Ik ken mezelf niet zo terug, deze dagen. Ben ik normaal op thuiswerkdagen op mijn productiefst, kan ik rustig een hele dag knallen aan de keukentafel en zit ik bomvol nieuwe ideeën, zeker als de werkdruk wat lager ligt; nu lijkt alles veel meer moeite te kosten.
Ter illustratie: op sommige dagen tik ik bijna gedachteloos tientallen mailtjes weg, nu voelt het als een volwaardige taak om één e-mail verstuurd te krijgen.
Ook buiten mijn werk trouwens. Simpele dingen als de vaatwasser uitruimen, de was opvouwen voelen of zelfs mijn desemstarter voeren – dingen die ik normaalgesproken ‘even tussendoor’ doe –, ik zie er als een berg tegenop.
Kleine troost (en temmer voor het je-stelt-je-aan-stemmetje in mijn hoofd): ik ben niet de enige. Want zoals B gisteren zei, toen hij rond 3 uur ’s middags thuiskwam na zijn eerste werkdag: het is alsof alle gedachten in je brein door een pot stroop heen moeten.
Hij was door zijn collega’s eerder naar huis gestuurd en kwam bleekjes en met kleine oogjes thuis, waar hij meteen onder een dekentje op de bank dook. Op, klaar. Terwijl-ie naar eigen zeggen een extréém rustige werkdag had; de gewone huisartsenpraktijk is in deze coronatijden vrijwel leeg, mensen komen niet als het niet echt nodig is.
Nou, ik weet dat ik niets te klagen heb (ik hoor om me heen al verhalen over ouders-in-het-ziekenhuis en zelfs sterfgevallen, buh), maar ik wil nu toch wel graag mijn energie terug. Te meer nu ik me vaak ’s morgens wél weer fris en fit voel, en dan dus vrolijk en enthousiast aan de dag begin. Collega’s die me op de video-call zien, zeggen: hé, jij ziet er weer goed uit!
En dat is natuurlijk ook zo. Maar des te lastiger vind ik het dan om rond lunchtijd aan mezelf toe te geven dat ik me draaierig voel worden, licht in mijn hoofd, en vooral: móe. Dat er niets meer uit mijn vingers komt en het tijd is voor een dutje.
Nog een aantal dagen granny-modus dus. De stroop eruit werken. Halve dagen werken, dagelijks een wandelingetje om wat conditie op te bouwen. En dan hopelijk toch volgende week me wél weer lekker vastbijten in een mooie klus.
Geef een reactie