Het kind heeft snot, overal. Een slijmsnelweg van d’r neus tot haar kin. Zo sneu. En best pittig.
Want ja, een vol hoofd is natuurlijk niet fijn, ook niet als je net 1 bent. Dus huilen huilen krijsen, geknuffeld willen worden en dan toch weer niet. Even afgeleid raken, wat spelen, dan weer huilen op de grond. Opgepakt worden, jezelf overstrekken, je hoofd naar achteren gooien.
Het ook gewoon niet weten.
Gisteren sliep ze voor het eerst in máánden de hele nacht tegen mij aan. Of tja, slapen en elk uur – of vaker – huilend wakker worden. Vannacht was gelukkig wat beter en B liet mij uitslapen, maar het is nog steeds uitzitten, dit.
Ze zijn nu een halfuurtje met z’n tweetjes wandelen. Even naar buiten, helpt altijd. Kan ik douchen en even op adem komen. Want een ziek kind, poe, dat is wat. Ik kan niet nadenken, nauwelijks nog een gesprek voeren, laat staan plannen of vooruitblikken als ze zo is.
Het zou handig zijn om m’n verwachtingen voor dit weekend wat bij te stellen. Te accepteren dat ik gewoon weinig anders ga doen dan knuffelen, troosten en proberen m’n geduld te bewaren.
Maar alleen dát vraagt al bijna meer brainspace dan ik heb.
Ja, het is even vol.
Geef een reactie