Vanavond wist ik één ding zeker: ik wil geen yoga.
Moe was ik, moe en klaar met de wereld. Ik had nog wel een halfuurtje piano gespeeld en was daar uiteindelijk gefrustreerd mee gestopt. Lukt niet. Kan niet. Wil niet. Dus ja, jammer van die geplande yin-les, boeiend, dan skip ik maar een keer. Net als vorige week. Ach ja, waarom doe ik überhaupt eigenlijk yoga… Stom.
Zie je de staat waar ik in verkeerde?
Nou, zelf zag ik het dus niet zo (ok, érgens natuurlijk wel, maar hey ik had zondag ook al de hele dag zitten hermitten én vrijdag rustig aan gedaan, dus nu ben ik toch wel weer uitgerust?!). B zag het wel, en nadat-ie mijn betraande rant even had aangehoord, zei hij: ga jij nou maar alsnog die yin yoga doen. Is goed voor je.
Ik: maar waarom doe ik eigenlijk yoga, ik wil geen yoga.
Hij: ik spreek jou over een uur wel weer.
Officieel was de les al een kwartier begonnen, maar het toeval wilde dat ik per ongeluk een video-les had aangeklikt (eerder opgenomen) in plaats van een livesessie via Zoom. Kon ik mooi alsnog het hele uur meedoen.
En ja, dan lig je daar. Yin yoga is eigenlijk één grote oefening in loslaten. Liggen in een houding, je benen of armen vaak in een gekke draai en dan maar ademen. Los, los, los. Stil liggen, je zo min mogelijk verplaatsen. Niet om ‘streng’ te zijn, maar omdat je juist door niet te bewegen langzaam op een steeds dieper niveau leert te ontspannen.
Zoals een egel die pas uit z’n holletje kruipt als de storm gaat liggen.
Eerder vandaag was ik juist bewust wél aan het bewegen. Al een paar dagen had ik ’s morgens geen ommetje gemaakt – te laat opgestaan, te druk, geen zin – en dat begon z’n sporen na te laten. Ik werd aldoor gaarder, sipper, minder gemotiveerd. Om je leven weer in beweging te brengen, dacht ik terwijl ik door het park wandelde, moet je soms létterlijk in beweging komen. Mooi toch, hoe dat werkt.
En net als je denkt te hebben uitgevolgd hoe de wereld in elkaar zit, zegt diezelfde wereld: hallo, het omgekeerde is eveneens waar. Pauze brengt óók beweging. Neem je te weinig rust, dan groeit onbewust het verzet in je, schiet je in de kramp – en stopt de stroom. Weg flow.
Pas nu, na een uur op de yogamat, zie ik hoe mijn hele lijf – en daardoor ook m’n hoofd – zich aan het verzetten was. Dat ik niet kon pianospelen zonder m’n geduld te verliezen en boos op mezelf te worden, was vooral een signaal dat ik NIET WILDE VOELEN. Note to self: door te dobberen kom je heus óók ergens.
Weet je, vaak voelt mijn hoofd veel meer ‘deel van mij’ dan m’n voeten. Yoga herinnert me eraan dat ik ook voeten heb.
En ik weet één ding zeker: zonder voeten val je om.
Geef een reactie