Dus ik ging op wintersport, voor het eerst, of nou ja bijna voor het eerst, toen ik zeven was ging ik al eens een paar dagen in Frankrijk in een ski-klasje maar ja, twintig jaar geleden en ik herinner me er weinig van. Nu gingen B en ik een midweek naar Oostenrijk, met z’n tweetjes.
Je moet weten dat ik nogal een zomerkind ben. Vakantie is voor mij warme zon op m’n huid, fladderend jurkje aan en lekker op het terras met een koud drankje, of met boek in de hangmat, tussendoor een frisse duik in zee of meer. O, sneeuw vind ik best mooi hoor en ik kan heus genieten van een kraakheldere winterochtend, maar in Nederland genoeg winter, wat mij betreft, waarom zou je vrijwillig de kou opzoeken?
Maar ja, nu heb ik dus een vriend die z’n ski’s het hele jaar door aan de muur heeft hangen, vol in het zicht. Zo’n man die gaat glimmen bij de gedachte aan bergen, die vol verhalen zit over de off-piste-avonturen die hij met z’n twee beste vrienden beleefde. Die vorig jaar al hoopte dat ik mee zou gaan op de jaarlijkse ski-trip.
En omdat ik al eens leerde dat dingen waarvan ik dácht dat ze niets voor mij waren, toch heel leuk bleken te zijn – festivals bijvoorbeeld, al die massa’s en drukte en dat gebrek aan comfort en het lawaai leek me hélemaal niets, tot ik naar Best Kept Secret ging en dat heerlijk was – besloot ik: kom maar op. Let’s go. We boekten een fijn hotelletje met halfpension (leve last minute-deals!) en stapten zondag in alle vroegte in de auto naar de Zugspitz Arena.
De eerste dag was superleuk. Mensen hadden me al gezegd dat ‘je toch zult merken dat je het eerder hebt gedaan’ en inderdaad, het remmen en de bochtjes die ik en de anderen op baby-heuvel oefenden gingen me goed af. ’s Middags ging ik zelfs al samen met B allerlei blauwe pistes af en woei, wat lekker dit zeg, zo naar beneden sjeezen! Ik snap nu ook waarom een ski-bril nuttig is want als alles zonovergoten wit is kun je niet zo veel zien en vooral, wat gaan je ogen tranen als je een beetje vaart begint te maken. “Wat wil je doen”, zei B om een uur of 4 en ik zei MEER SKIEN dus yes, daar gingen we weer, de stoeltjeslift in. Ik ski’de nog in pizzapunten maar dat gaf niet, hé zeg het was mijn eerste dag, dit was boven alle verwachtingen.
De tweede dag was stom, ik mocht naar een ‘moeilijker’ klasje omdat dag 1 zo goed ging en toen deed ik twee uur lang allerlei oefeningen die nog helemaal niet lukten en de leraar praatte alleen Duits en bleef maar zeggen wat ik anders moest doen en ik dacht JA IK WEET HET MAAR HET LUKT GEWOON NOG NIET. ’s Middags belandden B en ik ook nog per ongeluk twee keer op een zwarte piste, ik snap nu wat ze daarmee bedoelen want oef wat steil, ik voelde me een klein katje dat in een boom is geklommen en er niet meer uit durft. De rest van de middag had ik trillende beentjes en een wolk in m’n hoofd, en ook al weet ik dat je juist voorover moet blijven hangen, doe dat maar eens als alles in je lijf roept NEE IK DURF NIET HELP IK GA VALLEN – ja, dan ga je juist vallen.
Daarna werd het weer alleen maar leuker. Ik besloot dat het helemaal niet erg is dat ik niet meteen een prof-skiër ben, dat ik ook gewoon mezelf tijd mag geven, alle tijd, ook als ik over tien jaar nog steeds pizzapunten ski is dat prima, het is toch mijn vakantie en ik hoef die ski-leraar niet blij te maken, als het maar leuk is, zo leuk als op de eerste dag. Lekker buiten en adrenaline-kickjes zo veel of weinig als je wilt. Toen was de druk er (een beetje) af, ontspande ik, en ja als je ontspant en vertrouwt gaat skiën gewoon stukken beter, wat is die sport mentaal zeg.
Die middag dronken B en ik chocomel en aten we kaiserschmarrn bovenop de berg, waar je alleen weer vanaf kon via een rode piste, want ach ja een béétje uitdaging kan best toch?! En ik voelde me weer dat katje maar het hielp om niet te veel naar beneden te kijken (ZO HOOG) en gewoon naar voren leunen op je dal-ski, bochtje maken, weer naar voren leunen, dal-ski, naar voren, zo werd het een mantra in m’n hoofd waarmee ik m’n angst wegduwde en ineens was ik al vier bochtjes niet gevallen en hoorde ik B achter me juichen en ging ik nog een stukje harder en nog verder en zoef, ineens waren we al beneden, weer op de blauwe piste, was dat nou alles?
Dag 4, de laatste alweer, leerde ik dat het slim is om de ochtend gewoon rustig te beginnen met wat oefeningen, weer even voelen en je lijf vertrouwen geven dat je het gewoon kan. Kleine heuveltjes, iets groter, iets harder, iets minder bochtjes en wat meer recht naar beneden, en steeds maar weer in de sleeplift om nog en nog een keer te oefenen. Nog voor de middag zoefde ik met 50 kilometer per uur de berg af en kwam keurig voor de lift tot stilstand. Omdat de lunch bovenop die rode piste het lekkerst was gingen we daar nog maar eens heen, en de choco was er trouwens ook goed dus nog eens, uiteindelijk ging ik 3 of 4 keer van die piste af. Angsten overwinnen, ha. (Al helpt het dan niet, beste onbekende Nederlandse vrouw, als je tegen me zegt dat ‘het gewoon zó moet, kijk maar’ en ‘je niet steeds moet vallen want dan kom je nooit beneden’, argh.) Veel te snel was het half vijf, de liften dicht, ski’s inleveren en een laatste avond samen genieten van een grote pan kaasfondue.
Want o ja, wat wintersport voor mij veel fijner maakte dan ik had verwacht was lekker eten (chocomel! apfelstrudel! kaiserschmarrn! – van de hele dag buiten zijn krijg je veel honger), die fijne ruime hotelkamer met regendouche, ’s avonds lekker in de sauna, rozig en moe op tijd naar bed, nog even een spelletje Ticket to Ride, en vooral die liefste B van mij, met z’n eeuwige geduld, die mijn nukken best snapte en me dan gewoon even vasthield, blij werd van m’n enthousiaste stuiterigheid op de piste, vertelde over z’n eigen eerste ski-jaren als ongeleid projectiel en die terwijl ik les had ook gewoon lekker z’n eigen ding bleef doen (= met 110 km per uur een zwarte piste af scheuren, inmiddels wél met beleid ;-)).
Het was, kortom, net als met dat festival: tegen alle verwachtingen in voor herhaling vatbaar.
Geef een reactie