Over hoe alles is veranderd

Lang heb ik gewacht met het opschrijven van dit verhaal. Het was te vroeg, de tijd nog niet. Misschien is het dat trouwens nooit, maar vandaag zijn dit de woorden die eruit willen.

Wie me van dichtbij – of in mindere mate: op Instagram – heeft gevolgd, weet: het afgelopen half jaar was bij vlagen een beetje heftig. Life changing, zoals ze dan zeggen. Hoewel? Bekijk ik de situatie van een afstandje, dan zou ik op het eerste gezicht niet zeggen dat ‘alles’ veranderde. Ik werk nog steeds bij Einder, voor de Volkskrant en Radboud Magazine. Ik heb een verzameling lieve vrienden om me heen. Ik woon in Utrecht, loop hard, doe leuke dingen.

Toch veranderde alles; mijn basis veranderde. Op 3 mei maakte ik het uit met mijn Liefde, na ruim 4,5 jaar waarvan we er 3 samenwoonden.

Hoewel het al een tijdje borrelde, kwam het moment ook voor mijzelf een beetje als een verrassing. Ik zat ’s avonds met vriendinnetje A op de bank thee te drinken, we praatten over haar werk, de baan waar ze op dat moment helemaal niet meer blij in was. Maar ja hè, het was een prachtige, prestigieuze, vaste baan, met mooi salaris, geweldige arbeidsvoorwaarden en leuke collega’s. Waarom voelde ze zich dan al maanden uitgeblust? Het plaatje was perfect. Waarom werd ze er dan toch zo ongelukkig van?

Ineens zag ik de parallel. Met mijn relatie zat ik in feite in dezelfde situatie. T en ik hadden een goed draaiend systeem, een relatie zonder grote ruzies, een fijn huis, lieve mensen om ons heen. Maar ik voelde het niet meer. Ik had het gevoel dat ik leefde op de automatische piloot. Diep in mijn hart wilde ik iets anders, al wist ik zelf niet goed wat – of hoe.

Het gaat erom, zei A, of je ergens voor kiest uit angst of uit liefde. Kies je voor de dingen in je leven omdat je DIE wilt, of blijf je bij wat je hebt omdat je niet weet ‘wat anders’, omdat dat donkere onbekende je onzeker maakt?

‘Wil je nog wel met hem samen zijn’, vroeg ze mij toen. Ik schrok zelf van mijn ‘nee’.

Maar mijn huis dan, vroeg ik in tranen, denkend aan dat prachtige appartement, dat voelde als de plek waar ik na jaren rondzwerven echt thuis was. Nauwelijks een week eerder had ik er een blije post over geschreven op Instagram. Wat als ik daar inderdaad weg ging? Ik had bij god geen idee hoe dat zou moeten. Waar ik heen zou kunnen. En al die spullen die we samen hadden gekocht, de plannen die we nog hadden, zijn ouders die ook aanvoelden als de mijne. Ik zou weer helemaal opnieuw moeten beginnen.

Heb je wel eens bedacht, vroeg ze, dat het ook uiteindelijk allemaal veel beter kan worden?

Na dat gesprek voelde ik me leeg en opgelucht. Dit was het. Niet mooi, niet wat ik zelf had gedacht te willen, maar onvermijdelijk. Ik kwam thuis, T voelde dat het mis was (twee maanden eerder had ik al eens mijn twijfels geuit). Kom, zei hij, we gaan een rondje lopen.

Het was dinsdag, middernacht en we wandelden door de wijk.

‘Dus nu is het uit?’, vroeg hij.

‘Ja’, wist ik er met moeite uit te krijgen, ‘ik geloof van wel’.

***

Weggaan bij iemand met wie je zo lang zo veel hebt gedeeld, hakt erin. Zelfs al voelde ik me de eerste weken vooral licht en vrij, nu we een half jaar verder zijn besef ik dat het niet zo simpel was als het leek. Hij was de jongen met wie ik samen volwassen werd. Van (pre-)masterstudenten werden we stagiairs, daarna Werkende Mensen. We verdienden ons eerste echte salaris. Verloren onze opa’s. Kregen een huis met een vaatwasser.

In drie verschillende huizen woonden we samen, onze vriendenkringen versmolten. We hadden, kortom, een goede, fijne relatie. Liefdevol. En toch, toch was het voorbij. We hielpen elkaar groeien maar op het laatst konden we dat niet meer. Hielden we elkaar, denk ik nu, zelfs tegen.

‘We zijn zo anders geworden’, appte hij maanden later, toen we weer eens samen hadden gegeten. ‘In wat we willen in het leven. Wat we nodig hebben.’

Dat was een treffende constatering. Soms hoor je een tijd bij elkaar – en dan niet meer. Toch hebben we als samenleving nog steeds het idee van een ‘voor altijd’ erg hoog zitten. ‘ Wat jammer dat het niet is gelukt tussen jou en Tom’, kreeg ik van een paar familieleden te horen toen ze hoorden dat het uit was. Hè, dacht ik, hoezo ‘niet gelukt’? In mijn ogen was het ontzettend goed gelukt. Vijf fijne jaren deelden we, goed voor honderden herinneringen om te koesteren. Misschien is dat makkelijk gezegd voor mij – ik was immers degene die er een eind aan maakte. En toch: maybe this love won’t last forever, but who says the best ones do?

***

Zo, en wat kan er dan in een half jaar veel gebeuren. Zes weken woonde ik overal en nergens, toen acht weken op een tijdelijke plek en inmiddels alweer ruim twee maanden op mijn nieuwe kamer, m’n mini-huisje. Van 66 ging ik naar 16 vierkante meter. Ik heb weer huisgenoten met wie ik een badkamer en keuken deel, ik leerde nieuwe mensen kennen, ging naar twee grote zomerfestivals, probeerde psychedelica (interessant!), ging in therapie en voerde (o.a daar) gesprekken met mijn ouders die al jaren op zich lieten wachten. Allemaal dingen waarvan ik me een jaar geleden niet voor kon stellen dat ik ze ooit (weer) zou meemaken. Laatst las ik in mijn dagboek een lijstje vragen en mijmeringen van vorig jaar september en besefte dat ik nu vrijwel al die vragen kon beantwoorden.

Ik voel een verandering in mij, de laatste tijd. Wilde ik eerder dit jaar nog vooral alles, veel en heftig, nu neig ik vooral naar afbakenen, minder, kiezen. Het is niet makkelijk om het schuldgevoel daarover los te laten – de vrienden die ik voor m’n gevoel nu te weinig zie, de aapjes die ik te laat beantwoord, de familiebijeenkomsten waarop ik het laat afweten – maar het is nodig. Nodig om ruimte voor mezelf te maken. Dit is mijn leven. Ik kan niet iedereen tevreden houden.

***

Soms schieten me ineens herinneringen te binnen van T en mij. Samen koken op Westerhelling, ons Nijmeegse studenten-appartement. IJsjes eten in Rome. Weekenden bij zijn ouders, gezellig samen ontbijten met kaiserbroodjes. Avonturen in mijn Simca. De dag dat we de sleutel van ons huis in Leidsche Rijn kregen, daarna naar de Mitra voor een mini-flesje Moet et Chandon.

Op die momenten, of als ik even naar foto’s kijk van hem en mij, voel ik naast lichte nostalgie en een vleugje melancholie vooral heel veel dankbaarheid.

You have this one life. How do you want to spend it? Apologizing? Regretting? Questioning? Be brave. Believe in yourself. Take risks. You have this one life. Make yourself proud.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.