[REBLOG] Breinvervuiling

Tussen 2011 en 2014 schreef ik (vrijwel) maandelijks een column voor online magazine Nadelunch.com. De komende tijd post ik zo nu en dan een van die schrijfsels opnieuw, nu hier op Suushi.

[4 april 2012]

Met televisieseries heb ik een haat-liefdeverhouding. Trouwens, de relatie tussen mij en die eindeloze afleveringen heeft sowieso nog geen lang bestaan. Terwijl al mijn leeftijdsgenoten al jarenlang verslingerd waren aan HouseLost en Prison Break, moest ik maar niets hebben van dat snelle Amerikaanse gedoe.

Inmiddels ben ik wel een beetje bijgedraaid. Ik kan niet ontkennen dat ik urenlang in bed heb gelegen met Grey’s Anatomy en Vampire Diaries. Toch ben ik het op een gegeven moment ook weer beu, dat hersenloos staren naar dramatische dialogen. Maar uiteraard zijn de afleveringen zo opgebouwd dat je bijna wel verder moet kijken… Mijn oplossing is dan meestal om simpelweg niet het volgende seizoen te downloaden. Uit zelfbescherming, inderdaad.

Er is echter een serie waarop al deze problemen niet van toepassing zijn: Sherlock van de BBC. Slechts drie afleveringen per seizoen, elk van anderhalf uur. Op zichzelf staande verhalen waar desalniettemin een chronologisch verband tussen bestaat. Benedict Cumberbatch speelt op briljante wijze de rol van Sherlock Holmes anno 2010 – met smartphones, weblogs en een Londen vol wolkenkrabbers. Omdat de serie daadwerkelijk in het midden van de hoofdstad wordt opgenomen, duurde het enorm lang voor seizoen twee verscheen. Voor de mede-fans: niets verklappen, ik heb ‘m nog niet gezien. Voor wie dit allemaal nieuw is: kijken, die serie. Online te bestellen bij de BBC – het was de eerste dvd die ik in jaren legaal aanschafte want geloof me, dit is de moeite waard.

Goed, tot zover mijn reclamepraat. Waar ik het eigenlijk over wilde hebben, is een uitspraak die Sherlock deed in de laatste aflevering van seizoen 1, The Great Game“Listen. This is my hard drive and it only makes sense to put things in there that are useful. Really useful. Ordinary people fill their heads with all kinds of rubbish. And that makes it hard to get at the stuff that matters. Do you see?”

Ik keek de aflevering voor de vijfde keer en nu pas vielen deze woorden me op. Ja, dacht ik, zo is het. De hele dag door ben ik bezig ‘informatie’ te vergaren die in veel gevallen geen enkele coherentie heeft met m’n eigen leven. Facebook is natuurlijk het meest voor de hand liggende voorbeeld – Britt schreef daarover al eerder een stukje op Nadelunch. Maar ook de eindeloze nieuwsberichten en opiniestukken op krantensites, waar elk politiek of maatschappelijk drama ontzettend wordt uitgemolken tot iedereen die er wel en niet toe doet zijn zegje weer heeft gedaan, of de sensationele celebrityroddels die ik hardnekkig probeer te negeren, maar die soms toch mijn aandacht weten te trekken. Zeg, wat heeft die ‘breinvervuiling’ eigenlijk van invloed op mijn mentale gesteldheid?

Het deed me denken aan een ander citaat, dat ik een tijd geleden eens in een documentaire hoorde en toen heb opgeschreven. “Van urenlang doorklikken op internet word je lusteloos in je hoofd,” zei de psychologe die aan het woord was. “Je hebt een energie meer om aan echte dingen te denken. Net als je maag, wanneer je een zak chips neemt bij wijze van avondeten: dat het wel vult, maar niet voedt.”

Bam, raak. O ja, zo was het. Zou het zo zijn dat doordat ik mezelf, dag in dag uit, overstelp met nutteloze weetjes van het kaliber ‘mijn oud-klasgenote at vanavond macaroni met kaas’, ik als het ware een afvalberg van informatie in mijn brein verzamel, waardoor de verbindingen dichtslibben en de helderheid verdwijnt? Puur op gevoel zeg ik: dat klinkt nog niet eens zo gek.

Ter nuancering: nee, natuurlijk hoeft niet alles nuttig en efficiënt te zijn. Soms is het gewoon prettig om gedachteloos voor je uit te staren naar je scherm terwijl Damon en Elena weer eens ruzie maken. Net als dat het soms lekker is om een reep chocola te verorberen, ook al weet je best dat je vervolgens de halve middag ligt te suikerdippen op de bank. Ik denk dat het echt niet nodig is om ernaar te streven altijd de keuze te maken die objectief of rationeel het meest oplevert. Zo nu en dan wil ik nou eenmaal een nacht doorhalen, ook al ben ik de volgende dag dan weinig waard. Op dezelfde manier vind ik het leuk (haha) om via Facebook op te hoogte te blijven van wat mijn vrienden en familie doen. Wel is het iets om over na te denken: met welke informatie ‘voed’ je jezelf elke dag en wat doet dat met je?

Zo zijn die tv-series toch nog ergens goed voor: Sherlock heeft mijn geheugen weer even opgefrist. Ik ga weer wat beter nadenken voor ik mezelf gedachteloos volstouw met junkinfo. Sterker nog, ik kan wel wat betere ‘voeding’ gebruiken. Dus een beetje minder Facebook, wat vaker de computer uit. Zou ik dan op den duur zo helder van geest worden dat ik ook consulting detective kan zijn?


Geplaatst

in

,

door

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.