Tenenyoga

‘Drie maanden’, zei de fysio. ‘Daar mikken we op.’
 
Ik was opgelucht. Zo zie je maar weer wat verwachtingen doen. Nadat de orthopeed die peesontsteking in m’n rechterenkel had geconstateerd, en ik na een rondje googlen moest concluderen dat dat een hardnekkige blessure is, stelde ik me erop in dat hardlopen het komende halfjaar hoogstwaarschijnlijk niet gaat lukken. Sterker nog, als ik überhaupt dit jaar weer een rondje pijnvrij kan rennen ben ik héél blij.
 
Dan is drie maanden ineens een dikke meevaller. Hoewel we nog maar moeten zien, natuurlijk, of m’n optimistische fysiotherapeute gelijk krijgt. Vorig weekend bleek een uurtje wandelen al te ver, dus ik ben blij als ik over tweeënhalve maand een beetje kan hiken in Yosemite National Park.
 
Maar goed, wandelen of niet, door die stomme pees ligt m’n hardlooppace nu al maanden op nul. En o, wat mis ik het rennen. Lekker buiten door de velden of langs het water. Felle zon of regen, het allerliefst met blote benen. Juist nu, in het voorjaar, is het zo heerlijk om hard te lopen door de zich ontvouwende natuur. Of juist op een zwoele zomeravond door de stad, terwijl de volle terrassen gonzen van gezelligheid.
 
Laatst vertelde een vriendin dat ze ooit ook een peesontsteking had en toen acht maanden niet sportte – dat kwam toevallig ook zo uit omdat ze in het buitenland was. Daarna ging ze weer rennen en bleek de pijn over.
 
Acht maanden. Zou dat toch realistischer zijn? Over acht maanden is het november en die gedachte – een vol zomerseizoen niet rennen – doet echt een beetje pijn. Maar ja hè, ik kan nog zo hard balen en zeuren, nu doorlopen is geen optie. Keihard vasthouden aan die drie maanden van de fysio is wellicht wachten op een nieuwe teleurstelling; hopelijk ligt de waarheid in het midden.
 
Gelukkig zijn er wél opties om m’n pees wat sneller te herstellen. Dus nu zit ik op tenenyoga. Elke ochtend en avond duw ik m’n (grote) tenen omhoog tegen de muur. Ik sjor eraan, beweeg ze één voor één omhoog en naar beneden, loop rondjes op de toppen, trek ze omhoog met een groot elastiek en rol met een balletje onder m’n voet.
 
Alles, alles heb ik ervoor over om tenminste deze zomer een paar keer buiten te rennen. Ja, één ding is zeker: nooit eerder heb ik dagelijks zo braaf m’n oefeningen gedaan.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Eén reactie op “Tenenyoga”

  1. Ha Suus! Komt echt, echt weer goed. :) Want ook al zijn sommige blessures hardnekkig, je bent nog jong en je lichaam wil niets liever dan herstellen. Voor jou geldt misschien wel hetzelfde als voor je oma: Way to go!
    En in de tussentijd: veel plezier met die tenen en succes ermee!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.