Even hoor. Vandaag wil ik het hebben over mijn vriendinnetje Aniek. Die overigens dit soort prachtige schilderijen maakt:
Ken je dat gevoel, dat je iemand zo goed snapt en (her)kent dat je als het ware kan vertellen hoe ze zich voelt voordat ze dat zelf weet? Dat iemand je spiegel is én je zachte westenwind-in-de-goede-richting? Dat je aan een half woord genoeg hebt en tegelijkertijd nooit bent uitgepraat?
Aniek dus. Zes jaar geleden ontmoette ik haar voor het eerst, in Nijmegen. Ze las mijn blog (o, waar Suushi niet goed voor is geweest!) en stuurde me een berichtje. Het was oktober 2010. “Je inspireert me,”schreef ze. “Heb je zin om een keer wat te drinken?”
De mailwisseling die volgde heb ik nog – (ik: ‘Lijkt me leuk, maar ik ga niet zomaar mensen van internet ontmoeten, dus heb je Hyves?’) en een kleine twee maanden later ontmoetten we elkaar voor het eerst. Daarover schreef ik dit:
Sundae’s op Sunday (12 december 2010)
Waar te beginnen? De afgelopen vijf uur heb ik gepraat en geluisterd en gevraagd en verteld. Nu is mijn hoofd tegelijkertijd vol en leeg. Toch is het belangrijk om te blijven schrijven; dat is immers een van de conclusies van al deze gesprekken. Want, zo herinnerde ze mij er aan, juist die paar woorden of die ene foto helpen je de momenten te herinneren die anders in vaag- of vergetelheid verdwijnen.
‘Net een blind date’, lachte ze toen we elkaar met rode neusjes van de kou begroetten op straat. Gauw doken we de Samson in voor de kop warme choco die al weken in onze agenda’s stond. Al voor de barman onze bestelling op kwam nemen waren we diep in gesprek en in de vier-en-een-half uur die volgden, vielen de enige stiltes in minuten dat een van ons het toilet bezocht.
We spraken over studie en werk en alle mogelijkheden daarbinnen en -buiten. We zwijmelden over eten en drinken, jubelden over hardlopen en deelden beknopte versies van ons liefdesverhaal. Ze keek me steeds recht in de ogen en ik raakte verheugd om zo veel herkenning.
Was de Suushi goed?, sms’te haar vriend net nadat we onze laatste happen maki en sashimi bij Fujisan hadden weggewerkt. Pas na een paar seconden realiseerde ze zich dat hij het niet over haar bord eten had. Want dat was het gekke aan deze middag: zij kende me al maanden en wist wat in mijn leven speelde, terwijl haar profiel op Facebook de enige schets was die ik van haar had.’Je inspireert me’, schreef ze ooit in een reactie en daarop mailde ik haar, blij verrast. Ik kan nog zo veel meer vertellen maar dit is eigenlijk precies wat ik wilde zeggen: dat zij mij vandaag ook enorm heeft geïnspireerd.
‘Heb je nog een gaatje over?’ vroeg ze na de sushi en ze sleepte me mee naar de McDonalds voor het eerste caramel-met-nootjes-ijsje van mijn leven. We deden precies de dingen die ik het liefste doe op een willekeurige dag – goed eten en praten, elkaar door het leven leiden en vooral veel ruimte laten voor spontaniteit. Ook zij kent de Kunsten, ze weet wat leven is. We hadden geen plan, handelden naar gevoel. Ja, wil meer van deze mooie Sundae!
Fast forward naar 2016.
De sushitent is failliet en het café grondig verbouwd.
En dat ‘meer’ liet een tijdje op zich wachten.
Zoals dat gaat met leven: ik ging een half jaar naar Taiwan, volgde een bachelor-pre-master-master, ging samenwonen, liep stage, begon met werken. Zij op haar beurt verhuisde naar Den Haag, later naar Tiel. Reisde vaker naar Azië, zocht en vond zichzelf. Werd intussen ook nog even een ster in haar werk.
Het was februari 2015 toen ik haar Facebookpost zag. Ik heb een kaartje over voor The Script in de Ziggo Dome, schreef ze. Wie heeft zin om mee te gaan?
In een opwelling stuurde ik haar een privébericht. Je hebt vast iemand met wie je liever gaat, zei ik, maar het lijkt me leuk je weer te zien. En je kunt bij mij slapen. Ik woon in Amsterdam, dan hoef je niet meer laat terug naar Tiel.
Tot mijn verbazing zei ze meteen ja.
Niet gauw zal ik vergeten hoe we een paar weken later langs de grachten liepen, vanaf Amsterdam CS op weg naar mijn huisje in de Jordaan. We aten goeie sla bij SLA (die hipstertent waar ze volgens Hiske Versprille niet kunnen koken) en hadden binnen een half uur het persoonlijkste gesprek dat ik in tijden had gevoerd.
De volgende dag aten we appeltaart.
Nog geen maand later woonden we allebei in Utrecht.
Zo’n vriendin dus. Iemand bij wie het altijd gewoon goed is. Die niet wegloopt als je haar de harde waarheid vertelt, die dat ook tegen jou doet als het nodig is. Met wie je een fles wijn leegdrinkt en twee dagen later hele gesprekken kunt voeren over hoe fijn het is om minder te drinken. Waarmee het niet erg is om losse afspraken te maken als het bij nader inzien een ander moment toch beter uitkomt om thee te drinken.
En ook: die vaak beter weet dan jijzelf hoe goed een boek/kledingstuk/baan bij je past. Met wie je alles kunt bespreken, van seks-drugs-rock-’n roll tot spiritualiteit, meditatie en halve marathons. Die snapt als je kortaf of verdrietig doet, die je drama met een korrel zout neemt en vooral heel veel begrijpt.
Eigenlijk komt het hierop neer: dat je je gewoon altijd beter voelt nadat je elkaar hebt gezien. Alsof alle verwarde puzzelstukjes weer even op z’n plek zijn gezet, alle lege vaatjes aangevuld. Elkáár beter, mooier, rustiger maken.
Nu is het aftellen. Nog vijf weken, dan slaat ze haar vleugels uit. Voor vier maanden naar Azië – althans, dat is het plan, je weet nooit hoe het leven loopt. Dus misschien kom ik haar wel opzoeken, misschien zien we elkaar weer vijf jaar niet. Hoe het ook loopt, ik weet nu: het is allemaal goed.
Dit hebben we in elk geval al beleefd.
Geef een reactie