Dus hoe ging het deze keer, met een dreumes (16 maanden oud) per trein en boot naar Zweden?
Nou, er was storm voorspeld. Precies op de dagen van onze heenreis. Grote delen van Zweden hadden code geel, de provincie waar wij naartoe reisden zelfs code oranje (‘reis alleen als dat echt noodzakelijk is’). Ook op zee zou het ’s nachts flink onstuimig worden.
We zaten ’s morgens in Hengelo te wachten op de ICE-trein naar Hannover, toen er verontrustende appjes binnenkwamen van m’n moeder en broer. Schijnbaar zette men zich in Zweden nogal schrap, het weer zou écht heftig kunnen worden. ‘In Nederland zijn jullie niet gewend aan zulke omstandigheden, het is echt iets om serieus te nemen. Vorige keer hebben mensen 24 uur stilgestaan op de snelweg.’
Oeps. Was het wel slim om te gaan? Misschien moesten we maar overwegen om een hotel te boeken in Kiel en de vólgende dag de boot te nemen. Het was ook nog niet zeker of de Zweedse trein überhaupt zou rijden. We konden nu nog omkeren, terug naar huis….
Al videobellend liep ik rondjes over het perron, met jengelende dreumes in de buggy (niet bevorderlijk voor je denkvermogen). Tja, wat te doen, wat te doen? Vooralsnog leek de reis gewoon mogelijk: onze boot was niet gecanceld – sommige andere ferry’s van Stena Line wél – en het leek of de meeste storm voorbij zou zijn wanneer wij in Zweden arriveerden. Code oranje gold tot dinsdag 6 uur ’s morgens, onze boot zou om 9.15 uur aanmeren in Gotenburg.
Maar ja, je wéét het niet. Voorspellingen kunnen ernaast zitten.
Nog vijf minuten tot de trein vertrok. Oké, besloten we, we zien wel hoe ver we komen, terug naar huis of halverwege een hotel boeken kan altijd nog. Dus hop, koffers naar binnen sjouwen, familiecoupé opzoeken, klaar.
Natuurlijk bleef het spoken. Doen we hier wel goed aan? Brengen we ons gezin onnodig in gevaar door met zware storm de zee op te gaan? Neemt Stena Line écht voldoende veiligheidsmaatregelen? Wordt het een horrortocht en liggen we allemaal de hele nacht te kotsen? Stranden we morgen ergens halverwege in barre, winterse omstandigheden?
Echt rustig zaten we niet in de coupé.
Intussen had de ICE ook wat vertraging, waardoor we onze overstap misten, al boeide dat me op dit moment vrij weinig – er waren genoeg andere opties om op tijd in Kiel te komen. Ik zat met m’n hoofd voor 70% bij het varen-of-niet-dilemma en voor 70% bij m’n dochter, die onze onrust uiteraard aanvoelde, de hele ochtend nog niet had geslapen en dus nogal high maintenance-gedrag vertoonde (ja, da’s opgeteld meer dan 100% – zo voelde het ook).
Pas in Hannover, in de zon wachtend op de aansluiting naar Hamburg, lukte het even om de knop om te zetten. OK, klaar met piekeren. Vertrouw maar.
Niet veel later appte mijn broer: hij had nog even goed naar de weersvoorspellingen op zee gekeken en maakte zich toch zorgen. ‘Denk aan jullie veiligheid, en neem de controle waar die te pakken is.’
Terwijl we betrekkelijk soepel richting Kiel treinden, gingen de scenario’s in ons hoofd weer alle kant op (kleine M trouwens ook, die wilde alleen maar rondjes lopen door alle gangpaden, vroeg continu aandacht en kon geen moment stilzitten). In Hamburg hebben we letterlijk náást een trein gestaan die twee minuten later naar Kopenhagen zou vertrekken. Misschien moesten we daar maar instappen, dan konden we verder reizen over land? Ik heb zelfs nog zitten googlen naar hotels in Hamburg. Hotels in Kiel. Zelfs naar vliegtickets (dat zegt wat!). Knettergek werd ik.
Intussen was het bijna vier uur, en we hadden tot kwart voor vijf de tijd om ons bootticket te cancellen en een 50%-refund te krijgen. Nog meer stress.
Op dit punt was ik zó klaar met het hele gebeuren dat ik alleen nog maar in een stille hotelkamer wilde liggen. Weet je wat, zei ik tegen B, laten we die boot cancellen. We boeken een hotel, slapen er een nachtje over en kijken morgen hoe de wereld eruitziet.
Ik probeerde in te loggen op m’n account, maar het systeem werkte niet mee. Bellen dan maar. B was halverwege het telefoongesprek met de Stena Line-medewerker, toen de verbinding wegviel. Daarna kwam-ie er niet meer tussen. De trein reed Kiel binnen, het was 16.42 uur en we hadden nog altijd geen duidelijk plan.
Om 16.47 uur – twee minuten na de financiële deadline – kreeg B weer iemand aan de lijn. Je kunt het beste even naar de haventerminal lopen, was het advies, en daar je situatie voorleggen.
Prima plan: het is maar 10 minuten lopen van station Kiel naar de Schwedenkai, de terminal waar dagelijks de boot naar Göteborg vertrekt.
Jemig, verzuchtten B en ik tegen elkaar, dit is de verschrikkelijkste treinreis die we ooit hebben gemaakt. En dat terwijl de reis zélf – van een afstandje bekeken – prima verliep. Alleen een uurtje vertraging, daar houden we bij Deutsche Bahn sowieso wel rekening mee, en een vermoeid kind, tja dat was ook te verwachten. Verder geen grote logistieke issues.
De grootste spoken zaten in ons hoofd.
Dit, drong tot me door, dit is dus de impact van stress. Dit is wat je jezelf als mens kunt aandoen, puur door je gedachten en angsten.
***
Als je in Kiel naar de haven wandelt, zie je de enorme Stena Scandinavica bijna meteen liggen. En toen we daar zo liepen, bepakt en bezakt, en ik de rijen wachtende auto’s zag die straks óók gewoon de boot op zouden gaan, dacht ik: fuck it, we gaan toch. Desnoods de hele nacht zeeziek, maar dan zijn we er morgen tenminste. Merken we dan wel of de Zweedse trein rijdt. En anders doen we een dagje Gotenburg.
Bij de apotheek sloegen we nog gauw tabletjes in tegen zeeziekte. ‘Is it going to be dangerous?’, vroeg ik voor de zekerheid aan de dame bij de incheckbalie. Nee, verzekerde ze ons. Hooguit een beetje onstuimig.
***
Hoe het ging? Achteraf is altijd makkelijk praten, maar wat ben ik blij dat we gewoon ingestapt zijn. Want het viel ontzettend mee. Niemand heeft gekotst, M sliep de hele nacht door (we hadden haar een zetpilletje tegen zeeziekte gegeven), zelf heb ik geen tabletten nodig gehad. Er was wat deining, ik lag ’s nachts eventjes wakker maar heb verder prima geslapen.
Sterker nog, de boottrip was superchill. M’n broer had ons namelijk eerder de tip gegeven om een ‘skylight-hut’ te boeken. Kost vaak maar paar tientjes extra, en dan reis je ‘panorama class’: inclusief uitgebreid ontbijt, welkomstdrankje (prosecco!), de hele reis onbeperkt koffie, thee, fruit, koekjes en chocola, en ook nog twee kleine flesjes rode wijn op de kamer.
Serieus, tip van de dag.
Anyway, eenmaal in Gotenburg reed de trein gewoon en zo kwamen we begin van de middag keurig volgens schema op de eindbestemming aan. Nou ja, bijna dan: vanwege de nasleep van de storm (er was inderdaad veel sneeuw gevallen en het ijzelde) besloot m’n stiefvader ons op te halen met de auto, in plaats van dat we zelf die kant op zouden rijden. Superlief. En inderdaad veiliger, wij zijn de Zweedse wegen niet gewend, zeker niet in zulke winterse omstandigheden.
Hadden we ons voor niets zo’n zorgen gemaakt? Misschien. Maar ja, dat is het hè: je weet het niet.
Achteraf, het klinkt gek, ben ik ergens zelfs ‘blij’ dat het zo is gegaan. Leuk was het niet. Maar er zitten mooie levenslessen en -ervaringen in deze reis. Over de impact van stress, dus. Over hoe allesoverheersend twijfel kan zijn. We maakten onszelf compleet gek doordat we géén duidelijk plan hadden. En on the fly een compleet nieuw reisplan uitzoeken terwijl je op pad bent met een klein kind, da’s gewoon een mega-slecht idee.
Sommige problemen worden zo groot als je ze maakt. Vergeleken bij deze heenreis was de terugreis peanuts – terwijl dát objectief gezien de langste reisdag was, met ruim 7 uur in de trein van Kiel terug naar Elst. Maar wij waren relaxt, kleine M (dus) ook – die heeft twee keer drie kwartier tevreden in de buggy liggen brabbelen, zichzelf vermakend terwijl wij een boek lazen – en in Duisburg haalden we zelfs een snellere overstap, waardoor we een halfuur vóór de geplande aankomsttijd thuis waren.
En da’s het fijne van het menselijk brein: je onthoudt vooral het begin en het einde van een verhaal – daarom sluiten concerten ook altijd af met een spetterende toegift. Yes, we did it, once again.
Ik ben nu al benieuwd naar onze volgende grote reis.
Geef een reactie