Mocht je twijfelen na de titel van deze post: nee, ik ben nog niet bevallen, kleine Groebie zit nog gewoon gezellig in mijn buik! Waarschijnlijk blijft ze daar ook nog wel een paar weekjes, want zoals de verloskundige vandaag zei: 80 procent van de eerste kindjes wordt geboren ná de uitgerekende datum.
Maar hoe je het ook wendt of keert, het einde van m’n zwangerschap is in zicht. En omdat je nooit weet hoe het leven loopt – ze kán ook ineens morgen geboren worden als ze daar zin in heeft – dacht ik: laat ik alvast terugblikken op de afgelopen 9 maanden. Ik heb namelijk zo’n vermoeden dat dat er anders niet meer van gaat komen… straks is er natuurlijk zó veel meer te vertellen: de geboorte, de kraamtijd, het moeder-zijn. Terwijl het waarschijnlijk zeker de eerste periode een uitdaging gaat zijn om ruimte te vinden waarin ik kan schrijven.
Nu heb ik nog alle tijd. En hoewel ik probeer niet te veel in de ‘wachtstand’ te belanden, moet ik toegeven dat het toch een klein beetje afwachten begint te worden. Vooral omdat ik lichamelijk gewoon steeds minder kan. Ter illustratie: afgelopen weekend wandelde ik zo’n 10 minuten achtereen en dat voelde qua inspanning als minimaal een uur lopen. Bovendien ga ik nauwelijks harder dan 3 kilometer per uur.
Ik ben dus vooral in en rondom huis – al ging ik vandaag wel nog gewoon op de e-bike naar de verloskundige in Lent (20-25 minuten fietsen), en dat gaat nog steeds prima. Ik zet ‘m dan wel op de een-na-hoogste stand, maar toch! Verder doe ik alles op laag tempo, want zodra ik me toch teveel inspan, betaal ik daar later op de dag de prijs voor.
Kortom, ik ben in verlofmodus en vermaak me het grootste deel van de tijd best prima met aanrommelen, dutjes en af en toe een huishoudelijk klusje. De koelkast is intussen schoon, net als de voorraadkast en nog een paar lades. Morgen staat op de planning om te beginnen met het opruimen van de kasten op zolder – een grotere klus die B en ik samen gaan doen, en waarbij ik dan vooral op een stoel zit terwijl hij met de spullen sleept. Maar er zijn ook dagen dat ik vooral op de bank lig, podcasts luister, Sims of Hogwarts Legacy speel en M&M’s/speculaasjes eet.
Anyway, die terugblik dus. ;-)
Hoe ik het zwanger-zijn heb ervaren: al met al best heel positief. Sterker nog, ik had deze ervaring in mijn leven niet willen missen. Ik voel me fysiek én mentaal anders dan ooit – meer geaard, rustiger. En het is een wonderlijke ervaring om zo’n klein mensje te voelen bewegen vanbinnen (ik typ dit liggend in bed en as we speak beweegt m’n buik bijna continu heen en weer). Ik vind het ook interessant om zo veel te leren over zwangerschap, hoe je lijf werkt en wat er allemaal komt kijken bij de verschillende fases.
Daarnaast is het bijzonder om te merken hoe je omgeving reageert. Hoe blij en verheugd iedereen is, hoeveel mensen er meeleven en óók uitkijken naar de komst van dit nieuwe mensje. Mooi ook hoe je ineens met allerlei andere vrouwen in gesprek raakt over hún zwangerschappen en bevallingen – van collega’s en zakenrelaties tot verre familieleden, ze delen als vanzelfsprekend hun persoonlijke verhaal.
En nee, natuurlijk was (en is) het niet allemaal leuk. Die misselijkheid van week 6 tot week 19 was niet tof. Dat ik zo vroeg rug- en bekkenpijn kreeg ook niet. En dan ben ik nog niet eens begonnen aan de lijst kleinere kwaaltjes… dit hele proces voelt regelmatig best als een aanslag op m’n lichaam. Al heb ik daar ook weer van geleerd dat je de dingen het beste per dag kunt blijven bekijken, niet te veel vooruitblikken of je zorgen maken over de toekomst. Elke dag kan zomaar weer helemaal anders zijn, ook in positieve zin!
Toch vond ik het zwanger zijn bij vlagen best een gedoe. Maar then again: dat is het leven in z’n geheel toch ook wel. ;-) En als ik dan alle plussen en minnen optel, kom ik onder de streep voor deze zwangerschap toch aan een ruime voldoende. Zeker omdat er weliswaar best wat lichamelijk ongemak was (en is), maar daar staat tegenover dat ik me psychisch 90% van de tijd beter dan ooit heb gevoeld. Veel minder piekeren, veel minder wiebelig en beter in staat bij mezelf te blijven.
Daarbij verloopt deze zwangerschap medisch gezien tot nu toe vlekkeloos. (Even afkloppen, want zoals bij alles kan dit natuurlijk ook morgen anders zijn.) Mijn bloeddruk is al sinds het begin hartstikke stabiel, het kindje groeit goed, de medische echo’s zagen er prima uit, de placenta die eerst laag lag kwam gewoon vanzelf omhoog, ik heb intussen geen ijzertekort meer (Hb moet met deze termijn minimaal 6.3 zijn en is nu 7.0). Vandaag was de verloskundige zelfs zo tevreden dat ze zei: weet je, ik hoef je volgende week niet terug te zien, laten we gewoon over ruim twee weken weer een afspraak plannen. (Meestal ga je in deze fase van de zwangerschap wekelijks op controle.)
Oh ja, en ik ben intussen ook de 37 weken-grens gepasseerd, wat wil zeggen dat Groebie voldragen is en ik in principe gewoon thuis kan bevallen. Qua grootte wordt ze geschat op een hele gemiddelde baby. De ene verloskundige dacht ‘gemiddeld, misschien iets groter’, de andere ‘gemiddeld, misschien iets kleiner’ – al blijft dit natuurlijk gissen totdat ze er is. We gaan het vanzelf zien!
Wat ik het meeste mis, van niet-zwanger-zijn? Ik kijk uit naar het moment dat ik weer meer bewegingsvrijheid heb – al realiseer ik me ook dat dat best nog een aantal maanden kan gaan duren, afhankelijk van hoe de geboorte en m’n herstel daarvan verloopt. Geduld dus maar weer.
Oh ja, en zo nu en dan een goed glas wijn, hmmm dat mis ik toch ook wel. Niet dagelijks of zelfs wekelijks, maar af en toe een goed glas wit in de zon op een fijn terras, of bij een etentje met een vriendin… Ja, daar kan ik soms wel van dromen. Al moet ik toegeven dat het óók heerlijk is om al bijna 9 maanden geen kater te hebben gehad, en na elk diner-buiten-de-deur de volgende morgen weer fris wakker te worden.
Tot slot zijn een paar dingen die ik héél graag een keer wil eten na de bevalling. Disclaimer, het zijn allemaal dierlijke producten – ik had mezelf deze zwangerschap voorgenomen om wat dat betreft m’n cravings te volgen, alleen blijken de zuivel-en-vlees-dingen waar ik zin in heb nou juist die dingen te zijn die je als zwangere beter niet kunt eten. En dus mag ik straks van mezelf in elk geval een keertje biefstuk eten, en gepocheerde eitjes met zalm, en sowieso: gebakken eieren met een lekkere zachte dooier. Hmmm. Ga ik daarna gewoon weer verder met de 80/20-verdeling tussen plantaardig en dierlijk eten.
Tot slot: ik moet natuurlijk nog bevallen en ik weet niet of ik hierna ooit nog een keer zwanger ga zijn in mijn leven. In elk geval niet op korte termijn, want zo voelt het dan weer wél: de gedachte om al snel weer door dit hele circus te moeten, vind ik op dit moment vrij intens. Ik ben natuurlijk ook nog lang niet aan het eind… eerst nog die bevalling, dan de kraamtijd, borstvoeding geven en ontzwangeren. Daarna zien we wel weer verder.
Des te meer reden om nú nog even bewust te voelen hoe het voelt, zwanger-zijn, om ondanks de beperkingen en het ‘wachten’ te genieten van deze laatste weken (dagen?). Ik moet denken aan een zinnetje dat ik laatst tegenkwam over ouderschap: de dagen zijn lang, de jaren zijn kort. In zekere zin voelt het nu ook een beetje zo. En dus probeer ik maar zo veel mogelijk deze stilte-voor-de-storm te ervaren. :-)
(Credit: alle foto’s bij deze post zijn gemaakt door Anna Berlis)
Geef een reactie