En toch hè: misschien moest het zo zijn. Onverwacht een avond voor mezelf. De dag was moeilijk, ja, ik zeg het maar gewoon. Waarschijnlijk een combi van dag 26 van m’n cyclus, te lang en te obsessief over LinkedIn gescrold, een sterk doch deprimerend essay over fascisme in Amerika gelezen en algehele dobberigheid.
Ik gaf m’n dochter eten en legde haar in bed. Bestelde pizza en een lavataartje. Trok een alcoholvrij biertje open. Keek driekwart aflevering van Floortje naar het einde van de wereld – goed om even in andere sferen te raken, herinnerd te worden aan hoe je óók kunt leven.
Toen dacht ik: o ja, ik zou nog een vision board maken.
De tijdschriften lagen al klaar, ik had vorige week net op tijd een stapeltje uit de papierbak gered. In m’n beleving is het jaren geleden dat ik zo aan tafel zat te knippen (‘en plakken’, wilde ik schrijven maar dat klopt niet, we hebben geen lijm in huis – morgen even kopen).
Het duurde niet lang voor de flow kwam.
Ik liet me leiden door m’n intuïtie, knipte uit waar mijn oog ’toevallig’ op viel (natuurlijk zeer de vraag of dit toeval is, truth lies in the eye of the beholder).
Knipte knipte knipte meer. Uit de Groene, Tekstblad, Happinez, Onze Taal, Huisarts & Wetenschap. Plotseling was het na middernacht.
Het is nog niet klaar. Maar nu weet – nee, voel – ik weer: creëren is cruciaal om in leven te blijven.
Ook dat is waarom ik schrijf.
Geef een reactie