Ik doe het nog steeds best goed hoor, maar het leuke is er nu wel vanaf. Voor zover een lockdown ooit ‘leuk’ was, natuurlijk, maar laten we niet vergeten dat het idee van ‘een tandje terug’ me in eerste instantie veel bracht.
Maar jongens, het is eind máárt 2021 nu en het einde is nog niet in zicht. Vorige week vierde de pandemie z’n eerste verjaardag, een twijfelachtig feestje. Om me heen zie ik mensen op het randje zitten. Vrienden die almaar somberder wegkruipen in hun holletje. Collega’s die bleekjes in de Teams-vergadering zitten. Mensen die uit frustratie niet meer weten waar ze het moeten zoeken. Relaties die stukgaan.
En alle cafés en restaurants zijn nu al een halfjaar dicht, de winkels ook al maanden. Tegelijkertijd liep ik vorige week twee keer op Utrecht Centraal en twee keer was het hartstikke druk. Ik bedoel: hóe dan?
Kijk, ergens vind ik nog steeds dat ik persoonlijk niets te zeuren heb. B en ik doen het goed samen, we zijn elkaar niet beu. We hebben een fijn huis met voldoende ruimte voor ons tweeën. Over mijn inkomen hoef ik me geen zorgen te maken. Het lukt me nog steeds om bijna dagelijks te wandelen, om een paar keer per week een yogales te doen. Ik probeer regelmatig één-op-één met mensen af te spreken.
En toch hè, en toch.
Te midden van deze gekte zoeken naar een koophuis is bij vlagen behoorlijk intens. Soms maakt het me boos, te zien hoe het systeem werkt – als je probeert de huizenmarkt te betreden gaat er ineens een kapitalistische wereld voor je open, jémig. De verkiezingsuitslag maakte me verdrietig: hoe kan het toch dat zó veel mensen in Nederland alleen maar aan zichzelf lijken te denken? Hoe kan het dat een partij die al ruim tien jaar aan de macht is – onder wie de verschillen in Nederland steeds groter zijn geworden – nog altijd zo populair is?
Ik begrijp het niet en het maakt me somber over de toekomst. Acht jaar, jongens, acht jaar hebben we nog maar om onder de 1,5 tot 2 graden opwarming van de aarde te blijven. Volgens de wetenschappelijke modellen is het na 2030 te laat (en die 1,5 graden is geen random getal; daarboven hebben we zacht gezegd best een probleem). Kortom: dit zijn de jaren waarin we het verschil kunnen maken. Waarom doen we dat dan niet?
Tegelijkertijd zie ik ook dat het niet zo zwart-wit is. Er zijn evengoed heel veel mensen die wél een sociale, gelijkwaardige, groene wereld willen. Die daar hun best voor doen, hun stem laten horen. Ja, GroenLinks kreeg een klap, maar de Partij voor de Dieren – ‘de enige die pleit voor een echte systeemverandering’, zoals ze zelf zeggen – komt met maar liefst zes zetels in de Kamer en de pan-Europese partij Volt met drie. Dat zijn samen toch al grofweg 630.000 Nederlanders, en dan heb ik niet eens de andere green-minded partijen meegeteld.
Goed, ik was niet van plan hier een politieke rant van te maken ;-) En het stomme is: ik ben zelf natuurlijk ook verre van perfect. Als ik zo in m’n lockdowntunneltje zit en alles lijkt nutteloos en ver weg, vind ik het ook moeilijk om plantaardig te blijven eten. Om niet uit gemak de auto te pakken. Om mijn afval goed te blijven scheiden.
Je idealen volgen vereist motivatie en energie. Weten waar je het voor doet. En dat is nu net het punt met deze lockdown: soms weet je gewoon even niet meer waar je het moet zoeken.
Maar weet je, als het thuis even niet te vinden is, wordt het misschien even tijd voor change of scenery. En dus nam ik een week vrij (ja, ik besef dat het een luxe is dat ik dit ‘zomaar’ kan) en boekte een paar dagen aan zee. Natuurlijk, de restaurants en musea zijn gesloten, maar uitwaaien aan het strand kan altijd én het hotel heeft een bad. Gisteren plunderde ik de Lush en ik bn van plan lekker met een goed boek in het warme water te gaan chillen. Verder: bordspelletjes mee, yogamat in de tas, hoppakee.
Na de lunch gaan we weg – vrijdag weer terug. Fijne week!
Geef een reactie