspraak, ik bracht kleine M naar bed (ging soepel gelukkig) en was rond achten weer beneden. Keuken en woonkamer opruimen, speelgoed uit alle hoeken van de kamer vissen. Twee verkeerd bezorgde pakketjes ophalen bij de buren.
Poe, intussen snakte ik best naar een kop thee en m’n boek lezen op de bank.
Maar eigenlijk wilde ik ook nog even crosstrainen. En o ja, Hofweb herinnerde me er per mail aan dat ik de boodschappen voor deze week nog niet had ingevuld (ze bezorgen hier eens per week, dinsdagavond is de deadline).
Tja, toen was ik zo een uur verder, want halverwege bedacht ik dat het wasmiddel bijna op was, zag dat de Ariel bij Appie in de aanbieding was – dat gebruiken we tegenwoordig voor de wasbare luiers, op aanraden van Nappy’s, ons normale ecologische wasmiddel is helaas niet sterk genoeg om de luiers goed schoon te krijgen – dus besloot daar ook maar een bestelling te doen. Meteen een berg van ons favoriete alcoholvrije bier besteld, scheelt weer gesjouw op de fiets.
Negen uur: tóch nog even sporten. Kijk, dat twintigminutenregime werpt echt vruchten af!
Tien voor tien: gedoucht, tanden gepoetst, klaar voor bed.
Behalve dat onder de douche ineens dit blogje ontstond.
Dat nú nog opschrijven?
Ja. Want ik wil dit onthouden.
Ik wil dat ik straks nog weet dat het leven vandaag zo was.
Wil je mijn schrijfwerk supporten met een kop koffie of een taartje? Jeej, dat kan! Doneer via Petje Af.
Geef een reactie