Soms is het wel een gek idee hoor, dat iedereen hier zomaar mee kan lezen. Wat deel ik eigenlijk allemaal, denk ik dan plots, en snijd ik mezelf daar niet ontzettend mee in de vingers?
Daar komt bij dat ik telkens laveer tussen laagdrempelig van me af schrijven en kwaliteit leveren. Immers, als schrijver ben je zo goed als je laatste stuk. En dit mag dan een persoonlijk blog zijn; genoeg mensen uit m’n professionele leven komen hier inmiddels ook. Staat een blogpost vol kromme zinnen, spatiefouten en andere taal-ellende, dan straalt dat onvermijdelijk af op mij als communicatieprofessional.
Dat laatste geldt ook voor de inhoud. Dus is het wel handig dat ik schrijf over m’n ADHD? Is het misschien onverstandig om van alles te vertellen over de liefde? En zou het niet slimmer zijn om overpeinzingen over onzekerheid wat meer voor mezelf te houden?
Ja, wellicht. En toch kom ik telkens weer uit op een heldere, weloverwogen ‘nee’.
Ik geloof hier namelijk in.
Ik geloof in verhalen delen, in je kwetsbaar opstellen en de verbinding die dat teweeg brengt. En ik geloof dat je, door te leven naar je waarden, mensen aantrekt met wie je op één lijn zit. Concreet: als ik open durf te zijn, zijn anderen opener naar mij en krijg ik dus steeds meer van datgene wat ik graag wil en belangrijk vind.
Oké, dat betekent niet dat je jezelf moedwillig voor de leeuwen hoeft te werpen – en ik denk dus heus na over wát ik deel. Tegelijkertijd vind ik dat ik vertrouwen mag hebben.
Er zullen vast mensen afknappen op mijn blogs of video’s (‘jemig waar gaat dit over, weer zo’n navelstarende millennial’ / ‘wat een amateur-vlogger, dit zet je toch niet online?’). Misschien komen sommigen hier wel uit leedvermaak, of gluurt iemand uit m’n verleden stiekem mee om te kijken wat ik tegenwoordig uitspook. Je weet nooit.
Maar dat neemt niet weg dat ik moet doen wat mij te doen staat. En dat is schrijven. Júist ook persoonlijk en openbaar schrijven. Gedachten delen, verhalen vertellen, ideeën droppen. Zo nu en dan een video maken. Puzzelstukjes over de wereld uitstrooien en misschien zo nu en dan ergens een zaadje planten.
En inderdaad, dat is bij vlagen eng. Maar dat telkens weer op zoek gaan naar het kwetsbare in mij – en juist dat durven blootleggen – geeft paradoxaal genoeg enorm veel kracht.
Ik ben hier om te leren dat ik ruimte in mag nemen.
En weet je: als je iedereen tevreden wilt houden, blijft er geen greintje van je over.
Geef een reactie