vergeving

Soms vind ik het confronterend om te bedenken dat ik over een maand 29 word, en nog steeds

nog stééds zo bezig kan zijn met wat anderen over mij denken. Hoe het nog altijd mijn gedachten kan beheersen en ik me er mijn gedrag op aanpas. Het is wel wat minder dan vroeger hoor, ben ik geneigd daar meteen achteraan te typen – maar is dat wel zo?

Sinds een tijdje ben ik bewust aan het oefenen, mezelf exposure aan het geven. Mezelf blootstellen aan mijn angsten. Het is namelijk allemaal angst, natuurlijk, diepgewortelde angst voor afwijzing, angst dat mensen me niet leuk vinden – en dat ze me (dus) verlaten, of ik minder kansen krijg in het leven.

Maar hey, laat ik het eens omdraaien: welke kansen ontneem ik mezelf door zo te leven?

Hoe dan ook: exposure, zal elke therapeut je vertellen, is een van de meeste effectieve remedies tegen angst. Zelf heb ik dat vaak genoeg ervaren. Vroeger vond ik het bijvoorbeeld doodeng om mensen te bellen, helemaal als anderen me konden horen terwijl ik belde. Nou, een paar maanden werken als journalist helpt je daar wel vanaf. En nadat ik een (klein) auto-ongeluk veroorzaakte, had ik maandenlang paniekaanvallen achter het stuur. Door toch stug door te blijven rijden – en samen met B mijn gedachten te onderzoeken: waar ligt de angst in, is dat waar, is dat reëel? – zijn ze op een gegeven moment ‘vanzelf’ overgegaan.

Maar ja, bel- en rij-angst zijn (althans voor mij) een stuk kleiner en overzichtelijker dan die diepe angst om raar of stom gevonden te worden.

En terwijl ik dat zo typ denk ik weer: en wat dan nog? Wat als mensen je inderdaad raar of stom vinden, of het niet eens zijn met wat je doet, so what? Waarom ben je daar nu zo bang voor, wat is het ergste dat er kan gebeuren?

Intussen blijft mijn hoofd fulltime aan het werk om alle mogelijke scenario’s uit te denken, alles om maar de illusie van grip te ervaren, om niet onverwacht afgewezen te worden. Interessant ergens wel, om keer op keer te merken hoe vaak ik zulke kronkels heb – want keer op keer blijkt dat er niets van klopt.

Toen ik deze week bijvoorbeeld als een van de eersten wegging op de bruiloft van E en J, was ik bang dat mijn lieve vriendin daar heel teleurgesteld over zou zijn. (Het was trouwens wel een stap in ‘zelfzorg’ om het wél te doen; ik was al een tijdje op, vroeger zou ik het uitzitten, nu bedacht ik me dat zij dat waarschijnlijk ook niet zou hebben gewild – andersom zou ik het in elk geval niet fijn vinden als mensen tegen hun zin op mijn feestje zouden blijven.)

Hoe dan ook, het bleef de dagen erna knagen (en in mijn hoofd wordt zoiets al snel: ‘slechte vriendin, ze heeft nu natuurlijk spijt dat ze jou als getuige heeft gevraagd’), dus ik besloot het bij haar te checken. Haar reactie: oh joh, ik heb helemaal niet geregistreerd wanneer iedereen weg ging, ik vond het vooral fijn dat mensen niet allemaal tegelijk gingen zodat ik met iedereen nog even kon praten.

Zo zie je maar.

Zulke voorbeelden heb ik te over. Gisteravond nog, toen de Journalist hier kwam eten en rond 10 uur na zijn kop thee aankondigde dat hij er maar weer eens vandoor ging. Ik denk dan meteen: heb ik iets verkeerds gezegd, waarom ga je al? Terwijl ik zelf ook zo vaak rond 10 uur naar huis wil omdat ik moe ben.

Ik heb dit niet bij hem gecheckt maar eigenlijk denk ik ook: zelfs áls hij naar huis ging omdat hij even genoeg van me had, hoe erg is dat? Moet ik dan voortaan mijn gedrag aanpassen om dit te voorkomen? Nee, dat is nu juist het punt – ik wil het durven laten botsen en schuren, en zo ook mijn ruimte (meer) in gaan nemen.

Goed, die exposure dus. Hoe dan? Zo bijvoorbeeld:

  • In sociale situaties bewust ‘gewoon erbij zitten’, niet leuk en gezellig doen. In mijn hoofd vindt iedereen me dan saai, tegelijkertijd kost dat ‘gezellig doen’ vaak bakken energie.
  • Niet meer lange tijd van tevoren alle afspraken vastleggen – en bijvoorbeeld beloven dat ik naar feestjes of verjaardagen kom. Zelf wil ik veel liever de vrijheid voelen om wel of niet te gaan, afhankelijk van hoe alles op dat moment is en loopt.
  • Blijven vloggen en video’s maken. Ook al poppen in mijn hoofd nog altijd regelmatig hoofdjes/stemmen op van mensen in mijn omgeving die dan roepen hoe stom, egocentrisch en oppervlakkig dit is. Ik vind het leuk om te maken en als je het niets vindt, hóef je het niet te kijken.
  • Zonder make-up de deur uit (blijven) gaan, juist ook naar sociale afspraken. Ik doe dit gelukkig regelmatig en hoewel het soms enorm kwetsbaar voelt (zeker als m’n gesprekspartner duidelijk wél voor de spiegel heeft gestaan) ben ik ook blij dat ik het kan. (Hier volgt nog een blogje over.)
  • Tijd alleen doorbrengen. Ook – juist – als ik niet weet wat ik met mezelf aan moet.
  • Bewust dingen doen waarvan ik weet (of nee: waarvan ik dénk te weten) dat anderen het niet ‘likeable’ vinden.

En ach, nu ik dit allemaal heb opgeschreven en het nog eens doorlees, denk ik ineens: misschien is mezelf altijd maar weer over m’n angsten heen pushen de remedie niet. Niet altijd, in elk geval. Zoals ik gisteren al schreef, het voornaamste dat mensen in m’n omgeving me teruggeven is dat ik te streng en te hard voor mijzelf ben.

Mildheid, dat brengt me veel verder geloof ik. Zachtheid in me creëren, vergeving voelen. Zorgen voor de kleine Suusie in mij.

Deze week las ik een passage in een boek dat ik aan het lezen ben (De ware worden van Margo den Ouden en Rinke Verkerk – meer hierover in m’n vlog morgen!) die me raakte:

Wat het ook is, kies er vandaag nog voor om jezelf te vergeven. Geloof niet in een leugen over jezelf. Weet dat niemand vrij is van het maken van fouten. Weet dat je niet alleen bent. Weet dat je meer bent dan je fouten. Weet dat je verleden je toekomst niet hoeft te definiëren. Weet dat je jezelf niet hoeft te straffen door jezelf niet te vergeven. je hebt zo veel meer talenten, liefde, licht en leven in je dan de fouten die je hebt gemaakt. Ga in deze nieuwe waarheid over jezelf geloven.

Ja, vergeving en zachtheid. Je eigen beste vriendin worden, ik schreef het al vaker.

Verdomme, mooie vrouw, gun jezelf dat nu eens!
Wat is dán eigenlijk het ergste dat er kan gebeuren?

Reacties

6 reacties op “vergeving”

  1. Annemiek

    Mooi Suus, bij mij kwam de herinnering op dat je wel eens bezig bent geweest met je zelf een omarming te geven en aardig zijn in aanraking naar jezelf! Dat was een periode dat het je goed dee. Wellicht weet het proberen waard . Niemand kan jezelf verlaten en wees je eigen beste vriendin. Ik hou van je Suus.. Liefs Annemiek

    1. oh ja dit weet ik ook nog suus, dat je dat eens schreef. gewoon echt je armen om elkaar heen slaan en jezelf een beetje aaien, nav dat je dit schreef doe ik het ook regelmatig bij mezelf. zacht zijn.

  2. Fem

    hartje voor dit stuk! Ik herken je worsteling heel erg. En je groei ook. Laatst opperde ik bij mn clubje vriendinnen dat de skype gesprekken wel echt leuk waren en we misschien gewoon maar 1 hele dag per jaar real life moesten afspreken (Ik vind dat zo’n gedoe elke met iedereen op afstand en inmiddels zo’n kind of 8 in de leeftijd van 5 tot 1 maand). Dat had ik dus noooooit durven voorstellen een paar jaar geleden, want wat zouden ze daar wel niet van vinden?!
    En waar ik eigenlijk overtuigd was dat de anderen dat ook zouden vinden, waren ze absoluut niet positief. Inclusief grappend/cynische opmerkingen maken dat ik ze afwees etc. En waar dit in mijn hoofd een soort nachtmerrie zou zijn, viel het eigenlijk best mee… ;-) En had ik dit dus niet van tevoren bedacht dat het zou kunnen gebeuren. Winst! En ik vond mezelf nog steeds even prima.

    Het gaat er eigenlijk om dat je jr eigenwaarde niet door externe factoren laat bepalen, maar uit jezelf haalt.

  3. Ik ben 25 jaar ouder dan jij en ben er ook nog steeds mee bezig. Dat komt vooral doordat het gereedschap om leuk, grappig en gevat te zijn niet meer lekker past. Dat gereedschap heet taal :-/
    Mijn Engels is okay genoeg voor het dagelijks leven, maar er lopen nu altijd een paar extra vertaal-radartjes mee in mijn hoofd. Die maken dat het proces van snel reageren en de precieze nuancering van wat ik echt wilt zeggen vertraagd raakt. In het Nederlands kan ik minieme nuances in mijn woorden leggen (zoals een ouderwets woord gebruiken of een theatraal toontje aanslaan, een dialect of bargoens gebruiken, of desnoods een bekende kreet uit een kinderserie inpassen – ik noem maar wat) … dat mis ik in het Engels. Mijn taal is kaal geworden …
    Daardoor – zeker in het begin – werd ik ‘die stille’ in gezelschappen. Dat is raar, want hoewel ben ik net zo’n introvert als jij, het is toch niet wie ik ben/wil zijn.
    Ik zou niet meer terug willen, maar de verhuizing naar Australie heeft me zeker wel iets gekost. Het verlies van het gemak van je eigen taal lijkt een beetje op een verloren lichaamsdeel. Geen arm ofzo, maar een vinger toch wel.

    Sorry voor de rant.
    (want we houden nu eenmaal van sorry zeggen, whahaha)
    Soms brengt het opschrijven van zoiets je toch verder in de acceptatie. Dank je voor het handvat ;)

    1. Hé Patricia, geen sorry, juist superleuk om zo’n uitgebreide reactie te krijgen. Kan me voorstellen dat je je behoorlijk ‘onthand’ voelt als je je eigen taal niet kunt spreken om je uit te drukken…poe. Hoe lang woon je inmiddels in Australië? Denk je dat het Engels in de loop van de tijd natuurlijker gaat aanvoelen dan in het begin (of doet het dat zelfs al)?
      Hoe dan ook, wel interessant inderdaad dat het effect (stille jij) ook botst met het beeld dat je van jezelf hebt, en dat weer iets is om uit te leren. Vast niet altijd makkelijk maar ook ‘mooi’ om te horen!
      Liefs Suus

      1. Ik ben 15 jaar geleden naar Nieuw-Zeeland verhuisd en 3 jaar geleden naar Australië. In Nieuw-Zeeland leefden we in sociaal opzicht tamelijk geïsoleerd dus ik sprak dan ook nauwelijk Engels (mijn man is ook Nederlands). We woonden in een klein stadje, maar op een of andere manier kwamen we gewoon nooit mensen tegen met dezelfde interesses.
        Pas in Australië is het Engels langzaamaan natuurlijker gaan aanvoelen omdat ik een galerie in een winkelstraat heb en ik dus wel móét praten. En ja, het sociale isolement is daarmee ook meteen opgelost.
        En hoera! Als ik met mijn werk bezig ben, dènk ik zelfs in het Engels. Je weet wel … vooral gesprekken ‘oefenen’ die nooit gaan plaatsvinden, of eindeloos gesprekken herhalen om te controleren of je het niet beter anders had kunnen zeggen, haha.
        Nu weet je een beetje wie jou leest :)
        Ik kreeg trouwens geen notificatie voor je reactie, ondanks de aanvinkjes (dus misschien tot ziens bij de nieuwere posts)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.