Ik denk nog steeds vaak dat ik het niet kan, he. Dat alleen zijn. Dat ‘at peace’ tijd doorbrengen met mezelf.
En ja, natuurlijk stormt het soms. Vind ik het lastig om de rust te vinden. Heb ik een vol hoofd. Maar hierbij even een note to self: ik kan dat alleen-zijn echt wel.
Alleen al vandaag. Het is kerstvakantie. Ik word alleen wakker – B is naar zijn werk – rooster een paar boterhammetjes als ontbijt, zet een kop rooibosthee. Fiets door de winterse stad terug naar mijn eigen huis, laat het bad vol lopen en gooi er iets lekkers in van de Lush. Pak m’n boek erbij, maak een pot gember-citroengrasthee, klik op Spotify John Hopkins aan en ga rustig in het hete water liggn. Pas als het bad ruim een uur later echt te koud is geworden, kom ik eruit. Warm, rozig, ontspannen. Gewoon hier.
Weet je wat het is: vaak kost het me even moeite om ‘erin te zakken’. Moet ik mezelf zachtjes dwingen die tijd echt te nemen, alleen thuis te blijven, ruimte te maken. Hup, muziekje aan, of een mindfulnessoefening. Even niets nuttigs hoeven doen, ondanks alle ambitieuze plannen die ik heb (dat fotoboekje van 2016 moet ook nog steeds af!).
Maar als ik dat dan doe – vaak helpt even de ‘3 minuten ademruimte’ van Edel Maex al, zie Spotify! – dan ben ik daarna zo blij dat ik het heb gedaan. Nu ook: ik zit met (weer) een kop thee te schrijven, in m’n kamer brandt de wierook die ik eerder deze week kocht (als deel van het project Een Beetje Magie In Je Leven), ik draag m’n nieuwe vest en schoenen (let’s be honest, soms voel je je gewoon instant beter als je iets nieuws/moois draagt!).
En ik vind het heerlijk. Jee, wat heb ik mezelf jarenlang ontnomen door deze tijd niet (of veel te weinig) te nemen?
De boeken die ik de laatste tijd lees (ik lees überhaupt momenteel meer boeken dan online hap-snap-artikelen, da’s ook wel eens anders geweest) gaan veelal over wat je ‘self help’ zou kunnen noemen. Levenswijsheid. Van m’n nichtje kreeg ik bijvoorbeeld het boek ‘Levenslessen – over het leven voor de dood’ van de beroemde – inmiddels overleden – psychologe Elisabeth Kubler-Ross (B wist me te vertellen dat zij o.a. de ‘vijf fasen van rouwverwerking’ voor het eerst zo definieerde). En van vriendinnetje M leende ik het veelgeprezen ‘The subtle art of not giving a f*ck’ van blogger Mark Manson. Inderdaad een hele fijne, aanrader. Lang niet alles wat hij schrijft is nieuw voor me, en toch: hij knoopt eindjes aan elkaar, zet zaken op een rijtje en schrijft op zo’n manier dat je denkt: JA!
O ja, hebben jullie trouwens wel eens Marks blog gelezen over ‘relationship advice from over 1.500 happily married couples‘? Die longread vind ik erg de moeite waard – o.a. de notie dat uiteindelijk niet goede communicatie, maar wederzijds respect aan de basis ligt van een echt langdurig (en goed) huwelijk(/relatie). En dat je moet leren ruziemaken. En realistische verwachtingen moet hebben. Dit (deel van een) citaat van een van de respondenten vond ik heel mooi:
(…) There will be days, or weeks, or maybe even longer, when you aren’t all mushy-gushy in-love. You’re even going to wake up some morning and think, “Ugh, you’re still here….” That’s normal! And more importantly, sticking it out is totally worth it, because that, too, will change. In a day, or a week, or maybe even longer, you’ll look at that person and a giant wave of love will inundate you, and you’ll love them so much you think your heart can’t possibly hold it all and is going to burst. (…)
Kerstmis was trouwens inderdaad zo fijn en relaxed als ik hoopte. Tweede Kerstdag ging ik naar bikram yoga, daarna was ik wel móe (dus deed vooral dutjes en zat in m’n eentje op de bank), maar al die kaasjes en veel te grote bergen voedsel die ik had willen kopen (zie vorig blogje) heb ik helemaal niet gemist.
Op Kerstavond speelden we met B’s familie urenlang het categorieenspel – het enige dat je daarvoor nodig hebt is pen en papier, moet je nagaan. O, begrijp me niet verkeerd: er was een tafel vol met geweldig smaakvol vegetarisch eten, er was heerlijke wijn van Kwestie van Smaak en tiramisu toe – we kwamen niets tekort.
Het was gewoon genoeg, en vooral: samen. Precies goed.
Geef een reactie