REBLOG 2015: Altijd ‘ja’ zeggen tegen iets engs

Vorig jaar schreef ik niet op Suushi. Het laatste blogje hier vóórdat ik een MAINTENANCE MODE op dit blog gooide, dateert van 30 december 2014. Het eerste stukje ná die tijd is geplaatst op 3 maart 2016. 

Toch kon ik het natuurlijk niet laten om in de tussentijd elders wel te schrijven, (semi-)anoniem. Als jonge dagbladjournaliste maak je immers genoeg avonturen mee.

Bijvoorbeeld die keer dat ik – nog maar een half jaar aan het werk- werd gevraagd om voor het oog van de voltallige hoofdredactie de krant te evalueren…

PS. De tv-uitzending waar ik aan het eind op doel, is de aflevering Medialogica (Argos, omroep HUMAN) over het Motivaction-onderzoek naar Turks-Nederlandse jongeren en de reactie van minister Asscher daarop. Door Judith Konijn en Frederick Mansell. Kijk de uitzending hier terug. 

N(i)et te hoog

1 mei 2015 [23 jaar]

Er gebeurt veel. Terwijl het ritme op de redactie van het tweede katern vaak meer dat van een week- of maandblad is – en dat betekent: minder dagelijkse deadlines en stress, en in mijn geval ook soms meer moeite om focus te behouden – zijn er door de week heen steeds weer dingen die me steeds weer een duwtje geven, het diepe in.

Eva Jinek zei ooit: ik zeg altijd ‘ja’ tegen dingen die net wat te hoog gegrepen voor me zijn.

Ik herken dat. Dat je een voorstel krijgt, en je eerste reactie is: OH HELP DAT KAN IK TOCH NIET? Maar dat meteen daarna de kick komt, het FUCKYEAH-gevoel: let’s do this. Hoe? Geen idee. Maar we zien wel, niet geschoten is immers altijd mis.

En dus zat ik vorige week maandag aan het hoofd van de vergadertafel, naast de voltallige (driekoppige) hoofdredactie van de krant en in aanwezigheid van een stuk of twintig collega’s, om te vertellen wat ik wel en niet goed vind aan de krant. En hoe het in mijn ogen beter kan.

Wie me kent, weet dat ik niet degene ben die als eerste haar woordje klaar heeft als er Meningen moeten worden verkondigd. Ik luister liever een tijdje tot ik er ECHT uit ben en ga dan pas ergens staan. Na een maand of negen bij de krant was dat moment er ZEKER nog niet.

Maar ja, toen ik vrijdagmiddag werd gevraagd of ik maandag de nabespreking wilde doen, kon ik toch eigenlijk geen nee zeggen. Ik zit zelf altijd bij die – vrijblijvende – vergaderingen, en bovendien: wat heb ik te vrezen?

Nee zeggen is sowieso afgaan.

En ik geloof niet dat ik afging. Natuurlijk had ik nog veel rustiger, helderder en minder gespannen kunnen praten. Uiteraard vergat ik sommige dingen die ik had bedacht te noemen. En misschien doe ik het een volgende keer beter.

Maar achteraf kreeg ik schouderklopjes van collega’s en ook de hoofdredactie was enthousiast. Sterker nog, een van mijn ideetjes werd meteen uitgewerkt in de vorm van een nieuwe rubriek op de site.

Nu, een kleine twee weken later, gebeurde er weer zoiets. Woensdag had ik een gesprek ‘op achtergrondbasis’ met twee researchers van een tv-programma van de publieke omroep. Over het onderwerp waar ze nu een programma over maken, schreef ik in het najaar een paar stukken voor de krant. Ze wilden daarom graag weten wat mijn afwegingen waren bij het schrijven, en waarom en hoe we deze artikelen hebben gepubliceerd.

Vandaag een telefoontje: ze vinden het interessant wat ik te vertellen had. Of ik het nog eens wil doen, maar dan op camera?

‘Tuurlijk, doen, leuk,’ zei mijn leidinggevende. ‘Is ook goed voor je ervaring.’

En zo is het. Leef, mensen, en pak de kansen die je krijgt. Als het niets blijkt, red je je er ook wel weer uit. Ik gebruikte de quote al toen ik vijftien was, en gebruik hem nog steeds graag als motto:

Don’t let the fear of failure keep you from playing the game.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.