Oef, ik heb wel even getwijfeld voor ik dit blogje uitkoos als REBLOG. Ik had er natuurlijk ook gewoon een luchtig stukje uit kunnen pikken, want ik schreef best veel in 2007.
Maar ja, om jullie nu te vermoeien met berichten over toetsweekstress en m’n vriendje uit Houten, mwah. Dan laat ik toch liever iets zien dat wringt, iets waar ik toen mee zat.
Het confronterende is, het blogje hieronder is nog steeds deels waar. Al trek ik het me inmiddels gelukkig een stuk minder aan, ik ben me er toch nog steeds (bijna) elke dag wel van bewust dat ik (te) snel praat. Het is niet altijd handig als mensen je moeilijker kunnen verstaan. Ik zou het graag veranderen maar weet niet goed hoe. Als ik enthousiast of zenuwachtig ben word ik een blablablaspraakwaterval.
PS. Op een gegeven moment verzandt het stuk nogal in puberaal onzeker gedoe, maar het zou flauw zijn dat er nu uit te knippen, nietwaar?
Let the music do the talking
1 maart 2007 [15 jaar]
‘Maar jij praat sowieso snel.’ Een verontschuldiging over mijn vluchtige taalgebruik die ik regelmatig te horen krijg na een presentatie, en het is ook nog eens helemaal waar. Net heb ik mijn presentatie informatica geoefend, en daarna met mijn webcam opgenomen. En oooh, daar schrok ik toch wel van. Damn, waarom kan ik niet gewoon de woorden normaal uitspreken zoals iedereen. Als mensen eens wisten hoeveel ik daarmee zit. Hoe ik me elke ochtend weer voorneem om het vandaag wél goed te doen. Hoe ik in de stress zit als ik voor meer dan één persoon een verhaal moet vertellen. Hoe graag ik het goed wil doen. Maar het lukt gewoon niet, ik kan het niet. Soms heel even, maar zodra ik een wat langer verhaal moet vertellen spring ik weer op de automatische piloot. Het kost me gewoon ongelooflijk veel moeite en ik snap het niet.
Ik wil niet falen, ook niet daar in.
En morgen die presentatie informatica. In mijn eentje. Voor mijn gevoel praat ik zooo langzaam, maar toen ik het net zo opnam was dat dus wél normaal en rustig. Okee, ik ga het proberen. Vanaf morgen doe ik het écht.
Misschien ligt het gewoon wel aan mijn stress die ik veel te veel heb. Onrust, daar doe ik nu sinds kort al wat aan, en ik moet zeggen dat dat wel scheelt in het algemeen. Suus goes Zen, haha.
Verder speelt mijn verlegenheid denk ik ook mee. Als ik voor een groep mensen moet praten, wil ik daar het liefste zo snel mogelijk vanaf zijn. En ja, er snel vanaf zijn, dat gaat het makkelijkst door alles snel achter elkaar op te ratelen. Maar achteraf heb je dan wel een ongelooflijk tuk-gevoel.
Ik haat het als mensen naar me kijken. Het liefst ben ik het onzichtbare meisje, the Invisible Girl, la chica invisible. Mensen recht in de ogen kijken vind ik doodeng, ik sla ze altijd automatisch neer. Zwak heh?
Op de voorlichtingsdag van de Universiteit van Tilburg luisterde ik naar een studente, die anderhalf uur lang een presentatie hield over studeren en alles daaromheen. Aan een groep van zeventig mensen. Damn, dacht ik toen, dat wil ik ook kunnen. Waarom kan ik zoiets niet. Ik wil het. Ik wil het leuk vinden, me op mijn gemak voelen om een verhaal te doen aan mensen. Maar op dit moment sta ik het liefst de hele dag in een hoekje te kijken naar wat de andere mensen doen. Laat mij maar de kat zijn, ik houd wel van bomen.
En nu niet zeggen dat dat ook goed is, want dat is het niet. Ik word er gek van. Mensen gaan me er zelfs van negeren. Ik weet ook wel dat ze me allemaal niet mogen. Dat de hele school een hekel aan mij heeft. Is ook niet gek, I mean, wie wil er nou met mij gezien worden -_-. Half om half heb ik er hartstikke schijt aan hoor. Bij ons op school hoor je er alleen maar bij als je de goede kleren aan hebt, als je haar goed zit, je make-up mooi is (en wat dan mooi is, dat beslist de meerderheid), je vooral niet apart bent.
En daar doe ik niet aan mee nee. Ik hoef er niet bij te horen. Maar als ik dan eens rondkijk bij andere mensen, merk ik hoever ik al ingeburgerd ben op mijn school. Baah, ik wil geen standaard tutje zijn.
Ik wil zijn wie ik ben. Het meisje dat in mij zit moet eruit. Maar eerst moet ik normaal leren praten. Ik haat het.
De presentatie duurt meer dan tien minuten.
Geef een reactie