prikkels

Gisteravond gaf Chica haar verjaardagsfeestje. Omdat ze al haar oude vrienden had uitgenodigd, was de avond tegelijkertijd een soort middelbare school-reünie. De hele week had ik er al naar uit gezien om iedereen weer eens te zien en het was inderdaad leuk om eens om me heen te kijken wat mijn oud-klasgenoten anderhalf jaar later bezighoudt.

Toch voelde ik me op een gegeven moment een beetje vervreemd van de groep. De discussie ging over politiek en hoewel het niet recht voor z’n raap gezegd werd, was wel duidelijk wat in grote lijnen het standpunt was jegens Job Cohen, linkse hobby’s en ‘die buitenlanders’. Het maakte me ergens wat verdrietig dat het cliché dat men in de westelijke steden heeft over kleine Brabantse dorpjes, enigszins waar bleek te zijn. Ik voelde afstand tussen mij en hen: ik was het linkse rode meisje (ook letterlijk, want mijn mening verdedigen in front of een kamer vol mensen is niet mijn sterkste punt), de letterenstudente met piercings en krap financieel plan. Ik heb niet drie kwartier aan mijn kapsel besteed voor ik naar het feestje ging – dat vind ik verspilling van mijn tijd.

Ik deelde enkele van deze gedachten met Chica en zij wees me op iets wat ik me nog niet had gerealiseerd: dat ik, op twee andere meiden na, de enige ben die op kamers woont. De rest eet en slaapt nog thuis en heeft wellicht nooit hun eigen was gedaan. Er was geen reden me rot te voelen door hun verhalen over dure concerten, smartphones, skivakanties en festivals. Zij hebben wel werk en stufi maar geen vaste lasten, op misschien de rekening van hun iPhone na.

Dat er aan die luxueuze hotel-mama-positie toch een keerzijde zit, bleek toen het gesprek over Kerstmis ging. ‘Op kerstavond moet ik nog altijd naar de kerk van ons mam,’ zei een van mijn vrienden mismoedig. Chica viel hem bij maar giechelde dat dat de reden is dat ze op 24 december altijd bij haar schoonfamilie verblijft. Plotseling besefte ik hoe blij ik ben met mijn onafhankelijkheid. Ja, financieel mag ik dan nog wat gebonden zijn, mijn vrijheid heeft gelukkig bredere grenzen.

Het was pas tien uur ’s avonds maar ik voelde me soezerig. Vanuit een hoekje op de bank keek ik naar hen met wie ik zes jaar van mijn leven heb doorgebracht. Ik werd opnieuw warm van binnen: ondanks de verschillen tussen ons zijn ze allemaal zulke mooie mensen. Al lopen onze wegen zo anders – terwijl zij nog altijd stappen in Tilburg is mijn thuis nu in het oosten van het land – ben ik blij nog steeds een beetje deel van hun gezelschap te mogen zijn. Het is gaaf om te vragen naar het verhaal van het meisje dat een half jaar op stage naar Spanje gaat, want dat is iets dat ik niet zomaar zou durven doen. Interessant ook om te horen over plannen die worden gesmeed voor te toekomst: de een wil vakken volgen in Australie, de ander gaat een zomercursus doen in de Verenigde Staten.

Dat zijn nou precies de dingen die me prikkelen, waardoor ik een avond geboeid ben. Luisteren naar wegen van het leven die me compleet onbekend waren, horen over dromen die niet de mijne zullen zijn. Al zie ik hen maar een paar keer per jaar: ook door hen blijf ik geïnspireerd.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

8 reacties op “prikkels”

  1. Goed dat je je laat inspireren. Niet iedereen staat in het leven zoals jij, en dat is niet beter of slechter, maar anders. En interessant :)

  2. Ik heb toch gezegd dat ik ze niet lees als ze ZO lang zijn… [vingersamenknijpendgebaar]

  3. Susanne

    @Eva: ja, en nu ik er zo over nadenkt denk ik dat jij dat precies begrijpt.

    @Tim: ik heb toch ook niet gezegd dat je ze moet lezen? ;) hihi. Maar, dank je wel voor je reactie, ‘vind ik leuk’.

  4. Ik denk dat het niets met thuiswonen te maken heeft, wel met je opvoeding. Ik ben ook een links meisje al woon ik nog steeds thuis ;)

  5. Het is juist goed om je te laten inspireren door mensen die anders over dingen denken. Fijn dat je zo’n boeiende avond hebt gehad :)

  6. Ik denk ook niet dat het te maken heeft met thuis wonen of niet. Ik ben 21 maar woon ook nog steeds thuis. Ik kook, ik was, ik doe boodschappen voor het hele gezin en ik doe het huishouden. Sommige mensen geven hun geld liever uit aan dromen, zo ook ik.

  7. jorrit

    niet om het even, maar ik vind het botweg lomp om op internet, ook al is het verhalend geschreven en zijn er andere namen gebruikt, een avond met vrienden te beschrijven zoals jij doet. het feit dat andere mensen jou mening niet delen over politiek en “buitenlanders” maakt hen niet meteen blauwe eikels. en dat cliché over brabantse dorpjes…? WTF, heb je toevallig in een stad wel eens rondgelopen en daar toevallig enkele meningen opgevangen? en dat je dan je mening niet kan verdedigen tenoverstaande van een grote ” groep andersdenkenden” is gewoon gelul….maar de meest vervelende opmerking vind ik nog dat je durft te beweren dat jij het oh zo zwaar hebt omdat je op kamers zit. ik woon dan misschien nog thuis maar ik betaal gewoon kostgeld, mijn eigen rekeningen, ik heb een eigen auto kost ook geld. de kledingkast loopt niet vanzelf vol, dus wassen is misschien ook wel handig. ik heb een grote eetlust dus eten koken is ook wel nodig zeg maar, dus lul niet over hoe zwaar het wel niet is. een die ongebonden vrijheid betekent alleen maar neuken neuken neuken en zuipen…… niet echt de susanne van vroegers is het wel? hele discussies dat ik met carnaval bier dronk, alcohol kon toch echt niet?! ik ga er niet nog meer woorden aan vuil maken, het standpunt is wel duidelijk denk ik zo. over de laatste alinea zal ik niets zeggen, die maakt gelukkig wel wat goed maar door de andere alinea’s liep ik wel rood aan. halleej

  8. Susanne

    @ Jorrit: dankjewel voor je reactie. Waardeer ik, zeker omdat je absoluut een punt hebt. Ik ben algemeniserend in dit stukje, ik weet het (en besefte het ook, zeker na publicatie nadat ik het er nog met wat mensen over heb gehad). Vergeet niet dat wat ik schrijf vaak een vereenvoudiging van de werkelijkheid is. Vergeet niet dat het mijn point-of-view van dat moment is, niets meer en niets minder.

    Dit is hoe ik het toen ervaarde. Niet hoe het was, niet hoe het is. Het was niet m’n bedoeling je te kwetsen.

    En als je zo opnoemt hoe jouw leven werkt kan ik niets dan daar veel respect voor hebben. Ja.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.