Wat is het fijn, bedenk ik me de laatste dagen, om in de stad te wonen. Hoewel ik me aan de ene kant steeds beter kan voorstellen dat ik Utrecht over een paar jaar verruil voor een rustiger omgeving, geniet ik er op dit moment enorm van om hier mijn plekje te hebben.
Steeds meer nestel ik me ook in de omgeving; maak ik gebruik van de vele mogelijkheden die de grote stad biedt. Onbeperkt yogalessen op allerlei locaties (OneFit, je bent de hemel). Rondjes hardlopen om de Singel (deed ik natuurlijk al langer). Lekker, knapperig vers brood halen bij de Bakkerswinkel. Vaker boodschapjes doen bij een van de natuurwinkels in de buurt van mijn huis. In het weekend een goed flesje wijn halen bij het nieuwe wijnzaakje aan het Willem van Noortplein, even kletsen met de vriendelijke eigenaar. Naar de bibliotheek voor een nieuwe stapel leesvoer. Thee halen bij Simon Lévelt. Een introductiecursus zenboeddhisme volgen.
O, ik kan hier zo veel en dat voelt zo vrij.
Tegelijkertijd voel ik steeds vaker dat er niet zo veel hoeft. De dingen hierboven: het zijn in feite kleine dingen. Ging ik een jaar geleden nog het liefst elke dag uit eten en snakte ik naar Groots en Meeslepend leven, nu doe ik op zondag – vandaag – niets liever dan me in een dekentje hullen op de bank, met een goed boek en een pot Smokey Himalaya. Of dus even naar yoga. De Bakkerswinkel. Simon Lévelt. Of niets van dat alles – gewoon thuis, lang in bed liggen, hier zijn.
En met toenemende mate wil ik al deze dingen ook doen omdat ik denk: als niet nu, wanneer dan? Ik bedoel: van sommige dingen heb ik in mijn hoofd dat ik ze nog wel eens ga doen, ‘later als ik groot ben en weer in een echt eigen huis woon’. Een mooie keukenmachine kopen, bijvoorbeeld, zodat ik weer zelf notenpasta’s kan maken en allerlei spreads. Of pianoles nemen. Of dus op regelmatige basis naar yoga.
Maar weet je, hoe kazig het misschien ook klinkt, niemand heeft je ooit een later beloofd. En wie weet wat er straks, als ik (misschien) inderdaad niet meer op deze 16 m2 woon maar in een “grote mensen-huis”, allemaal tussen komt waardoor ik wéér niet doe wat ik eigenlijk wil.
Ik ga al die dingen dus maar gewoon doen. De dingen waarvan mijn hart denkt JA – waarvan mijn hoofd denkt ENG.
En terwijl ik al deze dingen zo doe, terwijl ik intussen steeds rustiger door de weken glijd (minder mensen, minder vluchtige contacten, minder verwachtingen van mezelf, minder doen, meer diepe vriendschap, meer tijd alleen, meer liefde en zachtheid), realiseer ik me dat ik in een ontzettende luxepositie zit. Hoe dankbaar ik daarvoor ben. Ja, echt, je leest er wel eens over maar ik geloof dat dit is hoe het voelt: dankbaarheid.
Dankbaar dat ik lieve, begripvolle en prachtige vrienden om me heen heb. Dankbaar dat veel van hen zo dichtbij wonen.
Dankbaar dat ik die fantastische, lieve B heb met wie ik samen mag groeien, die de zondagochtenden het allermooist maakt, die ook kwetsbaar durft te zijn bij mij en die me steeds weer nieuwe kanten van mezelf laat zien.
Dankbaar dat ik ouders en een broer heb die – hoewel soms op afstand – in mijn leven zijn en gezond zijn.
Dankbaar om die andere waardevolle mensen in mijn leven, soms dichtbij en soms ver weg, van en met wie ik mag leren, lachen en huilen.
Dankbaar om mijn droombaan (kan me werkelijk geen andere plek bedenken waar ik zou willen werken), en de mensen daar die me zo veel vertrouwen, kansen en waardering geven.
Dankbaar dat ik door die baan zulk lekker brood kan eten, zulke lekkere thee kan drinken, geld heb voor yogales.
Dankbaar vanwege mijn huisje, dit lichte fijne mini-plekje met uitzicht op de Dom, met fijne huisgenootjes, met mijn rode bankje, m’n grote nieuwe warme deken op het bed en m’n bad.
Dankbaar voor Utrecht, als stad.
Dankbaar, ten slotte, dat ik steeds meer leer om rustig en alleen te zijn. Dat het vaker lukt om niet boos te worden op mezelf als er dingen verkeerd (of niet volgens plan) gaan. Dat ik in therapie mag (laten we nu alsjeblieft eens ophouden met dat taboe op therapie en dat je alleen naar een psych gaat als je een complete brok ellende bent – want jee, wat goed en waardevol zijn die sessies, is dit traject, wat gaat het mijn toekomstige leven fijner maken – wat is het dat nu al aan het doen).
Dankbaar, ja, voor al deze dingen.
Tja. Dat krijg je dan dus he, als je ineens op zondag zo regelmatig alleen thuis zit op de bank. Als er ruimte komt in je leven. (Nee: als je ruimte maakt). Soms wordt die ruimte dan eerst gevuld met pijn. Later ook nog steeds, met vlagen. (Pijn, verdriet, schaamte, wrijving. Nee, natuurlijk zijn ze niet weg. Ze komen en gaan.)
Maar soms – en steeds vaker! – vult die ruimte van zo’n rustig weekend zich met iets anders. Dan zit je ineens half ontroerd om ‘niets’ op de bank te zuchten.
Vult je alles zich met puur geluk en dankbaarheid.
Geef een reactie