Over vrienden loslaten

Je kunt niet iedereen te vriend houden. Die zin kun je op twee manieren interpreteren, en beide zijn als je het mij vraagt waardevolle levenslessen.

Ten eerste: je kunt nu eenmaal niet verwachten dat iedereen in de wereld jou aardig vindt. Ja, natuurlijk kun je je hele leven je uiterste best doen, maar verstandiger – en een stuk rustiger voor jezelf – is accepteren dat dat gewoon niet gaat lukken. Laatst stuurde een vriendin me daarover een mooie quote, die ik onlangs ook postte op Suushi: “Don’t be afraid of losing people. Be afraid of losing yourself by trying to please everyone around you.”

De tweede interpretatie – en daar gaat het me vandaag eigenlijk om – heeft te maken met het loslaten van vriendschappen. Want vrienden loslaten, dat is niet simpel, zeker nu we met één druk op de socialmediabutton vrijwel iedereen ter wereld een hoi-hoe-gaat-het-berichtje kunnen sturen.

Toch is het belangrijk, begin ik steeds meer te beseffen, om af en toe mensen los te laten. Om vriendschappen die verwelken, uit je leven te snoeien (ja dat klinkt hard he?) zodat ademruimte en voedingsbodem ontstaan voor nieuwe, vruchtbare contacten. Nee, dat is niet makkelijk. Ja, dat doet soms pijn. Maar, denk ik de laatste tijd, hoort ook deze pijn niet een beetje bij het leven?

Een mens, zei mijn therapeute deze week, heeft meestal één, twee, misschien drie ‘zielsvrienden’. Dat zijn de vriendschappen die door alles heen gaan, waarbij het altijd goed is. De mensen die jou door en door kennen (en andersom), die het hoe dan ook wel overleven. Ik denk dat ik heel lang heb gedacht dat elke vriendschap op dat niveau kan (nee, moet) zitten om een goede vriendschap te zijn.

Maar nee, zo werkt het niet. Om die paar vaste ‘zielsvrienden’ heen heb je een kring van vrienden die je in je dagelijks leven ontmoet. Dat zijn mensen die je hebt leren kennen op school, op je werk, bij je studievereniging, op de sportclub, in je huis of straat, via je partner of andere gezamenlijke vrienden, et cetera. Met hen heb je leuke, fijne en waardevolle tijden. Maar verandert een van jullie beider levens – je verhuist, verbreekt je relatie, krijgt ander werk, studeert af – dan verwateren zulke vriendschappen al snel. Niet altijd natuurlijk; sommige mensen worden vrienden voor het leven. Maar in veel gevallen wel.

En voor de duidelijkheid: dat is niet erg. (Dit zeg ik vooral tegen mezelf, want ik heb de neiging dat wel erg te vinden, me schuldig te voelen als ik mensen niet meer spreek.) Ook als je elkaar heus nog genoeg te vertellen hebt, je elkaar waardeert als persoon en goede herinneringen hebt aan de tijden samen; soms is het goed om je eigen weg te gaan. Je kunt nu eenmaal niet je hele leven met alles en iedereen contact houden. (Dit zeg ik ook vooral tegen mezelf, want ik heb de neiging dat wel te willen en te proberen, iets dat natuurlijk onherroepelijk faalt, waardoor ik continu het gevoel heb dat ik tekort schiet, et cetera.)

Die vrienden met wie het verwatert, dat worden kennissen. Mensen met wie je een praatje maakt als je hen tegenkomt in de stad of op een feestje. Die je misschien af en toe een berichtje stuurt om te horen hoe het gaat. Maar daar blijft het bij. En nogmaals: dat is oké.

Het probleem is alleen dat ik, realiseer ik me nu, die groep “vrienden” heel lang heel erg vast heb willen houden. En zij mij misschien ook wel. Dat begint nu te veranderen. Ik begin te veranderen. Met als gevolg dat ik, als zo’n vriend(in)-uit-vroeger-tijden vraagt ‘wanneer we weer eens afspreken’, een benauwd gevoel krijg. Want hoewel ik hem/haar waardeer en ik weet dat we heus een leuke tijd hebben als we afspreken, voel ik ook steeds meer de behoefte om naast een sociaal leven een leven voor mijzelf te hebben. Met vrije tijd.

Nu vind ik het vreselijk om mensen teleur te stellen en/of af te wijzen. Tegelijkertijd merkte ik dat ik te weinig tijd had voor de mensen die nu écht dichtbij me staan – die zielsvrienden! – omdat ik al die andere oude én nieuwe vrienden ook bleef zien. Hoe ouder je wordt, hoe meer mensen je leert kennen in je leven… Dat gaat natuurlijk knellen. Zeker als je fulltime gaat werken en steeds minder tijd/flexibiliteit hebt.

Kortom: tijd om af te bakenen. Los te laten. Dus toen een tijdje terug in één week drie mensen-die-ik-al-een-jaar-niet-had-gezien-of-gesproken een berichtje stuurden en vroegen of we weer eens samen zouden eten, besloot ik dat als teken te zien. “Om eerlijk te zijn…”, begon ik, en een paar minuten later drukte ik op Send, natuurlijk best met een beetje buikpijn.

Alledrie reageerden ze begripvol. Een beetje geschrokken ja, dat ook, maar met respect. Ik weet niet of dit de manier is om zoiets te doen – vast niet in alle gevallen en voor iedereen; een vriend van me is eerder van de “goh, we hebben elkaar niet echt meer iets te vertellen he, ik geloof dat we hier maar mee moeten ophouden, tabee!” en veel anderen hoor ik vaak zeggen dat ze zich ongemakkelijk voelen over verwaterende vriendschappen en het maar een beetje in stilte laten gebeuren.

Maar weet je: naast pijnlijk en een beetje verdrietig is het ook fijn om met respect een streep te trekken. Los te laten. Inderdaad, er komt ruimte, het lucht op – hopelijk van beide kanten, uiteindelijk. En die ruimte, die heb ik nu – méér dan de zoveelste gezellige avond – nodig om verder te komen.

Hoe kijk jij aan tegen het loslaten van vriendschappen? Hoe pak je dat aan?


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

4 reacties op “Over vrienden loslaten”

  1. Tessa

    Heel erg waar! En gelukkig zijn er zoveel verschillende vriendschappen en “kennisschappen”. Vriendschappen loslaten klinkt negatief, maar het t is juist zo fijn om veel aardige mensen te kennen met wie je het heel gezellig kunt hebben wanneer je ze een keer tegen komt :)

    1. Suus

      Mooi gezegd, Tessa. Dankjewel! :)

  2. Zó moeilijk vind ik dit. Ooit een vriendschap willen verbreken die nu toch nog steeds aanwezig is, en waar we toch nog de nodige leuke momentjes hebben beleefd… Maar tegelijkertijd zijn er ook een aantal vriendschappen in mijn leven waarbij ik niet goed weet hoe nu verder. Het wekelijkse contact (wat ooit zelfs dagelijks was) gaat niet meer terugkomen, dat weten we, maar de ander vind ik soms zó waardevol, zó aardig/slim/visie-verbredend/wereldverbeterend, dat ik hem/haar niet zomaar los wil laten, dat zelfs zonde vind, graag vaker contact zou hebben, maar hoe gaan we het dan aanpakken? Want na het berichtje verwatert het weer…
    En dan zijn er ook nog mensen die ik wel zou willen loslaten maar niet zomaar durf (in tegenstelling tot jij, Suus!, knap zo’n berichtje), om nog maar niet te spreken over mensen die je als eerst online, en daarna IRL hebt ontmoet en juist wél weer waardevol voor je leven nu/soms vindt…

  3. We hebben een wereld gemaakt waarin dingen die we ooit dachten te willen misschien te makkelijk zijn geworden. “Vrienden worden” is daarvan een voorbeeld. “Wat is je naam?” Invite.
    Maar hoe zit dat dan met vrienden blijven?
    Ik stel me voor dat men er ooit vanuit kon gaan dat een vriend(in) iemand was die minstens pen en papier voor je oppakte om je een weloverwogen brief te schrijven. Die brief zou jij een week later in je handen houden en met aandacht tot je nemen. Vanzelf stond je allebei stil bij de energie en tijd die bij jullie vriendschap hoorde.
    Misschien is mijn beeld romantisch, maar wat ik denk te zien is dat we ons tegenwoordig met digitaal gemak nog voor onze quarterlifecrisis in een sociaal net werken. En ieder contact wil je warm houden, want je wil een goede vriend(in) zijn. Je moet, want op filteren (“snoeien”) rust een stigma. Waarom zou je iemands vriendschap “afwijzen”? Waardeer je anderen niet? Ben je soms een geïsoleerd, koud persoon?
    We doen alsof we niet begrijpen dat eens mens sociaal voldaan kan zijn of misschien eens tijd wil voor zichzelf. Het beperkt zelfs ons vermogen onszelf hierin te begrijpen.
    Ik ben bereid te zeggen dat ik dat wèl begrijp.

    Een dierbare vriendin vertelde me ooit dat ze vriendschappen heeft met mensen die ze maanden tot jaren aaneen niet ziet. Ik vond het destijds bijzonder om te horen. Tegenwoordig ben ik zelf zo’n vriend en we weten allebei dat het goed is.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.