Tot hier en dan verder

Schrijven, schrijven dat wil ik, en ik kom er te weinig toe.

Of nou ja, dat is natuurlijk niet waar – op mijn werk schrijf ik elke dag. ‘Graag en veel’ zelfs, aldus de website van Einder. Maar hier op Suushi is het leeg, terwijl ik nota bene vorige week vrij was.

Hoe dat komt? Ik weet het niet, ik moest vooral ook echt even niets, geloof ik. Bijkomen – zucht, denk ik soms, waarom beland ik toch weer altijd op dít punt? Waarom laat ik zo weinig ruimte en reserve over, stel ik de grens niet zelf maar laat die stellen door de grenzen van het fysiek (en mentaal) mogelijke?

Wat zou het toch mooi zijn, als ik leer om altijd een soort buffer van tijd en energie om me heen te bouwen. Niet telkens maar tot het gaatje gaan, maar al eerder zeggen: tot hier en niet verder. Soms lijkt het wel alsof dat in deze samenleving niet echt geaccepteerd wordt, alsof je pas een stapje terug ‘mag’ doen als je aantoonbaar kunt zeggen: zie, het gaat echt niet meer.

Of zit dat vooral in mijn hoofd?
Er zijn immers ook legio mensen die ruimte wél inbouwen, vaak automatisch en onbewust misschien zelfs.

Maar goed, voor mij is het iets om te leren, en het is best wat dat ik me daar tegenwoordig überhaupt bewust van ben, dat grenzen stellen, mijn grenzen, niet vanzelf gaat, en dat hoe vermoeider ik raak, hoe grenzelozer alles neigt te worden.

Tot hier, dus.

En dan verder, want er is natuurlijk altijd méér. En na zo’n weekje vrij merk ik, dat hoewel het vaatje nog maar weer halfvol is, de zin in dingen ook weer terugkomt. Dacht ik vorige week nog: LAAT ME MET RUST ALLEMAAL EN IK WIL NIET MEER AL DEZE DINGEN ORGANISEREN EN ROT OP MET JE SOCIALE VERPLICHTINGEN, nu denk ik: hmm, misschien toch eindelijk eens dat glas wijn met die collega gaan drinken. En hey, mijn mooie nieuwe grote eettafel vráágt toch ook om dinner parties.

Wat ik tijdens die sociale dingen nu probeer te oefenen: niet de hele tijd zo hard werken. Het is ook oké als ik niet gezellig kwebbel, als ik even stil ben, me op de achtergrond houd. Het is leuk dat X of Y er is, hij of zij vindt het heus niet erg als mijn eten eens wat minder goed lukt (gisteren gooide ik wat te veel gerookt paprikapoeder in het avondeten, en de cheesecake die ik maakte was pas poging 1 en dus nog wat korrelig, hoewel-ie best naar cheesecake smaakte, en dan roept mijn hoofd achteraf dat ik de vriendinnen die op bezoek waren teleurstel en ze mijn kookkunsten nooit meer serieus nemen, maar dit is natuurlijk bovenal mijn eigen oordeel).

Dat onderscheid is belangrijk: wat hun oordeel lijkt, is eigenlijk mijn eigen. En zelfs áls het hun oordeel is, zelfs als ze inderdaad dachten: mwah, die cheesecake, dan hoef ik daar nog niet bovenop te duiken en mezelf ermee te pijnigen, dan kan ik toch tenminste áchter mijzelf blijven staan, in plaats van voorop te lopen in de kritiekparade. Wat is eigenlijk het tegenovergestelde van een loftrompet? Nou, die mag dus bij het vuilnis.

En ik mag het ook soms niet eens zijn met wat vrienden doen of zeggen. Dat betekent niet dat er iets mis is met de vriendschap, of met mij, en je hoeft er ook niet meteen ruzie door te krijgen. Of wel, en ook dat is dan niet het einde van de wereld.

O, de theorie weet ik allemaal wel he, maar dat gevoel, die buikpijn, dat wakkerliggen, het gaat er (nog) niet door weg. In mij gebeurt veel, het golft en klotst, het maalt en draait.

Laat maar gaan, die maalstroom, zou Edel Maex zeggen. Het wil niet zeggen dat het dan ophoudt, je hoeft er alleen ook niet steeds toe bij te dragen.

En dan realiseer ik me dat ik ook kan kiezen waar mijn focus ligt. Ik kan besluiten me er niet druk om te maken, het minder belangrijk te vinden, en andere dingen juist belangrijker. En nee, dan stopt het niet meteen, maar ik kan wel steeds terugkeren naar het hier en nu, naar hoe ik zit aan mijn mooie nieuwe keukentafel, kijken naar het zonlicht dat naar binnen valt, voelen hoe mijn vingers het toetsenbord raken.

Want weet je, eigenlijk is dat alles hè.
De rest verzin je er zelf bij.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Eén reactie op “Tot hier en dan verder”

  1. Wat mooi :). En het is natuurlijk ook helemaal prima, om hier wel of niet, sporadisch of heel veel te plaatsen. (En ongeacht van de hoeveelheid, ik vind het fijn om te lezen)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.