7 november 2016
O Regina, wat was je leuk. Concertreviews schreef ik nooit eerder, maar tijdens de show van Regina Spektor, maandagavond in Paradiso, schoten me zo veel dingen te binnen dat ik het niet kon laten om notities te maken.
Voor iedereen die erbij was: om na te genieten.
En voor iedereen die er niet bij was: om toch een beetje sfeer te proeven.
*
Ze valt eerst bijna niet op, als ze tussen de bandleden het podium op komt. Met een glimlach op haar rode lippen kijkt ze de zaal in en gaat zitten achter de vleugel die midden op het podium staat.
In het zwart is ze gekleed, met knalrode lakschoenen en dito lippenstift. Rossige bos haar over d’r schouders, schuifspeldjes om plukjes van haar pony uit het gezicht te houden. Twee mokken, rood en wit, staan op het tafeltje achter haar. Ze kleuren goed bij het decor, maar Regina zal tijdens het concert vooral vaak naar het blauwe waterflesje grijpen.
BAM, vanuit het niets zetten zij en haar band het eerste nummer in, On The Radio. Halló daar! Voor zover het publiek al was ingedut tijdens het lange wachten (er was geen voorprogramma), Spektor & band maken ons in één klap wakker.
Het grootste deel van de setlist bestaat uit nummers van haar onlangs verschenen album Remember Us To Life, dat ik in voorbereiding op dit concert al regelmatig had geluisterd. Het aanstekelijke Bleeding Hart springt er natuurlijk uit en het melodieuze deuntje van Older and Taller zit nu, een dag later, nog steeds in m’n hoofd.
Haar contact met het publiek is meteen goed. Ze is ontzéttend cute maar niet schuw, kijkt met twinkelogen maar zonder vrees de zaal in en toont zich bescheiden en dankbaar dat ze hier mag spelen. “I love Paradiso.” Nu zeggen artiesten zulk soort dingen natuurlijk wel vaker, maar het voelt integer, oprecht.
Meerdermaal draait ze zich om, zittend op de pianokruk, om te zwaaien naar het publiek achter haar op het balkon. “I’m not with my back at you on purpose, it’s just the design of this fucking thing…” ze zegt het terwijl ze over de vleugel streelt. Zó verontschuldigend, dat een golf van genegenheid door de zaal gonst.
Zo vraagt ze ook tot twee keer toe of het wel goed met ons gaat. “You guys sure you’re okay? You’ve been standing here for a while now… I’ll keep playing some more, if that’s okay.” “Don’t worry!”, roept iemand terug – De grote zaal van Paradiso is zo knus dat met enig stemvolume nog net een gesprek kunt voeren met Regina. Haar reactie: “Oh, I’ve been trying not to worry…”
Haar stem is kraakhelder en zuiver en het is heerlijk om haar vingers over de piano te zien gaan. Als ze na ongeveer een half uurtje spelen optsaat en de grote staande microfoon pakt, gaat het volume AAN. Tijdens Small Bills laat het kleine Russisch-Amerikaans meisje zien dat Paradiso al bijna te klein voor haar is.
En ik kon niet anders dan denken: die chick daar op dat podium heeft gewoon echt lol. Als de geluidstechnicus even aan het zendertje achter op haar heup prutst en het publiek begint te fluiten: “Wooooh, wires. Sexyyyyy!” En als ze daarna opstaat voegt ze met zwoele stem toe: “Oh, she’s got a wire and she moves!”
De Russisch-Amerikaanse schuwt het politieke niet. “In every hotel we’ve been during this tour, there is a tv. And on every tv is the face of an idiot. (…) And it’s fucking scary. I’m not even going to say his name anymore.” Dan draagt ze haar Ballad of a Politician (ook van Remember Us To Life) op aan de Amerikaanse verkiezingen.
Wanneer ze de eerste maal het podium verlaat, gaat het publiek uit z’n dak. Geroffel met voeten op de vloer, ritmische applausgolven, het is duidelijk: WIJ WILLEN REGINA. Bij de toegift, waar ze nog vier nummers speelt en solo afsluit met Us, zegt ze, na al heel veel Thank You’s: “O, thank you so much for this. I thought the building was going to break.”
En toen stonden we plots weer buiten. Jongens, wat een artiest, wat een mens. Dat was misschien nog wel het mooiste. In de woorden van Sab, met wie ik was: “Ze ziet er ook uit alsof je gewoon vrienden met haar zou kunnen zijn.”
Geef een reactie