Pizza

Als ik ’s morgens om zeven uur de deur uitstap – zoals vandaag – is het al bijna helemaal licht. Wat heerlijk is dat! In de winter voelt de trein vaak toch een beetje als een donkere tunnel waar ik een uur lang in zit. Nu kan ik weer naar buiten kijken; om meer redenen prettig, want na bijna vier jaar dit traject reizen ken ik de weg zo goed dat ik met één blik op de langsflitsende omgeving weet waar ik ben.

Ik deed net weer eens een bodyscan, in plaats van de mantrameditatie die ik doorgaans in de trein doe. En toen m’n gedachten afdwaalden in een mijmering, ging ik terug naar een mooi gesprek dat ik vorige week had met een collega die kwam eten. Zij beoefent al jaren Qi Gong (een soort Tai Chi, Chinese bewegingsleer) en vertelde dat ze elke dag een uur daarmee bezig is.

‘Ik kan eigenlijk niet meer anders, ik heb het nodig. Eigenlijk ben ik een beetje verslaafd.’

Wauw, dacht ik. Wat mooi dat je dat – voelen – zo geïntegreerd hebt in je leven. En tegelijkertijd kon ik het me ook een beetje voorstellen. Sinds vorige zomer begint meditatie steeds meer echt onderdeel te worden van mijn dagelijks ritme – ik merk hoe goed het me doet om elke dag even terug te keren naar mezelf, uit mijn hoofd en in mijn lichaam. Om de maalstroom van gedachten (in de woorden van zenleraar Edel Maex) gewoon even te laten, te observeren, en simpelweg te zijn, zonder te doen.

Klink ik al vaag en zweverig? Het grappige is dat ik tijdens zo’n bodyscan regelmatig de gedachte opmerk dat mediteren zo’n beetje het meest aardse is wat je kunt doen.

Eigenlijk, zou je zelfs kunnen stellen, is al die afleiding die wij mensen continu zoeken, die neiging om te dempen – in drank, voedsel, pillen, smartphone, Netflix, computerspelletjes, aandacht, wat-dan-ook – veel zweveriger. Die drijft ons weg van onszelf.

Meditatie zegt: hallo, hier ben je. Hier. Nu. Hier. Nu. En nu nog steeds.

En ja, natuurlijk is dat soms hartstikke confronterend. Als je bij jezelf bent, kom je immers ook je shit tegen. Bijvoorbeeld als ik rusteloos thuiskom na een drukke dag; dan merk ik regelmatig de craving om met een glas wijn, een afbakpizza en mijn smartphone op de bank te kruipen, reep chocola erbij, fuckdewereldlaatmaarallemaal.

En vooral ook: heel. veel. verzet tegen de gedachte om te gaan mediteren.

Niet dat daar overigens iets mís mee is; soms is chillen op de bank met pizza en wijn het beste wat je kunt doen om even mild te zijn naar jezelf, terug te schakelen. ‘De boel de boel laten’ lijkt me op z’n tijd heel gezond.

Maar dat bedoel ik dus ook niet. Ik bedoel: vaak merk ik dat zo’n craving een reactie is op sluimerend ongemak. Dat ik eigenlijk verdriet heb, of pijn, of lichamelijk ongemak – maar me van zulke sensaties nog niet of nauwelijks bewust ben. En soms is er niets dramatisch aan de hand maar ben ik gewoon moe, overprikkeld, baal ik ergens van of had ik een lastige situatie op mijn werk die nog na-echoot in mijn lijf.

Keer op keer merk ik dat als het me in zo’n situatie lukt om éven stil te blijven staan – wel in een hoekje van de bank te kruipen, maar dan met een dekentje en een meditatiewekkertje op 10 minuten – er een gigantische berg spanning van me afvalt. Er stroomt, klapt of raast een golf door me heen. Tranen, vaak, maar soms gewoon een onbestemd akelig gevoel, soms boosheid, of simpelweg behoefte aan slaap.

En als ik die ruimte even heb gevonden, mezelf heb toegestaan te voelen, vóel ik me vervolgens totaal anders. Lichter. Meer hier. Of nog wel verdrietig (meditatie is heus geen wondermiddel en het doel is ook niet je beter voelen!), maar in een vibe van accptatie. Ok, ik geef toe, dat laatste klinkt wel wat zweverig. ;-)

Maar goed: de cravings die ik had, wat die dan ook waren, zijn na slechts 10 minuten mediteren vaak volledig verdwenen. Sterker nog, dan voelt vluchtgedrag ineens als ‘mezelf schaden’. Het was namelijk helemaal niet die pizza/dat glas wijn/dat wilde feestje waar ik diep vanbinnen behoefte aan had; eigenlijk had ik gewoon wat ruimte nodig. Of zachtheid. Een knuffel.

Neemt niet weg dat ik vervolgens nog steeds een pizza kan bestellen.
Pizza is namelijk ook gewoon fucking lekker.


door

Tags:

Reacties

2 reacties op “Pizza”

  1. Precies hier heb ik het vaak ook moeilijk mee.. dat je niet eens doorhebt dat je aan het vluchten bent in andere dingen. Heel mooi om te lezen hoe het je lukt om toch te mediteren en te voelen wat er echt aan de hand is. Ik probeer ook steeds vaker te mediteren en hoop het hetzelfde te gaan voelen als jij hier beschrijft.

  2. Ik heb mezelf net even getrakteerd op hier lezen, mooi stukje weer Suus! Ik herkende veel van yoga en tekenen.
    Ik werd vooral gebeten door de zin ‘Hier ben je, hier. Nu. Hier. Nu’. Daar zou ik eens een grote prent van willen maken. ;) Ik heb ooit eens heel veel NU’s gespoten in een graffiti-project (niets illegaals), en kreeg meteen zin om dat opnieuw te doen, maar dan met HIER erbij.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.