Spijt

Je moet nooit spijt hebben, zeggen ze wel eens. Want alles brengt je iets, van elke ervaring kun je leren. Je kunt het ‘voortschrijdend inzicht’ noemen. Nou, dat kan best zo zijn, en toch denk ik dat het best gezond is om af en toe eens flink spijt te voelen.

Natuurlijk niet om alles. En uiteraard is het goed om uiteindelijk te accepteren dat dingen gebeuren zoals ze gaan. Maar als je lullig doet tegen iemand, mag je daar achteraf best van balen. Ook als je het niet expres deed. Ook als je er wat van leerde.

Misschien vertellen we onszelf dat we geen spijt hoeven te hebben, omdat spijt een ongemakkelijk gevoel geeft. Spijt wringt in je binnenste, het maakt je kwetsbaar. Het toont bovendien je schaduwkanten. Het is prettiger om jezelf te vertellen dat het uiteindelijk allemaal ‘goed’ was wat je deed.

Waar ik bijvoorbeeld spijt van heb:

• Dat ik in 2017 zo plotseling wegging bij mijn ex. Bij mij broeide het al langer. En dat ik m’n eigen pad koos, was an sich geen verkeerde keus. Maar ik had hem er niet zo mee hoeven te overvallen. Ik had geduldiger en empathischer mogen zijn.
• Dat ik als kind ooit in een boze bui de helft van mijn dagboeken in de vuilniscontainer heb gegooid. Inclusief het paarse boekje waarin ik uitgebreid schreef over de ruzie die destijds speelde in onze vriendinnengroep. Doet nog steeds af en toe zeer dat ik die woorden niet meer kan herlezen.
• Dat ik sommige vrienden te lang en te vaak heb laten weten dat ik ‘nu even geen ruimte’ voor ze had. Het was vast wáár. Maar ik had dan eerder een duidelijke grens moeten trekken.
• Al die keren dat ik in mijn enthousiasme te veel JA zei, daarmee verwachtingen schiep bij anderen waar ik vervolgens niet aan kon voldoen.
• Dat ik voordat ik naar Italië ging – zonder smartphone – vergat om aan voorleeskindje A en haar ouders te vertellen dat ik bijna een maand niet bereikbaar zou zijn. Het meisje miste me écht.
• Dat ik na een festivalweekend met vrienden een ‘moeilijk gesprek’ probeerde te voeren via de groepsapp. Sowieso geen slim idee natuurlijk, dingen aankaarten via de app. En al helemaal niet wanneer iedereen moe en overprikkeld is. Er zijn altijd meer waarheden dan de jouwe – je kunt beter eerst vragen en luisteren.
• Dat ik deze week het iPhone-kabeltje uit de auto haalde en daarna vergat terug te leggen, waardoor B de volgende ochtend een probleem had toen hij naar z’n werk moest. (De ADHD’er in jezelf kennen betekent ook: niet zulke kabeltjes ‘even’ gebruiken, je gaat ze vergeten.)
• Al die keren dat ik mezelf in de kou liet staan. De momenten waarin ik zo nodeloos hard voor mezelf was.

Met dank aan Loes.

Verder lezen?

REBLOG 2015: Altijd ‘ja’ zeggen tegen iets engs Met de trein naar Italië: zo was dat dus Simpel