Een groot deel van mijn leven probeerde ik de dingen te doen zoals andere mensen ze doen. Maar steeds meer daalt het besef in: ik wil helemaal niet doen wat (de meeste) anderen doen.
Want dan kijk ik om me heen en zie een maatschappij vol haast. Vol eenzaamheid, vluchtgedrag (in alcohol en cafeïne en suiker en smartphones en shoppen en… you name it). Vol depressie en burn-out.
En dan kan ik niet anders dan concluderen: de manier waarop ‘de meeste mensen’ nu de dingen doen, dat is helemaal niet goed voor ons. Dat maakt ons kapot.
Daarmee zeg ik trouwens niet dat dit puur aan al die mensen zelf te wijten is. Iedereen jut elkaar continu op om steeds sneller te lopen. Je ‘moet’ wel, anders kom je niet mee met de rest. En zo gaan we allemaal harder en harder rennen om elkaar bij te houden. Tot we één voor één omgevallen – uitgeput.
Ik heb de ‘luxe’ om 3 dagen te werken naast het moeder-zijn (soms 4), terwijl mijn partner ook 3 à 4 dagen werkt – en het feit dat dat in deze wereld een beetje voelt als luxe, vind ik tekenend.
Steeds vaker denk ik: we zitten hartstikke klem.
Wat als we met z’n allen besluiten te stoppen met deze jachtige, destructieve manier van leven?
Wat als we besluiten dat dure vakanties en een auto bezitten en dagcrème van dertig euro en elke twee jaar een nieuwe telefoon niet meer zo belangrijk zijn.
Hoeveel geld – en dus tijd – komt er dan vrij?
In het nieuwe boek van Manu Busschots, Van duurzaamheid naar deep change, las ik:
“Eigenlijk spelen we sinds de opkomst van fossiele energie een beetje vals met de tijd. Olie en gas hebben een ontzettend hoge energiedichtheid, wat het mogelijk maakt om met kleine hoeveelheden enorm veel kracht, warmte en snelheid te ontwikkelen. Om haast te maken dus.”
Als ik het zo bekijk, wordt onthaasten – en dus: vertragen – een bewuste keus. Dan is het ineens niet meer “tijdrovend” om op de fiets naar Arnhem te gaan (bijna 3 kwartier heen en daarna weer 3 kwartier terug) in plaats van in 20 minuutjes op-en-neer te rijden.
Want in die tijd heb ik meteen m’n dagelijkse beweging te pakken (bespaart dus ook tijd) en het is bovendien een lekker tochtje in de buitenlucht. Je ziet nog eens wat van de wereld om je heen.
Onthaasten wordt zo bijna een daad van ‘verzet’ tegen het systeem. Of, positiever geformuleerd: het wordt bouwen aan een nieuwe wereld. Een soort put your money where your mouth is: besteed je tijd zoals je wilt dat we dat allemaal meer gaan doen.
(Beeld: Pexels/Italo Melo)
Geef een reactie