Vrije tijd

Vorige week nam ik een weekje vrij, met het idee om gewoon even een aantal dagen helemaal niets te doen. Om de verleiding te weerstaan allerlei plannen te maken, alleen maar to do-lijstjes af te werken, met mensen af te spreken waarvan ik vind dat ik ze al te lang niet heb gezien. Om even te stoppen met rennen. Kijken wat er dan gebeurt.

En dat is behoorlijk goed gelukt. Terwijl de week vorderde, merkte ik hoe ik steeds rustiger werd. In mezelf zakte, als het ware. Hoe ik kon genieten van gewoon niets hoeven. Ik hoefde niet gezellig te zijn. Er niet leuk uit te zien. Niet hard te lopen. Niet gezond te eten. Niets ‘goed te maken’ met mensen waar ik in mijn hoofd altijd bij tekortschiet.

Ik kon gewoon precies doen waar ik zin in had – en wat goed voelde. Het ging me verbazingwekkend soepel af. Jeetje, dacht ik aan het eind van de week, dit was echt een cadeautje aan mezelf. Ja. Ik kan mezelf nieuwe kleren geven of boeken. Ik kan uit eten gaan of op vakantie. Ik kan dagjes naar de sauna en naar de film en goede wijn drinken. Dat zijn ook allemaal “cadeautjes”. Maar weet je? Het allerbeste cadeau dat ik aan mezelf kan geven, is werkelijke vrije tijd.

Mensen zagen het ook. “Je gezicht ziet er ontspannener uit”, zei mijn collega toen ik maandag weer aan het werk ging. Dinsdag zei m’n psychologe – die slechtziend is – dat ze aan mijn stem hoorde dat ik meer in mijn lichaam zit. “Je struikelt veel minder over je woorden.”

Hoewel ik nu al een paar maanden bezig ben met meer prioriteiten stellen, meer lege ruimte in mijn agenda laten, keuzes maken in wat ik wel en niet doe, geeft de ervaring van deze vakantieweek m’n verlangen naar meer rust en ruimte een nieuwe impuls. Als je jong bent, in de stad woont en een smartphone bezit, is er immers ALTIJD MEER TE DOEN. Je kunt altijd naar nog meer feestjes, nog meer mensen ontmoeten op Tinder, nog meer kleding/boeken/huisraad kopen, nog meer uitstapjes maken (film/escape room/restaurant/kerstmarkt/museum/workshop/cursus/wijnbar/concert/voorstelling/wedstrijd/etc).

In feite is het veel moeilijker – vind ik althans – om al die dingen NIET te doen. Om te blijven vasthouden aan de overtuiging dat je heus niet al die dingen nodig hebt om je gelukkig en fijn te voelen. Het is een soort verslaving om steeds maar druk te zijn, bezig te blijven. Want ja, dat voelt goed he. Je zou je hele leven lang alleen maar door kunnen gaan en je van de ene afleiding in de andere kunnen storten. Eten, drinken, uitgaan, sporten, gezelligheid, internet, spullen kopen – je kunt er tachtig jaar mee vullen en nog het idee hebben dat je lang niet alles hebt gedaan. Veel moeilijker is het om stil te gaan zitten en je te confronteren met jezelf. Te kijken naar dingen die misschien ook niet fijn zijn: verdriet, eenzaamheid, teleurstelling, ongemak, verlatenheid, pijn. Maar jongens, langzaam begin ik te voelen: als je het wel doet, is de beloning groot.

Deze week was ik weer aan het werk. En hoewel ik een ontzettend leuke week heb gehad (wat bof ik toch met mijn baan!), merkte ik ook aan mijn lijf hoe de spanning er weer in sloop. Hoe ik steeds meer in mijn hoofd raakte – logisch ook, mijn werk bestaat grotendeels uit denken. Niet eerder was ik me daar zo sterk van bewust. Aan het eind van de dag voelde ik hoe de gedachtemachine weer op volle toeren draaide. Hoe mijn ademhaling steeds hoger raakte. Ik daardoor weer steeds sneller en vluchtiger ga praten. De pijn in m’n schouders terugkeert.

O, het is ook verleidelijk hoor, om weer gewoon in dat denken te schieten. In dat doorgaan. Het is immers wat ik gewend ben, het is het hersenpaadje dat ik het meest bewandeld heb. Maar ik wil het niet meer; althans, niet de hele tijd. Het is een ontzettende opluchting om te merken dat ik wel degelijk rustig en helder kan praten, als ik let op hoe ik adem en ik m’n voeten blijf voelen. Het is grappig om te zien hoe snel ik gejaagd raak als ik met mensen in gesprek ben (misschien ook wel een manier om met onzekerheid om te gaan) – en tegelijkertijd, hoe het me soms meer en meer lukt om de kalmte terug te pakken. En het is interessant om te leren hoe ik die rust kan leren vinden; hier en nu, tussen dat dagelijkse drukke leven. Ik ben ervan overtuigd dat dat kan.

Nu is het zaterdag, op het dak tikt de regen en ik ben alleen in het huis van B. Vijf dagen werkte ik deze week; vier avonden zaten vol sociale plannen. In feite was het daardoor een beetje een “oude Suus”-week, qua drukte. Toch voelt het anders. Waar ik voorheen vandaag een to do-lijst had gemaakt van “dingen om me lekker en fijn te voelen” – hardlopen, boodschapjes, huis opruimen, even naar de stad – heb ik mezelf dit weekend twee dagen de ruimte gegund om lekker bij te komen. Op de bank te zitten met een boek. Thee te drinken, pepernoten te eten. Een mindfulnessoefening te doen.

Vorige week was ik bij een magnetiseur, die zei: “als je veel van jezelf vraagt in je werk, je contacten, de dingen die je wilt doen in je leven, dan moet je je lichaam ook veel meer de kans geven om te ontspannen en bij te komen dan iemand die de hele dag achter de geraniums zit. Dat is cruciaal. Ongemerkt bouwt zich, heel langzaam, steeds meer spanning op in je lijf. Veel mensen weten helemaal niet meer wat het is om echt ontspannen te zijn.” (Wat hij dan deed bij me, was die energieblokkades opheffen en de boel weer te laten stromen – klinkt ontzettend vaag, dat besef ik, maar WOW wat een verschil.)

In datzelfde kader: gisteren maakte iemand een opmerking op Twitter, als reactie op mijn berichtje dat ik dit weekend geen plannen heb. “Dat heet vrije tijd”, zei hij nuchter, en daarna: “Als het niet-werk ook volgepland moet worden, wordt het ook een soort werk.”

Om te onthouden.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

3 reacties op “Vrije tijd”

  1. Ik vind je stukjes de laatste tijd zo fijn om te lezen. Je zet gewoon precies op papier waar ik nu ook mee bezig ben. Niet alleen maar door door door, maar erkennen dat ik tijd nodig heb om bij te komen van werk, sociale activiteiten, sporten en nog veel meer. Het is niet makkelijk om al dat moeten van jezelf te doorbreken, maar we komen er wel ;)

  2. Jaaa ik wilde ook even zeggen dat ik je stukjes echt superleuk vind! Ga zo door (met schrijven en met op deze manier leven ;))

  3. Deze zin is zo mooi madame Suushi; “Je zou je hele leven lang alleen maar door kunnen gaan en je van de ene afleiding in de andere kunnen storten. […] je kunt er tachtig jaar mee vullen en nog het idee hebben dat je lang niet alles hebt gedaan.” Mooie analyses, mooie inzichten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.