Post

In ons nieuwe huis woonde vóór ons een oud vrouwtje. Dat weten we omdat het de reden schijnt te zijn geweest dat ons huis compleet gerenoveerd is – van de verhuurder begrepen we dat ze dementerend was, dat het pand compleet was uitgewoond en buren klaagden over muizen en ratten (!). Blijkbaar woonde ze hier sinds 1968 en is ze vorig jaar uit huis geplaatst. Een triest verhaal, natuurlijk.

Maar zelfs nu, een dik jaar na haar vertrek, houdt de triestheid hier niet op. Bijna dagelijks schuiven de verhalen door de brievenbus. Het verhaal van Janny, die in 2002 werd getroffen door een hartaanval en sindsdien wordt verzorgd door haar bejaarde echtgenoot. Van de 73-jarige Annemarie, die eenzaam voor haar raam zit en steeds vaker naar de fles grijpt. Van van Chaya, die nog altijd geen schoon drinkwater heeft, Lisa, die heel graag naar school wil.

Ik hoorde natuurlijk wel eens over goede doelen die oudere mensen bestoken met acceptgiro’s. Maar dat je zo bedolven kunt worden onder dit soort emotionele-chantage-post, was me tot nu toe ontgaan. Stichting Zonnebloem en Artsen Zonder Grenzen kende ik nog wel, maar van de meeste organisaties die hier op de mat vallen had ik nog nooit gehoord. Blijkbaar was het oude vrouwtje een trouwe financier van goede doelen – dat, of ze liet zich makkelijk ompraten door deur-aan-deur-verkopers en telefonische wervingsacties.

Waarom ik die post dan openmaak en niet gewoon ongelezen bij het oud papier flikker? Simpel: het houdt niet op, niet vanzelf. Dus ben ik een tegenoffensief gestart: elke ongewenste afzender die hier z’n verhaal opdringt, bel ik meteen op, met het vriendelijke verzoek om mijn adres uit hun systeem te verwijderen. Kost me nog geen twee minuten per telefoontje, en is minder moeite dan telkens naar de brievenbus te lopen en de boel ‘retour afzender’ te sturen. Bovendien komt de boodschap meteen over.

Opvallend trouwens, hoe geroutineerd de telefonisten steevast klinken als ik mijn verzoek voorleg. Alsof ze heus weten dat hun truc om de nee-neesticker op mijn voordeur te omzeilen (er staat immers een naam én adres van de bewoner op hun brief!) niet bij iedereen werkt. Alleen het Leger des Heils nam niet op, maar het mailtje dat ik daarop stuurde werd binnen vijf minuten beantwoord door Engracia van het servicecenter Fondsenwerving & Marketing, die overigens net als al haar conculega’s uitermate vriendelijk was. Ik bedoel: ergens had ik meer verzet verwacht.

Nee, het verzet openbaarde zich op andere wijze. Toen ik vandaag de zoveelste dikke envelop opende en daaruit de stapel ansichtkaarten, adresstickers – ik begrijp ineens waarom mijn oma die altijd heeft! – én de vrolijk gekleurde jaarkalender met ringband van de Uitgever voor Vereniging van Hand- en Mondschilders haalde, begon ik me zowaar een slecht mens te voelen. Ach, kijk nou, deze kleinschalige organisatie die zich hard maakt voor gehandicapte kunstenaars – die zelfs volledig vrijblijvend de moeite doet om mij een set gratis kaarten te sturen.

Ik bekeek de foto’s van Hanneke, Käthe, Coen en Pieter, die met hun schildersezel poseerden, kwast in de mond. Wat was ik eigenlijk voor mens om dit soort verhalen subiet de prullenbak in te flikkeren? De bijgevoegde brief, in bibberige letters, was hand- pardon, mondgeschreven door mondschilderes Hanneke. Bijna overwoog ik deze organisatie mijn telefoontje te besparen.

Waarom zou ik eigenlijk niet zélf een donatie doen, bevoorrechte burger die ik ben – hoogopgeleid, wit, jong, gezond –, waarom bekommer ik me eigenlijk niet wat meer om de zwakkeren in de samenleving, hier vanuit mijn lichte gerenoveerde Utrechtse bovenwoning?

Het schuldgevoel daalde in.
Even zat ik daar, met Hannekes brief in mijn hand. Toen pakte ik toch maar de telefoon.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

2 reacties op “Post”

  1. Jeetje Suus, alweer zoiets herkenbaars. Op elke plek waar ik heb gewoond liep ik de eerste weken steeds te retouren (ik dacht niet eens aan opbellen, wat goed dat je dat doet!), tot ik erachter kwam dat er zoiets als Postfilter bestaat, waarbij je je in één keer afmeld. Ik weet niet of dat ook voor goede doelen werkt, maar de rest houd je zo wel buiten! (Ik schreef er trouwens ook over: https://loessoep.wordpress.com/2018/03/03/post-liever-wel-en-niet/)

    Hier in België komt men nog vaak persoonlijk langs met briefjes, waarbij de neen-neen sticker voor het gemak gepasseerd wordt. Wat ik daarmee moet, weet ik ook nog niet…

    Ik geniet trouwens echt van je stukjes, leuk om mee te lezen. :)

  2. Ik stuur altijd terug! Omdat het bedrijf dan de retourkosten betaalt, en daarmee hoopte ik dat het sneller opgelost zou zijn. Bellen is ook wel slim! Het verhaal komt me een beetje bekend voor van m’n oma, helaas… en die gratis kaarten is een bekende truc. Na 3 heb ik er zelf wel genoeg…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.