Jongens, het klimaatprobleem grijpt me weer eens ontzettend aan.
Ja, ik zie dat er veel vooruitgang is. Nu gas zo duur is geworden, hebben grote bedrijven eindelijk een reden om hun verbruik terug te dringen, en slaan mensen massaal aan het isoleren. Vliegschaamte wordt steeds meer een ding. Plantaardig eten wordt normaler, in restaurants zie ik vaker dat de vegetarische opties eerst op de kaart staan en dan pas de vleesgerechten. Mensen kiezen weer voor de nachttrein – in zulke grote aantallen zelfs, dat er in alle haast nieuw materieel moet worden gebouwd (kunnen ze niet wat vliegtuigen ombouwen? ;-)).
Ik weet dat het geen ‘alles of niets’ is. Dat het nooit te laat is om het probleem af te remmen. Dat alles wat we doen, zin heeft.
Maar ik zie ook hoeveel werk er nog te doen is. En hoewel ik probeer om positief te blijven – dat meestal ook ben – maakt het me bij vlagen somber en verdrietig.
Als ik zie hoe makkelijk mensen van mijn generatie en jonger nog steeds in het vliegtuig stappen.
Als ik merk hoezeer mensen zich laten leiden door hun portemonnee – wat ik trouwens volledig snap, want duurzame keuzes zijn helaas soms nog een luxe die je je moet kunnen veroorloven. Dus dit draait om beleid. Wanneer de politiek andere keuzes gaat maken (ik doe maar een gooi: gratis ov en vliegen knetterduur maken, 0% btw op plantaardige producten en een vleestaks, überhaupt zorgen dat nieuwe spullen veel duurder worden en tweedehands nog aantrekkelijker, betere systemen daarvoor opgetuigd, meer trein- en busverbindingen in Nederland en Europa, autowegen vervangen door snelfietsroutes), gaat de massa wel mee.
Als ik zie hoe vol de snelwegen zijn. Als ik kijk naar de lange rijen op Schiphol.
En tegelijkertijd voelt het hypocriet. Ik heb ook flink gevlogen in mijn twintiger jaren. En nu ga ik ineens anderen de maat nemen? Het voelt dubbel. Ik wou dat ik toen al wist wat ik nu weet, dan had ik die reizen naar Cuba en Maleisië misschien niet gemaakt. In elk geval niet zo makkelijk als ik deed. Bovendien, ik heb ook een auto, ik tank ook nog steeds benzine. Ik heb nu eenmaal kleding nodig en ook Vinted-pakketjes moeten met een bestelbusje naar het pakketpunt worden gereden.
Ik wil het zo graag niet, die auto, en neem de trein wanneer dat kan, maar hoe moet ik dan die stoel van Marktplaats uit Duiven of Ede ophalen? En ga ik echt volgend weekend met de trein naar een feestje in Amersfoort, een reis van dik 2 uur vanaf hier (slechte verbindingen) terwijl het drie kwartier is met de auto? Waarschijnlijk ga ik dat wél doen maar het is soms zo moeilijk om tegen de stroom in te zwemmen. Ik heb er niet altijd de tijd/energie/brainspace voor.
En steeds vaker kijk ik om me heen en denk: wat voor bizarre wereld hebben we gecreëerd dat we telkens overal maar heen reizen. Waarom leven we niet gewoon lokaler, kleinschaliger, en zijn we tevredener met wat er is in plaats van almaar te werken voor wat we nog meer willen?
Dus ja, soms maakt het me moedeloos. En wat zou het dan fijn zijn om gewoon even met anderen te kunnen delen waar je tegenaan loopt. Gelukkig kan ik dat, ik heb vrienden en vriendinnen die met dezelfde thema’s bezig zijn.
Maar kunnen we niet bijvoorbeeld een appgroep beginnen op Signal? Waarin we positieve initiatieven delen (nieuwe internationale treinen, meer vegan producten in de supermarkt, goede plantaardige restaurants, succesvolle klimaatakkoorden, you name it), waar we kunnen delen waar we mee zitten (‘ik word verwacht op een bruiloft in Amerika maar ik wil niet vliegen, wat nu’) en elkaar een hart onder de riem steken wanneer dat nodig is?
Wie zou daar ook voor in zijn?
Geef een reactie