Een bijkomstigheid van gescheiden en opnieuw getrouwde familieleden is dat er ineens allerlei mensen in je leven komen die er anders niet waren geweest. Zodoende prijs ik mij gelukkig met maar liefst vier oma’s. Ik heb natuurlijk twee ‘biologische oma’s’, de ouders van mijn vader en moeder. Maar omdat mijn opa (van m’n moeders kant) eind jaren tachtig opnieuw trouwde, had ik er al bij m’n geboorte een derde oma bij. En een aantal jaar later, toen mijn ouders ook waren gescheiden en een nieuwe partner kregen, kwam er een Amerikaanse tak aan mijn familie, waaronder dus ook de moeder van m’n stiefvader (en eigenlijk ook zijn twee stiefmoeders, maar laten we het een beetje simpel houden hier).
Hoe dan ook, ik ging dus dit weekend naar mijn oma’s. Twee van hen wonen namelijk in het Drentse dorp waar de roots van mijn moeder liggen. En hoewel ik er minder vaak heen ga dan ik zou willen, heb ik goede herinneringen aan die plek. Toen ik klein was ging ik er logeren, en ook de afgelopen jaren nog wel eens. Mijn nichtje, die er ook vaak komt, zei het laatst heel mooi: ‘Als ik bij oma ben, hoef ik even helemaal niets.’ Er is groen, natuur, rust en ruimte om even helemaal weg te zijn. En alleen al rondlopen door hun huizen vind ik leuk, kijken naar voorwerpen uit vroeger tijden en foto’s van lang geleden op de kast. Het zet onze snelle wereld weer even helemaal in perspectief en ik kom dichter tot mezelf, net als wanneer ik een middagje fotoalbums kijk.
Wat de reis naar het noorden ditmaal nog specialer maakte, is dat Liefde meeging. Het betekende veel voor me dat ik hem nu deze plekken uit mijn jeugd kon laten zien, en dat mijn beide oma’s nu ook hem wat beter konden leren kennen. En sowieso: dat hij mee wilde, dat hij zijn ‘kostbare’ weekend graag besteedde met mij en m’n familie op het platteland. En dat ik het op 22-jarige leeftijd nog kan, op bezoek gaan bij mijn gezonde 80-jarige oma’s in hun eigen huizen. Daar ben ik dankbaar voor.
Zaterdagmiddag bezochten we een prachtige beeldentuin in Gees. Het was een serene plek met veel ruimte (kun je 7 hectare grond nog wel een ’tuin’ noemen?) en prachtige kunst en natuur overal. Er was meer te zien dan ik ooit op de foto had kunnen zetten, maar hier een sfeerimpressie. Het meest indrukwekkend vond ik ‘The sky is the limit’, een enorme ladder die hoog tot in de hemel reikte. Ik herkende dit werk uit mijn lessen kunstgeschiedenis, maar het was imposant om er ineens zo voor te staan. Gaat dat zien.
En oh ja, deze wilde ik jullie ook niet onthouden. Liefde spotte de enige echte KOEKIEMONSTER – op de voorkant van de wasmachine. ;)
Geef een reactie