Over Best Kept Secret

Het is maandagmiddag, de tassen zijn uitgepakt en opgeborgen, de was zit in de machine (dankjewel B) en het huis is gestofzuigd. We zijn weer thuis. En ik heb een week vakantie.

Dit weekend waren we op Best Kept Secret Festival. Mijn derde editie was het, de laatste keer was in 2018. In 2019 gingen we naar Down The Rabbit Hole (DRTH) en de afgelopen twee jaar waren er door de pandemie natuurlijk geen festivals.

Oké, allereerst: het festival was weer top geregeld. Het terrein heeft een nieuwe indeling gekregen, met nu (nog) veel meer leuke en verrassende hoekjes – beetje à la DTRH – met bijvoorbeeld hangmatten, mini-podia waar naast muziek ook talks werden gegeven en zelfs hot tubs en een sauna. De muziek was over het algemeen goed, af en toe ronduit slecht en een paar keer briljant, en ook qua eettentjes hadden we weinig te klagen, behalve de prijzen ervan, maar ja inflatie.

Dit blogje is dan ook geen review van BKS. Ik hou van BKS. Maar ik merkte ook dat ik het véél vond, dit keer. Dat ik regelmatig aan het zoeken was naar hoe ik dat nou eigenlijk wil doen, festivallen. In vier jaar kan er veel veranderen. Niet alleen de wereld maar ook jijzelf en je behoeften.

BKS in 2018 en in 2022 – rechterfoto op de laatste dag toen ik besloot zonder make-up naar het festival te gaan (dit is in mijn hoofd best een beetje een ding, maar ik. mag. er. zijn.)

Om te beginnen begon ik aardig moe aan het weekend, want ik heb afgelopen maand knetterhard gewerkt om een grote klus rond te krijgen. Daarnaast dronk ik dit keer bewust geen alcohol – terwijl ik de vorige edities toch regelmatig dansjes deed met een beker cider in m’n hand, soms deelden nog een jointje met de groep of een microdosering van iets. Maar ik voel hoe alcohol me wegdrijft van mezelf en ik wilde in verbinding blijven. Hier zijn.

Niet dat dat makkelijk was. ;-) Want als je HIER knetterveel rugpijn hebt en dus eigenlijk niet urenlang wilt staan bij concerten, of je bent eigenlijk zo moe dat je het liefst een dutje wilt doen in de tent, of je bent gewoon overweldigd en beseft dat je helemaal niet in een drukke tent wil staan.. Kortom, als je het ineens allemaal voelt, onverdoofd. Tja, wat dan?

Nou: dan ga je toch gewoon zitten bij dat concert. Op een heuveltje naast de tent kun je het ook best prima horen. En dan dóé je toch dat dagelijkse dutje, boeiend, en jammer dan dat je concerten mist die volgens de verhalen behoorlijk briljant waren. Het is jouw weekend, niemand zegt dat je de hele tijd AAN moet staan, of dat er een bepaalde manier is om ‘festivallen’ goed te doen.

Het klinkt zo simpel hè. En achteraf voelt het ook zo – simpel – want ik deed het: luisteren naar mijn lijf, gehoor geven aan m’n behoeften. Al was dat in mijn hoofd een stuk minder eenvoudig. Eerst had ik überhaupt niet door dat ik die gevoelens (moe, rugpijn, overprikkeld) aan het ontkennen en wegduwen was. Daarna was er natuurlijk oordeel, veel oordeel: kom op Suus, stel je niet aan, de rest doet toch ook…. En er was angst voor afwijzing: wat vindt de rest van me als ik sjaak afhaak ben (weer zo’n oordeel)? En wat vind ik van mezelf? Krijg ik achteraf geen spijt?

Wat ontzettend hielp, is dat ik met drie superchille mannen was die het allemaal wel best vonden. Die zelf ook graag hun gang gingen, ook als dat regelmatig betekende dat we alle vier los van elkaar over het festivalterrein zwierven. We kwamen elkaar toch wel regelmatig weer tegen. Er was genoeg tijd samen.

Er waren momenten dat ik dacht: misschien is dit wel m’n laatste festival. Maar er waren óók momenten dat ik genoot van gewoon met de dudes rondstruinen, van alcoholvrije cider drinken (die was er gelukkig ook! Nou ja, 0,5% maar daar doe ik het voor), en van de muziek.

En toen ik op zondagavond tot m’n eigen verrassing INTENS aan het genieten was van Nick Cave, wist ik: alleen al dit optreden maakte het hele weekend het helemaal waard.

Lijstje top-artiesten:

  1. Nick Cave and the Bad Seeds. In één woord WOW. Mogelijk het beste optreden dat ik ooit heb gezien. Betoverend gewoon. Ik begon chillend op een heuveltje maar ging op een gegeven moment tóch maar dichterbij staan, ondanks die vermoeide rug en voetjes – dat zegt wat, in 2018 vond ik The National ook prima vanaf het heuveltje.
  2. Froukje. Ik kende haar niet, maar wát een fijne chick en een heerlijk concert. Maakte me vrolijk en hoopvol. Als dit Gen-Z is, komt het misschien toch nog goed met de wereld. ;-)
  3. Jehnny Beth. Gaaf was dat.
  4. Giant Rooks. (Ik vind de recensie van 3voor12 te negatief, het was gewoon een fijn concertje.)
  5. Novastar. Precies wat je wilt op zondagmiddag terwijl je ligt te luisteren aan het water.
  6. WIES. Wat zijn ze leuk!
  7. The Vices. Zag ik op zo’n piepklein podium tijdens een jamsessie. Fijn.
Jamsessie van The Vices

Kortom: een heel leerzaam weekend al met al. Wat ik meeneem, is een les die ik sowieso de laatste tijd steeds meer begin te voelen: je kunt veranderen in je leven. Wat je vroeger leuk vond, is dat misschien nu niet meer. Je interesses verschuiven. Je smaak verandert. Je overtuigingen wankelen of ontwikkelen zich in een andere richting.

En dat is oké. Houd de verandering niet tegen, zelfs al ben je zo bang voor de reacties van anderen. Ja, misschien zullen er mensen zijn die hun beeld van je even moeten aanpassen. Maar dat is aan hen. Jij mag jouw pad bewandelen.

Of ik volgend jaar weer naar BKS ga, weet ik nog niet. Misschien wel, misschien niet. Misschien een dagje, of misschien boeken we dit keer wel een glamping-tent. En misschien sla ik een jaartje (of meer) over. We gaan het wel zien. Ik hoef het niet nu te bedenken. En net zoals dat ik nu deze twijfels beleef, mag het morgen ook weer helemaal anders zijn.

Ik vind de hele tijd dat ik het moet ‘weten’, datgene ‘waar ik van ben’. Misschien is dat ook een reden dat ik moeite heb met hier schrijven. Het voelt alsof elke letter die ik typ, me gaat definiëren. Want dan schrijf ik veel over veganisme en heb het gevoel dat ik me moet verantwoorden als ik een keer kibbeling eet (zoals dit weekend). Of ik heb een wijncursus gedaan en mensen zien me als ‘iemand die veel van wijn weet’, terwijl ik het afgelopen jaar nauwelijks nog bezig ben geweest met wijn. Of ik stop met sociale media, schrijf over wat dat me brengt, en het voelt hypocriet om vervolgens weer op Instagram te zitten. Of ik verdiep me in spiritualiteit en heb het gevoel dat dat niet ongegeneerd kan omdat ik wetenschappelijk ben opgeleid en samenwerk met universiteiten.

Ik wil nou juist zo graag dat het allemaal open mag liggen.
En dat het mag veranderen.

Na dit weekend besef ik dat ik vooral zelf degene ben die dat tegenhoudt. Mensen bewegen wel mee – of niet, en dan is dat misschien moeilijk of pijnlijk, maar uiteindelijk ook oké.

Wat dat betreft was het zo’n verademing om mensen als Froukje, Jehnny Beth en ook Merol te zien rocken op het podium. Jemig, Froukje is EENENTWINTIG en staat daar mooi haar ding te doen, op haar manier, en dat mag en kan gewoon.

Er zijn vast mensen die er wat van vinden. Maar dat houdt hen niet tegen om te doen wat zij op dat moment willen. En als ze het morgen helemaal anders willen doen? Dan doen ze dat toch lekker.

Kijk maar, leken die powervrouwen me te zeggen. Doe het maar gewoon, en je zult ervan versteld raken wat er dan allemaal kan.

Jehnny Beth die zich halverwege een nummer vol vertrouwen op haar publiek stort.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

2 reacties op “Over Best Kept Secret”

  1. Lin

    Ik lees je al al die jaren en altijd ben je Suus. Een mooi mens, met rake schrijfsels en een onderzoekende blik. Als we altijd hetzelfde blijven is dat misschien ook maar saai.

  2. Armanda

    Leuk zo’n inkijkje in je overdenkingen en het festival leven. Ik gun je wat minder ‘moeten’ van jezelf en vooral genieten van wat the flow jou brengt…liefs Armanda

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.