Stroom-signaal

Ik zal het maar bekennen: dat hele ‘geen Whatsapp’-experiment van mij is op niets uitgelopen.

Ach, het klonk zo leuk hè. Na m’n Facebook- en Insta-delete werd WhatsApp het volgende socialplatform dat ik de rug toe keerde. Want: te veel ruis en een kutbedrijf met veel, veel te weinig oog voor privacy.

En toegegeven, de eerste maand ging het best soepeltjes. Ik vond mijn app-loze leven heerlijk rustig, en bovendien waren een hoop vrienden meeverhuisd naar het stukken veiliger en ethisch verantwoorder Signal.

Maar al snel ontstonden er barstjes in m’n goede voornemen. En die kwamen niet eens voort uit intrinsiek motivatiegebrek, maar – hoe had ik eigenlijk anders kunnen verwachten? – uit sociale hoek.

Op de online kerstborrel van m’n werk hadden de organisatoren bedacht dat het handig was als de groepjes onderling zouden overleggen via WhatsApp.

Een nieuwe opdrachtgever bleek helemaal gewend te zijn aan zakelijk overleg voeren via de app. (En toegeven, een chatfunctie ís ook handiger, sneller en directer dan een eindeloze stroom mailtjes.)

Onze aankoopmakelaar maakte direct een appgroep aan, ‘dat communiceert sneller als we een bezichtiging voor jullie willen inplannen’.

En toen ik dat bijzondere weekend met de sisters had, werd er daarna meteen een appgroep gemaakt om met elkaar in contact te kunnen blijven.

Tja, zo is er altijd wat, kun je zeggen. De eerste maanden hield ik dan ook voet bij stuk. Dat was bovendien een mooie manier om ‘mijn grens aangeven’ te oefenen, vond ik. Durven te leven naar je waarden, weet je wel.

Tot ik me begon te realiseren dat ik nou wel enorm om WhatsApp heen aan het werken was. In de groepsapp met B’s vrienden las ik alsnog de appjes mee via zijn telefoon. Voor de opdrachtgever in kwestie installeerde ik in deadlineweken tóch stiekem WhatsApp, want al die heen-en-weer-mailtjes schoten ook niet echt op. En m’n voornemen om dan maar met mensen te gaan mailen, resulteerde inderdaad een aantal keer in fijne en verrassende mailwisselingen – maar na een tijdje haakten veel contacten toch een beetje af, en zelf vond het ook nog niet zo eenvoudig, overzicht houden in die toch-al-volle inbox.

Hoe lang moet je tegen de stroom in blijven zwemmen?
Staan voor je idealen is een mooi streven, maar het kost ook bakken energie.

Ik baalde. Ergens vond ik het zelfs shockerend om te ontdekken hoe afhankelijk je blijkbaar als 21e-eeuwse Nederlander bent van een willekeurig Amerikaans techbedrijf. Tuurlijk, het ís absoluut mogelijk om te leven zonder WhatsApp. Maar misschien is dat voor anderen gemiddeld wel makkelijker dan voor een dertiger met een groot sociaal netwerk en een communicatiebaan…

Dus langzaam begon ik WhatsApp weer te gebruiken. Eerst alleen voor die paar groepen en voor zakelijke contacten.

Later ook om even snel een collega iets te vragen. Om hartjes te sturen naar de vriend die ziek is en zijn vriendin (want ja, ook updates over ziek-zijn en hulptroepen daaromheen worden gecommuniceerd via de app). Om foto’s te delen met de vriendin die hielp met het interieur van ons huis.

En inmiddels ook weer om een kerstdiner te regelen, vrienden die geen Signal/iMessage hebben te feliciteren met hun verjaardag, oefenopnames te sturen naar mijn pianodocente, op afstand te kletsen met m’n voorleeskindje en haar moeder.

Best wel handig, dat WhatsApp. ;-)

Aarzelend vroeg ik vanavond aan m’n nicht of ze me weer wilde toevoegen aan de ‘Neefjes en nichtjes’-appgroep van mijn familie. Daar had men destijds met licht onbegrip gereageerd op m’n besluit om WhatsApp in de ban te doen.

Team hangende pootjes meldt zich, typte ik – met toch wat lichte gêne.

Maar weet je, dat schaamtegevoel is niet nodig. En misschien was juist dát de les.

Misschien ging WhatsApp verwijderen voor mij uiteindelijk niet alleen om digitale ethiek en idealistische principes, maar inderdaad om in de praktijk oefenen met m’n grenzen aangeven. Om dingen leren te doen die me niet per se likeable of populairder maken. Ervaren hoe wiebelig dat voelt, en er toch zelf achter blijven staan.

En bovendien: om voelen hoe ik ook weer mag terugkomen op een besluit. Mezelf dat toe te staan. Te ervaren dat voortschrijdend inzicht niet betekent dat ik een onvergeeflijke fout heb gemaakt of dingen anders had moeten doen. Dit was precies hoe het moest gaan, zo was het proces. Hiervan werd ik wijzer. Ik heb de vrijheid om te experimenteren.

En ik mag het morgen allemaal weer anders doen.

Tot slot dit: in je eentje kun je meer dan je denkt, maar ik kan in m’n uppie niet de wereld veranderen. Daar heb ik anderen voor nodig. En als die anderen allemaal op WhatsApp zitten, nou ja, dan moet dat dan maar.

Soms heb je uiteindelijk méér impact, als je meebeweegt met de stroom. Juist dan kun je – met alle credits die je erdoor opbouwt – op cruciale momenten het verschil maken.

Maar ik hoop nog steeds dat we op een dag met z’n allen verkassen naar Signal.


P.S. Als je dit leest en ik communiceer al met je via een ander platform, dan doe ik dat nog steeds veruit het liefst. Dus als je kunt kiezen: mail, sms, iMessage, Signal me!


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Eén reactie op “Stroom-signaal”

  1. Eindelijk nog iemand die van al die platformen af wil! (ik voelde me echt zo enorm eenzaam). Al had ik wel besloten om WA dan maar te houden, eigenlijk om precies wat jij hier schrijft. Maar hé, jij hebt het in ieder geval nog geprobeerd.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.