stroop

Ik ken mezelf niet zo terug, deze dagen. Ben ik normaal op thuiswerkdagen op mijn productiefst, kan ik rustig een hele dag knallen aan de keukentafel en zit ik bomvol nieuwe ideeën, zeker als de werkdruk wat lager ligt; nu lijkt alles veel meer moeite te kosten.

Ter illustratie: op sommige dagen tik ik bijna gedachteloos tientallen mailtjes weg, nu voelt het als een volwaardige taak om één e-mail verstuurd te krijgen.

Ook buiten mijn werk trouwens. Simpele dingen als de vaatwasser uitruimen, de was opvouwen voelen of zelfs mijn desemstarter voeren – dingen die ik normaalgesproken ‘even tussendoor’ doe –, ik zie er als een berg tegenop.

Kleine troost (en temmer voor het je-stelt-je-aan-stemmetje in mijn hoofd): ik ben niet de enige. Want zoals B gisteren zei, toen hij rond 3 uur ’s middags thuiskwam na zijn eerste werkdag: het is alsof alle gedachten in je brein door een pot stroop heen moeten.

Hij was door zijn collega’s eerder naar huis gestuurd en kwam bleekjes en met kleine oogjes thuis, waar hij meteen onder een dekentje op de bank dook. Op, klaar. Terwijl-ie naar eigen zeggen een extréém rustige werkdag had; de gewone huisartsenpraktijk is in deze coronatijden vrijwel leeg, mensen komen niet als het niet echt nodig is.

Nou, ik weet dat ik niets te klagen heb (ik hoor om me heen al verhalen over ouders-in-het-ziekenhuis en zelfs sterfgevallen, buh), maar ik wil nu toch wel graag mijn energie terug. Te meer nu ik me vaak ’s morgens wél weer fris en fit voel, en dan dus vrolijk en enthousiast aan de dag begin. Collega’s die me op de video-call zien, zeggen: hé, jij ziet er weer goed uit!

En dat is natuurlijk ook zo. Maar des te lastiger vind ik het dan om rond lunchtijd aan mezelf toe te geven dat ik me draaierig voel worden, licht in mijn hoofd, en vooral: móe. Dat er niets meer uit mijn vingers komt en het tijd is voor een dutje.

Nog een aantal dagen granny-modus dus. De stroop eruit werken. Halve dagen werken, dagelijks een wandelingetje om wat conditie op te bouwen. En dan hopelijk toch volgende week me wél weer lekker vastbijten in een mooie klus.


Geplaatst

in

,

door

Tags:

Reacties

3 reacties op “stroop”

  1. Mensen mógen in veel gevallen ook niet naar de huisarts, helaas… Klinkt alsof dit heel goed van je ziekte zou kunnen zijn! Niet vergeten dat je al die tijd dat je ziek was ook niet echt hebt kunnen sporten, en zelfs als je gezond hebt kunnen eten, heeft je lichaam al die energie gebruikt om te kunnen herstellen. Geef het wat tijd! Veel beterschap-ook-nu-nog!

  2. Mooie metafoor! Superfijn dat jullie weer (rustig) beginnen te werken. Dat dat weer kan. Dat je naar buiten kunt. Hoe is het nu met de reuk?
    Wat betreft de stroop, ik zit er ook middenin. Wij bedoel ik. Mij deed het erg goed om bij jou te lezen dat ik niet de enige ben.

  3. Ik ben niet ziek en ook niet geweest en ik ervaar ook wat jij ervaart. Ik werk wel, maar ben veel minder productief dan anders op kantoor. Denk ook niet dat dat zo raar is gezien deze gekke situatie. Maar hopelijk vind je snel weer wat meer energie en motivatie.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.