En dan was er natuurlijk nog dat telefoonvrije leven van me! Of nou ja, ’telefoonvrij’ is wat overdreven, maar een telefoondieet kun je het toch op z’n minst noemen.
Voor wie net aanhaakt: in augustus ging ik twee weken op vakantie naar Italië en toen liet ik mijn smartphone thuis. Het was niet de eerste vakantie dat ik dat deed, maar zorgde wél weer voor een diep besef dat ik nu echt van mijn telefoonverslaving af wil.
Allereerst: wat een reacties kreeg ik op mijn posts over dit onderwerp! Heel mooi en interessant om te merken dat afkicken van je smartphone veel van jullie ook bezighoudt. Dank ook voor alle tips en goede adviezen – helpt en motiveert.
En over motivatie gesproken: JA, die heb ik nog steeds. Het is nu 25 oktober en dat betekent dat ik al ruim 2 maanden niet op sociale media zit (behalve WhatsApp en LinkedIn; dat laatste alleen voor mijn werk, en niet op m’n smartphone).
Mijn dagelijkse schermtijd – die de iPhone handig bijhoudt – is meer dan gehalveerd. Gemiddeld zit ik nu op 1,5 tot 2 uur telefoontijd per dag. Dat klinkt nog altijd vrij veel, maar de ‘pieken’ (2 uur per dag) worden vooral veroorzaakt door:
- WhatsApp – waarover hieronder meer.
- Google Maps, dat ik gebruik als ik in de auto onderweg naar klanten ben.
- Duolingo, dat ik gebruik om mijn Chinees op te halen en te verbeteren.
- InsightTimer, een meditatie-app die ik vrijwel dagelijks 2 x 10 minuten gebruik.
- Spotify en Podcasts, dat ik gebruik om.. juist, muziek en podcasts te luisteren.
Een heel ander soort gebruik dus, dan dat eindeloze gescroll dat ik eerder deed. Het is nu grotendeels functioneel en bovendien bewust gebruik.
Niet dat de neiging om te verdwijnen in m’n smartphone trouwens helemaal weg is, hoor. Vooral als ik moe ben of me niet lekker voel, grijp ik nog steeds graag naar mijn telefoon om te surfen. Maar steeds vaker merk ik dat automatisme op; soms stop ik er dan bewust mee en zet mijn telefoon uit, soms zeg ik mezelf dat het nu best even mag. Het is dan in elk geval geen tijd die ik ongemerkt wegscroll.
En WhatsApp dan?
Ja, dat is de voornaamste app die ik graag verder wil inperken. ‘Alleen functionele appjes’, kun je tegenwoordig lezen onder mijn status, en dat is inderdaad het doel. Helemaal van WhatsApp af vind ik vooralsnog niet realistisch; wel zou het fijn zijn als ik de app bijvoorbeeld elke dag 1 of 2 keer open om berichtjes te lezen/beantwoorden en verder met rust laat.
Dat blijkt in de praktijk nog best ingewikkeld. Ik merk dat ik me regelmatig een beetje schuldig voel dat ik vriendinnen veel minder app om te vragen hoe het met hen gaat. Het is zo ingeburgerd om elkaar via berichtjes op de hoogte te houden!
Tegelijkertijd merk ik iets interessants op: doordat ik niet meer de hele dag door mensen ‘spreek’, en niet direct berichtjes stuur zodra ik bedenk dat ik iemand wat wil vertellen, ontstaat na verloop van tijd vanzelf de zin om die mensen weer te zien. Ik krijg dan behoefte om te horen hoe het met iemand is, om dingen te vertellen die ik heb meegemaakt – om bij te praten.
Nu is dat makkelijker gezegd dan gedaan, want intussen wordt ‘me-time’ thuis ook steeds belangrijker voor me. Een tussenoplossing is om vriendinnetjes te bellen. Dat doe ik nu bijvoorbeeld met E, die geen WhatsApp meer heeft. En dan merk ik dat zo’n telefoongesprek vaak helemaal niet lang hoeft te duren; vaak bellen we tussen de 5 en 10 minuutjes, en dat werkt heel goed. Opvallend is dat ik me die telefoongesprekken nog dagen levendig herinner, terwijl de meeste van de berg appjes die ik voorheen stuurde/kreeg veel sneller naar de achtergrond van mijn geheugen dreven.
Ook zoiets van WhatsApp: gebruik genereert gebruik.
Kortom: als je appt, krijg je ook weer appjes, waarop je meer gaat appen. Stuur je zelf geen berichtjes, dan verstilt de app na verloop van tijd. Nu is het soms zo dat ik uren niet op mijn telefoon kijk en daarna geen, of hooguit 2 berichtjes heb. Best lekker (en, toegegeven, ook even wennen ;-)).
Sociale media mis ik verder niet of nauwelijks. Het voornaamste verschil is dat ik wat minder goed op de hoogte ben van wat in andermans leven speelt; al merk ik ook dat je de écht belangrijke dingen toch wel meekrijgt, hooguit wat later.
Dus concluderend: wat levert dat telefoonvrije leven me op?
- Aan het eind van de dag ben ik substantieel minder (mentaal) moe, gaar en overprikkeld.
- Ik ervaar meer ruimte om zélf te kiezen welke informatie ik tot me neem, waar ik me in wil verdiepen. Het is niet meer het algoritme van Facebook dat me voorschotelt wat ik lees. Nu luister ik bijvoorbeeld podcasts (binnenkort een blog daarover!), lees ik allerlei verschillende boeken en tijdschriften, ben ik weer bezig Chinees te leren.
- Ik voel een diepere behoefte om vrienden ‘in het echt’ te ontmoeten voor een kop thee en een goed gesprek. Al blijft het dus nog moeilijk om hier de tijd/ruimte voor te vinden, hoewel dat denk ik ook te maken heeft met de drukte van verhuizing en bruiloft afgelopen maanden.
- Ik heb ook het idee dat ik die gesprekken-op-de-bank beter onthoud. Alsof mijn brein nu meer rust heeft om de informatie van zo’n ontmoeting te verwerken; ik zit immers niet direct (of al tijdens!) een sociale afspraak met m’n hoofd ook midden in allerlei andere – digitale – gesprekken.
- Ik voel me langzaamaan wat minder chronisch schuldig over vrienden/kennissen die ik ‘al zo lang niets heb laten weten’. Dit blijft een puntje van ontwikkeling, maar ik kan al vaker denken: dat ik niet app, is geen communicatie naar die ander dat ik onze vriendschap niet belangrijk vind. Appen doe ik gewoon niet, dat staat er los van. Dit geeft een gevoel van vrijheid.
- Ik vergelijk mijn eigen leven veel minder met dat van anderen. Ik voel minder ‘urges’ door de week heen om allerlei dingen te gaan ondernemen, aan te schaffen, om hippe restaurantjes af te gaan, nieuwe spullen te kopen, mooie reisjes te boeken. Ik ben gewoon hier, Suus, thuis, en het is goed zo.
Geef een reactie