Tussen 2006 en 2014 was ik blogger. Soms regelmatig, soms met tussenpozen van weken of maanden. Maar begin 2015 werd het stil hier op Suushi; ik gooide een MAINTENANCE MODE op de site en dat was dat.
De reden was eenvoudig: aangezien mijn naam bijna dagelijks in een landelijk dagblad verscheen, voelde ik me niet meer vrij om de persoonlijke teksten uit mijn studententijd – en daarvóór – voor iedereen zichtbaar te laten. Logisch ook, met reaguurders die altijd uit zijn op een relletje en zakenrelaties die je liever niet het achterste van je tong laat zien.
En eerlijk gezegd ook: met dagelijks schrijvende collega’s om me heen. Stiekem was ik bang dat die Grote Ervaren Talenten m’n persoonlijke krabbelteksten zouden lezen – en afkeuren. En dat schrijft dan voor de Vólkskrant?
Toch heb ik het altijd gemist. Want niet bloggen betekent in de praktijk bij mij helemáál niet meer schrijven over het leven, een sporadische notitie daargelaten. Als ik niet schrijf, kom ik niet – of in elk geval mínder – tot mezelf. De woorden zijn m’n houvast. En juist daarom is het ook zo belangrijk wat en waarover ik schrijf.
Een tijdje terug ben ik ergens anders, anoniem, begonnen weer te bloggen. Omdat sommige woorden er nu eenmaal uit willen. Omdat schrijven mijn gedachten ordent; omdat ik zonder schrijven niet echt goed weet wie ik nou ben. Of wat ik wil.
En laat dat nu net iets zijn waar je als 24-jarige soms behoorlijk over kunt piekeren.
Vorige week besloot ik hier op Suushi weer te beginnen; ik deelde mijn verslag van de halve marathon en daarna ook van de Stevensloop. Maar ik wil niet alleen maar schrijven over hardlopen. Ook hier wil ik kunnen zeggen wat me drijft, waarover ik pieker, hoezeer ik soms twijfel over alles. Maar in de grotemensenwereld – en al helemaal in het wespennest dat de journalistiek soms kan zijn – lijkt dat not done. Je kunt jezelf er lelijk mee in de vingers snijden. Als je je mond opendoet, vindt iedereen wat van je.
Maar, vraag ik mezelf, is dat een goede reden om helemaal niets meer te zeggen? (Om dan maar te schuilen, ondergronds te gaan?)
Voor het eerst zeg ik hardop tegen mezelf: het antwoord op die vraag is nee.
OK, misschien is het niet noodzakelijk om je hart uit te storten op internet. Waarom kan dat niet achter gesloten deuren, zou een criticus kunnen zeggen. Maar weet je, er gebeurt al zo veel achter gesloten deuren. Ik vind het belangrijk om open te kunnen zijn over dingen. Om zaken bespreekbaar te maken, zelfs al is dat doodeng.
Om me heen zie ik zo veel mensen worstelen. En ik zie de samenleving worstelen. Ik wil iets dóen, ik wil helpen om dingen te veranderen. De pen is machtiger dan het zwaard, zo luidt het bekende gezegde. Cliché? Misschien. Naief en ambitieus? Vast.
Maar het is tijd om te stoppen om zo over mezelf – en jullie over mij, en ik over jullie – te oordelen. Laten we alsjeblieft beginnen met leven, met tolerant zijn. Dat alles begint met durven, met lef.
Vandaar deze kleine proefballon.
Geef een reactie