Zo, de kop is eraf! Dag 1 van de VeganChallenge is volbracht, dag 2 al ruim over de helft. En jeetje, eigenlijk is dit hartstikke makkelijk. Vooruit, ik bracht gisteren wat meer tijd door in de keuken dan meestal op zondag, maar eigenlijk voelde dat juist fijn.
Een aantal jaar terug kookte ik vaak, veel en vooral: vega. Al in 2010 maakte ik mijn eerste Green Monster, met plezier volgde ik destijds blogs als The Fruit Pursuit (dat helaas niet meer bestaat) en ik was regelmatig te vinden in de natuurwinkel voor een nieuwe lading linzen, agavesiroop en notenpasta.
Zeker sinds ik werk, ben ik wat gemakkelijker (of: gemakzuchtiger?) geworden. Ik ga vaker uit eten en restaurants hebben nu eenmaal lang niet altijd aantrekkelijke vega-opties (gelukkig wel steeds meer!) En eerlijk is eerlijk, Tom’s spaghetti carbonara en pasta met zalm en mascarpone zijn ook gewoon hartstikke lekker.
Niettemin at ik dit jaar twee van de vier kerstdiners vegetarisch en in beide gevallen had ik niet het gevoel dat ik iets ‘miste’. Integendeel. Dus zondag, gisteren, begonnen T. en ik vol goede moed aan de VeganChallenge.
Het fijne aan die georganiseerde challenge is dat je elke dag tips in je mailbox krijgt én ze een weekmenu maken met suggesties voor elke maaltijd. Afgelopen week had ik al even gekeken welke dingen me daarvan lekker lijken en op basis daarvan heb ik een plan gemaakt voor wat we ’s avonds gaan eten deze week. Ook vond ik een paar goede recepten bij De Groene Meisjes, Vegadutchie en Lisa Goes Vegan.
Op Nieuwjaarsdag maakten T. en ik een brunch van scrambled tofu met boerenkool, die we aten met afgebakken broodjes. Toegegeven: dit was veel lekkerder en smaakvoller dan ik had gedacht. Tip: doe er hot ketchup bij. Met z’n tweetjes aten we de hele pan (‘voor 4 personen’) leeg, oeps. ;-)
Als avondeten bereidde ik een pan paddenstoelenrisotto met doperwtjes en zongedroogde tomaten, met daarnaast wat veldsla met vinaigrette. Ik was huiverig voor een risotto zónder Parmezaanse kaas (en zelfs zonder roomboter!), maar eerlijk is eerlijk: dit is voor herhaling vatbaar. En ik maakte een dubbele hoeveelheid, zodat er genoeg over was voor de lunch vandaag.
En o ja, ’s middags bakte ik nog een bananenbrood (goed recept!) en maakte choco-kokosballetjes, zodat ik tijdens werkdagen tussendoor ook wat lekkers te happen heb.
Waar T. een beetje tegenaan loopt, is dat ‘vegan’ eten op dit moment qua imago nogal in het #fitgirl/hippie/healthfoodie-hoekje zit. Hoe legt hij dan als nuchtere jongen aan z’n familie en collega’s uit dat hij een week plantaardig eet?
Nu is daar gelukkig Sjoerd, vriend van ‘Vegadutchie’ Jolijn, die met z’n nieuwe website Sam Greens ook een mannelijk en ‘nuchter’ publiek wil aanspreken. “One of my best friends used to have me listed in his phone as ‘Meat Master’, but then things changed.”
Zijn drie redenen om plantaardig te eten sluiten precies aan bij de mijne. Ja, natuurlijk hoop ik dat ik me lekkerder ga voelen nu, maar klimaat en dierenleed zijn minstens zulke belangrijke redenen om vlees en zuivel te laten staan.
Wat overigens niet wil zeggen dat je dan “niets meer” kunt eten. In de woorden van Sam Greens:
It’s not really about skipping meat at all. It’s about eating all the delicious other things you probably never bothered to look at.
Nu ik toch linkjes aan het delen ben: publicist Peter de Haan schreef een sterk stuk over ‘de grootste stilzwijgende code in de beschaafde wereld‘. Een fragment:
(…) Aan al die miljoenen eettafels is er dan [met kerst], maar eigenlijk het hele jaar door, een stilzwijgende code van kracht. Het komt erop neer dat we de juiste dingen vinden en zeggen: hongersnood Zuid-Soedan – heel erg. Trump blijft laconiek over de opwarming van de aarde – zorgelijk. Weer tienduizenden dieren omgekomen bij een stalbrand – vreselijk. Vuurwerk brengt luchtkwaliteit op veel plekken tot onder alarmgrens – tjeetje. We kijken er serieus bij, maar het mooie is: we hoeven er verder niks mee te doen als we in de winkel staan.
Ik herken dit heel erg. Regelmatig hoor ik mensen dingen zeggen over de wereld en dan denk ik: tja, ik ben het hier zo niet mee eens. Of ik zou, als aan tafel wordt gepraat over schattige huisdieren, een opmerking willen maken over de grote hoeveelheden dood dier op diezelfde tafel.
Maar ja hè, als ik dat doe bereik ik niets, ik stuit slechts op irritatie. Mensen houden er nu eenmaal niet van om aangesproken te worden op hun leefstijl (eerlijk is eerlijk: ik ook niet). Bovendien: ik doe zelf ook niet alles perfect, dus als je de discussie aangaat, beland je al gauw in bekvechten… in plaats van dat je elkaar inspireert.
En toch:
Idealisten die het kunnen opbrengen hun consumptie écht te veranderen om minder schadelijk te zijn voor de wereld: het zijn de grootste spelbrekers van onze tijd. Want als zij het kunnen, kunnen we het allemaal en daar hebben we he-le-maal geen zin in. Mijn goede voornemen voor 2017: de grootst mogelijke spelbreker zijn. Wie doet er mee?
Over inspiratie gesproken: de nuchtere blogs van Lisa van Vijf Koffie Graag zijn een aanrader om te lezen. Bijvoorbeeld haar post over een jaar veganist zijn: de balans. Of haar pleidooi tégen het veganisme.
Maar als je veganistisch eet, mis je dan niet allerlei voedingsstoffen? Nee hoor, mits je het natuurlijk goed aanpakt. Diëtiste Lisa Steltenpool – sowieso, leuke chick! – vertelt je hoe een gezond vegan dagmenu eruit ziet. En dat Vitamine B12 en Vitamine D verstandig zijn om daarnaast te slikken. (Die laatste overigens ook als je wel vlees/vis eet!)
Genoeg overpeinzingen dus zo, in twee dagen tijd. Maar vooral veel LEKKER ETEN: vanochtend ontbeet ik weer met de bircher-muesli die ik al een paar weken maak als ontbijt (m’n lievelings!) en als lunch at ik een restje van de risotto, die vandaag nóg lekkerder was, en een stapel maiswafels met avocado, zout & zwarte peper. O, en natuurlijk bananenbrood en choco-notenbollejes. Honger heb ik vandaag, kortom, nog niet gehad.
Eigenlijk heb ik me in weken niet zo fris in m’n hoofd gevoeld.
Later meer!
Geef een reactie