Voluit leven

Op Instagram deelde ik gisteren de eerste twee pagina’s uit een boek waar ik net in begonnen ben. Voluit leven heet het, en volgens mij heb ik nog nooit zo veel reacties kregen op een story. Niet gek eigenlijk, want het heeft een boodschap die ingaat tegen veel van wat we zien en leren in deze maatschappij.

De auteurs verwoorden hun boodschap enorm treffend, dus ik denk dat je het beste zelf de eerste twee pagina’s kunt lezen:

Wie wel eens mindfulness en/of zelfcompassie beoefent, bekend is met boeddhisme en spiritualiteit of zelfhulpboeken leest, herkent deze denkgang misschien wel. Leren aanvaarden, voelen, dingen doorleven in plaats van vermijden, dat gaat je uiteindelijk verder brengen. Terwijl we toch met z’n allen enorm aan het zoeken zijn naar die ’truc’ om gelukkig te leven.

Ja, dacht ik toen ik dit las. Ja, ja, ja. Niet dat ik er trouwens altijd naar handel. Ik kan inmiddels wel wéten dat het niet helpt om emoties en vervelende dingen weg te stoppen, mijn neiging om dat te doen is er natuurlijk nog evengoed. Ik zie het mezelf regelmatig doen, dat vermijden van pijn, of denken dat er wat ‘mis’ is als iets tegenvalt. Wie niet? Het is menselijk. En niet voor niets ga ik komende maanden samen met m’n therapeute met dit boek aan de slag.

Het hoort erbij

Toch begin ik me af te vragen in hoeverre we überhaupt doorhebben, dát we zo doordrenkt zijn van die overtuiging van maakbaarheid en dat streven naar continu gelukkig zijn, altijd gave dingen doen, ons steeds maar goed voelen. En: het een probleem vinden of zelfs in paniek raken, als dat even niet zo is. Na m’n post van gisteren vroeg mijn huisgenootje of ik haar de pagina’s wilde sturen; ze wilde ze laten lezen aan haar vriend. O, zei die, “dus het is niet altijd leuk en dat hoort er gewoon bij. Interessante kijk.”

Kortom, het klonk als ‘nieuw’ voor hem. Misschien is het wel nieuw voor veel van ons. Het is in elk geval relatief nieuw voor mij. Nog maar anderhalf jaar geleden besloot ik eindelijk, na 20 jaar, het oude verdriet van de scheiding van m’n ouders onder ogen te zien.

Ja, ook ik was ontzettend goed in hard rennen en dansen door het leven, in almaar meer en beter willen, in m’n onrust ontwijken, in denken dat er iets ‘mis’ was als ik me ergens vervelend of ongemakkelijk over voelde. Nog maar kort besef ik dat ik me best rot mag voelen dat mijn moeder geëmigreerd is naar Zweden, ook al ben ik écht blij voor haar. En nog maar pas lukt het me om me écht kwetsbaar te tonen en te huilen bij goede vrienden. Toe te geven dat ik in de war ben, of troost nodig heb.

Veerkracht

Reacties als die van de vriend van m’n huisgenoot zijn precies de reden dat ik deze dingen deel. Ook al heb ik soms het idee dat mensen daardoor denken dat het ‘niet zo goed met me gaat’. (Waarom zou ik anders immers een psycholoog nodig hebben?) Maar misschien is dat mijn eigen invulling – net als dat ik de neiging heb haastig te zeggen “dat het gewoon goed met me gaat hoor, het juist interessant is om met diepere lagen van mezelf aan de slag te zijn, super leerzaam en zo, top, alles”.

Ben ik blijkbaar ergens toch bang dat mensen me als ‘minder’ zien. Minder sterk, veerkrachtig, wat dan ook. Terwijl ik ervan overtuigd ben dat aan jezelf werken alleen maar supernuttig is.

En/en

Hoe dan ook: ik denk dat het belangrijk is, dat we hierover praten. Dat het normaler wordt om je af en toe een tijdje niet goed te voelen. Dat we opener worden over de shit in onze relaties, zoals Esther Perel onlangs bij Zomergasten betoogde. Dat we leren dat als er iets niet goed gaat in ons leven, het niet onze (of iemands) schuld is. Dat we niet falen. Dat je relatie niet mislukt is als je soms naar je geliefde kijkt en denkt: “ugh, you’re still here“. Dat het normáál is om verdriet te hebben om dingen – ook als je rationeel hebt bedacht dat het niet nodig is om verdrietig te zijn. Dat je soms een kutdag hebt op je werk. Of een kutperiode. Dat dat er – tot op zekere hoogte natuurlijk – gewoon bij hoort.

Voluit leven is, zeggen de auteurs van het boek, is positieve én negatieve emoties ervaren. Geluk én lijden. “Het is leven vanuit en/en. En we zijn somber, gespannen, onzeker, en we doen intussen toch wat we belangrijk vinden.”

Sims 3

Nu ik dit schrijf, besef ik dat het inderdaad echt kan samengaan. Ik ga goed op mijn werk de laatste tijd, en ik schrijf dit terwijl ik twee dagen weekend zonder afspraken voor me heb liggen. Dat vooruitzicht vind ik fantastisch: lekker op de bank met een boek, De Sims 3, een reep chocola, thee, misschien nog wel in bad, even naar de sportschool, struinen door de bieb, of ergens een taartje eten, vooral precies wat ik op dat moment wil. Leven.

Tegelijkertijd hebben B en ik best moeilijke weken, waarin we tegen onze beider ‘ingewikkeldheden’ aan lopen, we samen een nieuwe balans moeten vinden. Ook leven. En we zijn óók gisteren gezellig naar IKEA geweest, bestelden Thais, kropen op de bank voor een aflevering Band of Brothers.

Kortom, het is er allemaal, en antwoorden of panklare oplossingen zijn er vaak niet. Lekker optimistisch hè ;-) Dus ik zou zeggen, laten we elkaar vooral een beetje helpen onderweg.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

2 reacties op “Voluit leven”

  1. Zina Geurtjens

    Wat toevallig, ik ben van de week ook (op aanraden van mijn psycholoog) aan de slag gegaan met dit boek. En precies wat jij beschrijft is wat ik ook uit de eerste pagina’s haalde. Dat leed en geluk eigenlijk gewoon naast elkaar kan bestaan. Ik hoop dat ik, door de opdrachten uit dit boek te maken, hier zelf wat meer rust en balans in kan vinden. En dat hoop ik voor jou natuurlijk ook! XX

  2. Hoi! Wat fijn om er zo tegen aan te kijken; alles mag er zijn. :) En die titel, die is al mooi. Go Suus :D

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.