Ik heb zo vaak het gevoel dat ik niet alles uit m’n schrijven haal.
Zo, dat staat er.
Het zal wel weer een gevalletje streng-voor-jezelf zijn, deze gedachte. Maar hardnekkig is-ie wel. Want hoewel ik al jaren mijn brood verdien met schrijven, hoewel ik alweer 3 jaar fulltime freelance tekstschrijver ben én daarmee een prima inkomen bij elkaar hark, hoewel ik inhoudelijk boeiende klussen doe voor leuke opdrachtgevers…
voelt het soms toch alsof dit nog maar het halve verhaal is. Alsof er nog veel meer potentie is, die ik er nu niet uithaal. Zo vaak spoken flarden tekst door mijn hoofd die ik het liefst zou delen met de wereld, hier of elders. Gedachten, ideeën, ervaringen. Ik zou m’n nieuwsbrief weer op willen pakken. Een nieuw blog beginnen over treinreizen of bewust ouderschap. Ik heb nog altijd geen boek geschreven (en zou ook niet weten waarover).
Plus, ik ben superkritisch op wat ik typ. Zo vaak zie ik achteraf de fouten. De oneffenheden. En terwijl ik dit blog stug als vrijplaats blijf beschouwen, is het ook na al die jaren soms nog moeilijk om het perfectionisme los te laten.
Te accepteren dat íéts schrijven uiteindelijk beter is dan me stil houden omdat het niet goed genoeg is. Want een schrijfspier moet je trainen en je kunt nu eenmaal niet altijd een 10 halen. Hoeft ook niet.
Misschien komt het hierop neer: ik wil de wereld veranderen – beter maken – met mijn schrijven.
Tja, da’s natuurlijk ook nogal ambitieus, hè.
Geef een reactie