Terugblik op het eerste trimester

De afgelopen maanden is er zoveel gebeurd waar ik nog niet over heb geschreven – en tegelijkertijd is er, als je in m’n agenda kijkt, opvallend weinig gebeurd. Ik lag wekenlang voornamelijk op de bank: een horizontale positie maakte de misselijkheid iets minder vervelend.

Intussen ben ik ruim 16 weken zwanger en hoewel ik opgelucht ben dat die misselijke fase nu écht grotendeels achter me lijkt te liggen, wil ik nog graag terugblikken op het eerste trimester van mijn zwangerschap. Omdat er zoveel bij kwam kijken dat nooit iemand me had verteld, en ik nú al merk dat ik bepaalde dingen begin te vergeten.

Goed, over de aanloop en de zwangerschapstest schreef ik al. Daarna volgden 3,5 héél lange weken. Dit was precies zo’n ding dat ik me nooit had gerealiseerd: dat er tussen je positieve test (bij 4 weken zwangerschap) en de eerste echo (op z’n vroegst bij ca. 7 weken) best wat tijd zit. Sterker nog, de eerste ‘standaard’ echo is de termijnecho, tussen 10 en 12 weken. Tot die tijd heb je eigenlijk geen idee of er wel daadwerkelijk een levend wezentje in je groeit, of het zich goed ontwikkelt en op de juiste plek ingenesteld is (in je baarmoeder dus, niet erbuiten ;-)).

Wie niet zo lang wil wachten, heeft de mogelijkheid om bij 7-9 weken een vitaliteitsecho te plannen. Dat is een inwendige echo – het vruchtje is nog te klein om vanaf de buitenkant goed in beeld te brengen – waarbij ze kijken of het hartje klopt, of het vruchtje de juiste grootte heeft en op de goede plek zit. Je betaalt deze echo zelf (kost ca. 40-50 euro; medische echo’s worden vergoed door de verzekering).

Hoewel ik in principe niet voor ‘onnodige’ onderzoeken ben, vond ik het héél fijn dat we voor de vitaliteitsecho konden kiezen. Want zoals ik zei: die 26 dagen duurden in mijn beleving láng. Het is een soort tussenland: je weet dat je zwanger bent en merkt dat ook al – in mijn geval: ik was vanaf week 4 intens moe, en stond al in week 5 in de winkel om een zwangerschapsbh te kopen, mijn gewone bh’s pasten niet meer – maar het voelt nog te vroeg, te precair om het van de daken te schreeuwen. We vertelden het grote nieuws wel aan een paar mensen die dichtbij ons staan en dat was superfijn. Maar voor de buitenwereld doe je grotendeels alsof er niets aan de hand is. Ik had regelmatig het gevoel dat ik een toneelstukje speelde, en niet écht verbinding kon maken met m’n omgeving. Alsof ik in m’n eentje op een eiland zat.

Van die prille eerste weken herinner ik me vooral nog de dutjes die ik bijna dagelijks deed (zo moe), het aftellen naar de echo, en mijn lijf dat toch al snel begon te veranderen (vandaar die knellende bh’s). Ik weet nog dat iemand in week 5 vroeg ‘voel je je al zwanger’ en ik alleen maar kon zeggen: JA. Absoluut. Ook al was ik toen nog niet misselijk, er gebeurde duidelijk van alles. Mijn moeder zei ook dat m’n uitstraling meteen anders was, rustiger en stabieler.

In week 6 gingen we op wintersport. Ik had toen ’s morgens al vaak een weeïg gevoel in mijn maag en werd daar af en toe ’s nachts wakker van, maar echt misselijk was ik nog niet geweest. Ik had gelezen dat week 8 t/m 10 meestal de piekweken zijn qua misselijkheid, en dat het daarna bij de meeste vrouwen afneemt, dus ergens hoopte ik dat ik de dans grotendeels zou ontspringen. Maar in die wintersportweek lag ik voor het eerst twee dagen op bed omdat ik me niet lekker voelde. Tussendoor kon ik gelukkig gewoon meeskiën, al deed ik rustiger aan – ook omdat ik veel minder de behoefte voelde om m’n grenzen te verleggen.

De reeks skilessen die ik had geboekt, bleek helaas te hoog gegrepen: de les begon om kwart over 9 en ik moest eerst zo’n 25 minuten in een slingerende shuttlebus door de bergen. Bovendien bleek vóór 7 uur opstaan niet bevorderlijk voor de misselijkheid. Na twee dagen hield ik het voor gezien. Uiteindelijk konden we mijn lespakket gelukkig omboeken naar een privéles voor B en J, zodat het geld in elk geval goed besteed was.

Ik herinner me ook een wiebelende skilift en dat mijn maag dat niet prettig vond. Qua ontbijt werd ik een beetje eenkennig: baguette met pindakaas en pain au chocolat, dat was het helemaal. Wanneer we na het skiën thuiskwamen, dook ik een uurtje of anderhalf m’n bed in terwijl de rest een biertje opentrok. Op die manier had ik ’s avonds genoeg energie om gewoon mee te doen met de epische potjes Mansions of Madness die we speelden.

Oh ja, en geuren werden langzaamaan een ding. Weer thuis merkte ik dat vooral wanneer ik in het openbaar vervoer zat: gatverdamme, wat hebben mensen gore parfums op zeg! Maar ook B’s douchegel moest het ontgelden, en als hij ergens zijn handen had gewassen met een – naar mijn mening – intens geurende zeep, werd ik daar niet blij van. B heeft wekenlang zijn geurtje niet op gehad omdat ik de lucht hoogst onaantrekkelijk vond. ;-) Ook mijn eigen parfum liet ik trouwens liever in de kast.

De dag nadat we thuiskwamen van wintersport, hadden we de eerste echo. Echt zenuwachtig was ik niet, al was het natuurlijk wel een beetje spannend. Ik was op dit punt vooral verbaasd om m’n eigen kalmte; mezelf kennende had ik wekenlang in de stress kunnen zitten en allerlei doemscenario’s bedacht. Maar niets van dat alles. Ik probeerde realistisch te blijven – je kunt slecht nieuws krijgen – maar had er overall een goed gevoel over. Terecht, gelukkig! Want er was een mooi kloppend hartje te zien. Wauw! En ook fijn: er zit één kindje in mijn buik. Vooral B was achteraf opgelucht dat het geen tweeling was. ;-)

We vierden het goede nieuws met taart.

Intussen had ik mijn werkschema enigszins aangepast aan de nieuwe situatie. Dat wil zeggen: ik smeerde m’n 20-24 ingeplande werkuren uit over 5 dagen, zodat er ruimte was voor dutjes en misselijke dagen (die er steeds vaker waren). Ook plande ik het liefst maximaal 1 online meeting op een dag, en altijd na 11 uur ’s ochtends. Op deze manier ging werken best redelijk, al zat er af en toe een snipperdag bij waarop ik als een hoopje op de bank lag te wachten tot de dag voorbij was.

Bovenal was ik héél dankbaar dat mijn werk als freelance tekstschrijver grotendeels flexibel in te plannen is, en dat ik vanuit huis kan werken. Ik weet niet wat ik had gedaan als ik in deze staat dagelijks om half 9 naar kantoor had gemoeten.

Qua eten was het eerste trimester ook… interessant. Sinaasappels waren een van mijn eerste cravings (HET LEKKERSTE FRUIT OOIT), maar van de ene op de andere dag waren ze weer uit de gratie. Daarna zorgde de combinatie van misselijkheid en gevoeligheid voor geuren voor een vrij eentonig dieet. Toen volkorenbrood niet meer ging, schakelde ik over op witte boterhammen met roomboter en hagelmix. Ik geloof dat ik serieus 2-3 dagen bijna alleen maar dat heb gegeten. Wel véél ook, want ik had de hele tijd honger en anders zorgde de misselijkheid er wel voor dat ik moest blijven eten.

Want da’s ook zoiets: zwangerschapsmisselijkheid blijkt heel anders dan andere soorten misselijkheid. Het wordt juist erger als je maag leeg is (bij mij tenminste), het beste is om zo’n beetje elk uur wat te eten. Soms riep ik tussen het overgeven door naar B of hij alsjeblieft een cracker of witte boterham wilde komen brengen. Zodra ik die dan wegwerkte, zakte de misselijkheid een beetje.

Normaal avondeten kreeg ik nauwelijks weg, zeker gezonde maaltijden niet. In het bijzonder als ik dacht aan Mexicaanse wraps met kidneybonen, werd ik misselijk (ik durf ze nog steeds niet te eten). Boodschappenlijstjes maken was een probleem: doorgaans ben ik chef boodschappen hier in huis, nu moest B me helpen om te bedenken wat we konden koken. Het lukte gewoon niet. Het boodschappen doen zelf trouwens ook niet altijd, gelukkig heeft B dit regelmatig overgenomen wanneer ik weer als een hoopje op de bank lag – de lieverd.

Wat ik wél prima kon eten: friet met mayonaise. In grote hoeveelheden ook, no problem. In no-time werd ik vaste klant bij Gijs Smulpaleis. En yep, da’s een flink stuk kip in die bak ernaast. ;-) Ook kaas vond ik ineens BIZAR lekker. En ja, als je maar weinig lust ben je allang blij als je iets hebt gevonden waar je wél zin in hebt. Mijn normale, grotendeels plantaardige eetpatroon ging dus flink op de schop.

Ik herinner me ook een avond dat we Thaise kokoscurry hadden gemaakt, waar ik zo’n vijf happen van weg kreeg. Vervolgens ‘dineerde’ ik met een suikerwafel, want dat lukte wel. Tja…

Andere dingen van het eerste trimester:

• Ik lustte geen thee meer! Dit was zó vreemd om te ervaren, want normaal drink ik dagelijks makkelijk een paar potten. Maar nee, de smaak en het warme water maakten me misselijk, bah.
• Crackers naast m’n bed voor als ik ’s nachts misselijk wakker werd. Crunch-crunch-crunch en dan weer verder slapen. Vitalu volkoren crackers waren mijn favoriet.
• ’s Morgens niet lang in bed kunnen blijven liggen maar meteen moeten opstaan en ontbijten, omdat je maag zich anders omkeert.
• De eerste weken regelmatig tussen 20 en 21 uur gaan slapen. Het liefst ging ik zelfs na het avondeten meteen naar bed met m’n boek.
• Een werkafspraak midden op de dag als dé activiteit van die dag zien. Zo was er een lunch met klanten bij Einder. Ik heb toen de ochtend op de bank gelegen om energie te sparen, ben met de auto naar Nijmegen gereden (doe ik normaal nooit), daar twee uurtjes geweest, weer naar huis en de rest van de dag moe.
• Sowieso: ineens veel vaker de auto pakken. Maandenlang had ik tegen B geroepen dat we dat ding wel weg konden doen (want milieu), nu moest ik helaas toegeven dat ik blij was dat-ie nog voor de deur stond. Dit voelde niet prettig om te doen, maar ik zag soms gewoon geen andere mogelijkheid. Ik kan me ineens levendig voorstellen hoeveel moeilijker het is om duurzaam te leven, als je op de een of andere manier lichamelijk minder fit en gezond bent. Poe.
• In openbare gelegenheden meteen checken waar de wc is, voor het geval er ineens een golf misselijkheid komt opzetten (is gelukkig nooit nodig geweest).
• Dagelijks de 24baby-app checken om te lezen hoe het kindje zich ontwikkelt. Vooral de dagen waarop er weer een nieuwe week begon, waren echt een hoogtepuntje – en zijn dat stiekem nog steeds ;-).
• Dankbaarheid voelen om alle kwaaltjes die ik níét had. Ik las bijvoorbeeld dat veel vrouwen last hebben van constipatie, maar mijn darmen functioneerden gelukkig prima, zelfs ondanks m’n rare dieet van friet en witbrood met hagelmix. Ook had ik nauwelijks hoofdpijn of last van duizeligheid. Ja, ik was veel misselijk, maar hoefde gelukkig niet de hele dag door over te geven. Tot week 10 was het aantal keren dat m’n eten eruit kwam op één hand te tellen. Daarna werd het trouwens vaker, dus van die indicatie dat je na week 10 het ergste gehad hebt, klopte bij mij weinig. Hoewel: er waren inderdaad meer goede dagen, maar ook meer slechte. De extremen werden extremer, zeg maar.
• Oh ja, en bovenal: héél blij zijn dat ik me mentaal goed voel. Ergens had ik er rekening mee gehouden dat ik emotioneel onderuit zou gaan, aangezien ik normaalgesproken best last van PMS heb en sowieso wat wiebelig kan zijn in m’n hoofd. Maar het tegendeel is waar: sinds ik zwanger ben, voel ik me mentaal superstabiel en juist kalmer en meer gegrond dan ooit. Wat een verademing.

Ook een verademing: na week 9-10 kreeg ik gelukkig weer steeds meer energie. En hoewel ik best even baalde toen de misselijkheid in week 12/13 niet als bij toverslag was verdwenen, moet ik toegeven dat het nu – 4 weken later – inderdaad steeds beter gaat. Afgelopen week heb ik twee keer gesport, ik ben alweer uit eten geweest en vanmorgen maakte ik meteen na het ontbijt zowaar een boodschappenlijstje!

Ook heb ik de witte boterhammen weer verruild voor volkorenbrood. Tenminste, de laatste dagen dan, want als ik één ding heb geleerd intussen, is het wel dat een zwangerschap zich niet laat voorspellen. Vandaag kan fantastisch zijn en morgen weer prut – of andersom.

For the record; ondanks dit hele verhaal overheerst nog altijd een gevoel van dankbaarheid dat ik zwanger ben. Meestal kan ik me goed overgeven aan de kwaaltjes (hihi), het hoort er nu eenmaal bij en al met al is het goed te doen. Wat dat betreft heeft het ergens misschien ook ‘geholpen’ dat ik een tijdje geduld moest hebben voor ik zwanger raakte; ik wilde dit zo graag, dat ik de ongemakken op de koop toe neem. Al lucht het af en toe best op om even te klagen. ;-)

Zo, dat was mijn eerste trimester. Mocht jij ook zwanger zijn geweest; ik ben benieuwd naar je ervaringen! Vergelijkbaar of juist heel anders? Ik heb intussen allerlei verhalen gehoord, het blijft interessant om te horen hoe elk lijf verschillend reageert op deze transformatie. Ik ben benieuwd wat me komende maanden nog allemaal te wachten staat. Houd jullie op de hoogte!